«Δε θέλουμε να είμαστε οι … κακοί»

Από την Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά, συγγραφέα

Αφόρητη η κατάσταση που ζούμε αυτόν τον χρόνο με την πανδημία που μαστίζει και… αποδεκατίζει όλον τον κόσμο και τη χώρα μας φυσικά.

Οι επιστήμονες δεν ξέρουν τι μέτρα να προτείνουν στους κυβερνώντες.
Αλλά και οι κυβερνώντες, τι να κάνουν κι αυτοί:
Άνθρωποι είναι, δεν είναι… Θεοί.
Κλείνουν τα καταστήματα, ανοίγουν τα καταστήματα. Κλείνουν τα σχολεία, ανοίγουν τα σχολεία και πάει λέγοντας.
Η ψυχολογία των παιδιών μας είναι άνω-κάτω. Θέλω όμως να αναφερθώ και στις εκκλησίες. Έκλεισαν για κάποιο διάστημα, μετά άνοιξαν αλλά με περιορισμένο αριθμό πιστών μέσα.
Περίπου εικοσιπέντε άτομα. Αυτά τα άτομα είναι απ’ το χάραμα απ’ έξω απ’ τις εκκλησίες και περιμένουν πότε θα ανοίξουν να… μπούνε μέσα και αμέσως κλείνουν οι πόρτες.
Έρχονται και κάποιοι καθυστερημένοι, γιατί τους είναι αδύνατον να είναι μέσα απ’ την αρχή, και η λειτουργία κρατάει τρεις ώρες περίπου.
Τότε πρέπει οι επίτροποι να κάνουν τους... χωροφύλακες, να στέκονται στην πόρτα για να αποτρέψουν τους επιμένοντες να μπούνε μέσα, ενώ έχει συμπληρωθεί ο αριθμός.
«Δε θέλουμε να είμαστε οι… κακοί της ενορίας» μου εξομολογήθηκε κάποιος φίλος μου, επίτροπος επί πολλά χρόνια. «Όλοι είναι γνωστοί φίλοι, συγγενείς και ντρεπόμαστε που τους λέμε δεν μπορείτε να μπείτε.
Είναι πολύ δύσκολη η θέση μας.
Και κάποιοι δε δείχνουν κατανόηση και τα βάζουν μαζί μας. Χίλιες φορές να κλείσουν οι ναοί και όταν θα ανοίξουν να είμαστε σαν και πρώτα.
Θα σταθώ σ’ αυτούς που επιμένουν και τα βάζουν με τους επιτρόπους που είναι ωραίοι άνθρωποι, αλλά ο ρόλος τους είναι πολύ δύσκολος.
Ο Θεός να φωτίζει όλους μας που επιμένουμε να μπούμε μέσα, ενώ έχει συμπληρωθεί ο αριθμός των ατόμων, γιατί «πελεκάμε πάνω στο ποδάρι μας»… Έλεγε ένας σοφός γέροντας που ήταν παππούς μου. Στους εαυτούς μας κάνουμε κακό αν καθίσουμε εκεί που δεν πρέπει και δίπλα μας κάθεται άλλος συνάνθρωπος.
Αν ψάξει ο καθένας μέσα του να βρει το σωστό και το πρέπον.
Αν όλοι φερόμασταν συνετά και υπεύθυνα δε θα ήμασταν τώρα σ’ αυτήν την κατάσταση, που χαρακτηρίζεται… μπάχαλο από μερικούς, χωρίς να αποτελούν εξαίρεση κι αυτοί, στην… ανυπακοή. Λίγη αγάπη λοιπόν φίλοι μου, στους επιτρόπους της ενορίας μας, σ’ αυτούς τους ανθρώπους που υπηρετούν πρόθυμα και αφιλοκερδώς τους ναούς.
Αν πάμε στην εκκλησία και εκνευριστούμε και εκνευρίσουμε και τους άλλους, γιατί δε μας βάζουν μέσα, δεν έχει νόημα. Σ’ αυτόν τον χώρο πάμε να προσευχηθούμε, να ακουμπήσουμε στα πόδια του Χριστού τα προβλήματά μας, τις ανησυχίες μας, τη θλίψη μας, τον πόνο μας…
Λίγη υπομονή συνάνθρωποι και θα βοηθήσει ο Θεός να επανέλθουμε στην κανονικότητα. Έως τότε αν δεν μπορούμε να μπούμε στον ναό, ας γυρίσουμε στο σπίτι μας αφού ανάψουμε το κεράκι μας και ας παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία από την τηλεόραση, με κατάνυξη. Αυτά είχα να πω για τη σημερινή κατάσταση.
Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το «αύριο».