ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Αγαπημένη μου ζωή...

Ζωή, αγαπημένη μου,
σ’ ευχαριστώ πολύ για το μήνυμά σου. Μην ανησυχείς, είμαστε όλοι καλά εδώ πέρα στη Λάρισα. Λιγάκι ταλαιπωρημένοι βέβαια, αλλά καλά εν πάση περιπτώσει. Με πήραν κι άλλοι φίλοι μας από μακριά, με πήρε η Χαρά, ο Αποστόλης, η Τατιάνα, τι μεγάλη συγκίνηση να νιώθεις πως οι άνθρωποι σε σκέφτονται αμέσως μετά από μια δυσκολία! Σου στέλνουν μηνύματα ή σου τηλεφωνούν, σου μιλάνε με μια γλυκύτητα, σου λένε κουράγιο, θα περάσει. Ας είστε όλοι καλά... Είστε το κέρδος μου μετά από τη διαδρομή μιας ζωής ...
Η κατάσταση εδώ στη Λάρισα ομαλοποιείται. Τώρα πρέπει να διαχειριστώ τη μόνιμη ζάλη που έχω στο κεφάλι. Από τον πρώτο σεισμό και μετά έχω την αίσθηση ότι κάθε τρεις και λίγο κουνάει. Ό, τι κι αν κάνω όπου κι αν πάω, νομίζω ότι περπατώ σε ένα έδαφος ασταθές, σα να ’μαι πάνω σε βάρκα. Ανήσυχος, στρέφω τότε το βλέμμα στο ταβάνι, κοιτάζω αν κουνιέται η λάμπα, αν μετακινήθηκαν πάλι τα κάδρα, αλλά, μπα, τις περισσότερες φορές ιδέα μου είναι.
Ξεμάθαμε, Ζωή, εμείς οι Λαρισαίοι, δεν έχουμε τη δική σας εμπειρία στην Κεφαλονιά. Ο κάμπος συνήθως είναι σταθερός, τα ρήγματά του κοιμούνται για αιώνες - να καταλάβεις αυτό του Τυρνάβου, είπαν οι σεισμολόγοι, ήταν ανενεργό από το 1785. Δεν είχε καν γίνει η ελληνική Επανάσταση και η Θεσσαλία μόλις είχε περάσει στα χέρια του Αλή Πασά!
Θυμάσαι τι γέλια κάναμε την πρώτη φορά που με βρήκε σεισμός στο νησί; Βγήκα έξω κι άρχισα να τρέχω πανικόβλητος -για τέτοιο χάπατο μιλάμε. Σε λίγο διαπίστωσα πως έτρεχα μόνος στους άδειους δρόμους μιας γειτονιάς του Αργοστολιού. Μα, πού πήγαν όλοι; «Πού να πάνε μεσημεριάτικα; «Κοιμόσαντε» μου ’πες, το σύστημα εκεί είναι ... πληθωριστικό κι ένας σεισμός 4,8 σαν και κείνον δεν λέει τίποτε. Και δεν ξαναβγήκα... Τρία χρόνια που ‘μεινα στο νησί, να, μα τον Άγιο Γεράσιμο, ρούπι δεν έκανα. Φοβόμουνα, μα και ντρεπόμουνα να ξαναπάρω μόνος τους δρόμους και να γίνω «ρεντίκολο».
Μα τούτος δω ο σεισμός, Ζωή μου, μού ανέτρεψε θεωρίες και βεβαιότητες. Πριν κάνα δυο χρόνια, σε μια εκδήλωση για σεισμούς στη Λάρισα, έχοντας ακούσει τρεις καθηγητές του «Μετσοβίου» να λένε πως είναι πρακτικά αδύνατο να πέσει σύγχρονο σπίτι από σεισμό, το ’δεσα κόμπο. Εντάξει, έλεγα πάντοτε μέσα μου, θα κουνήσει, θα σταματήσει, τέλος. Η δουλειά συνεχίζεται. Χαλάρωσε. Τόσοι και τόσοι σεισμοί έχουν γίνει, είδες ποτέ καινούριο σπίτι να πέφτει; Μα προχτές, ήταν αλλιώς... Τι να σου πω τώρα; Ευρισκόμενος στον 3ο όροφο, καθισμένος στον υπολογιστή, βλέποντας κάδρα να κουνιούνται, μπιμπελό να πέφτουν, κρύσταλλα να σπάνε και μια στενή ντουλάπα να ανατρέπεται εμπρός μου, τα χρειάστηκα. Δεν ήταν ακριβώς φόβος. Είχα περάσει σε μιαν άλλη διάσταση, ουδέτερη, εκεί που ο χρόνος μένει ακίνητος, αμετάβλητος, κι εσύ απαθής, πεσμένος σε νιρβάνα, παρακολουθείς το κακό να έρχεται και δεν θέλεις να το παραδεχτείς. Παρακολουθείς το τέλος σου σαν σε ταινία με έναν άλλο για πρωταγωνιστή. Κι όταν έπεσαν και μερικοί σοβάδες, άρχισα να λέω, για δες που μπορεί και να πέφτουν τελικά τα σπίτια...
Ζωή, δεν θα ντραπώ να στο πω, μα ξαναπήρα τους δρόμους. Κι άρχισα να τρέχω, και τώρα έτρεχαν μαζί μου κι άλλοι άνθρωποι, έτρεχαν μικρομαμάδες με παιδιά κι άνδρες φανερά ανήσυχοι, κι άλλοι διάφοροι που έψαχναν τις οικογένειές τους. Και μετά, σαν από ένστικτο, πιάσαμε όλοι το κινητό με χέρι που έτρεμε, «Επαφές- Κλήση», αλλά σήμα δεν είχε πια, τα δίκτυα είχαν πέσει, μοναχά λιγοστοί τυχεροί πρόλαβαν να ρωτήσουν «είστε όλοι καλά;». Άλλοι πάλι γύρισαν σπίτι αλλόφρονες για να βγάλουν και την εγκλωβισμένη γιαγιά που με το «Αλτσχάιμερ» δεν είχε πάρει είδηση, παρά μονάχα κοιτούσε με απορία η καημένη, γιατί άραγε οι άνθρωποι φωνασκούν και κάνουν τόσο έντονες χειρονομίες;
Μετά την πρώτη τρομάρα, τα πράγματα ακολούθησαν τη φυσιολογική τους ροή που θα πει ότι οι άνθρωποι των πλατειών και των πάρκων άρχισαν να διηγιούνται ο καθένας την ατομική του εμπειρία, την οποία θεωρούσαν φοβερότερη των άλλων, δηλαδή πού τους πέτυχε ο σεισμός, τι έκαναν, πώς αντέδρασαν, και όλοι μαζί γελάσαμε με τον Θανάση τον χοντρό, που κείνη την ώρα – λέει- προσπαθούσε να φορέσει το παντελόνι του και δεν εύρισκε το μπατζάκι. Και –για δες ένα περίεργο!- όλοι θυμήθηκαν τη... Σαλονίκη, του 78! Ήταν φοιτητές, λέει. Καλά ρε παιδάκι μου όλη η Λάρισα εκεί ήταν τότε;
Η υπόλοιπη Λάρισα, πάλι, είχε προλάβει να μποτιλιάρει τους δρόμους στο φευγιό για το εξοχικό. Μιλάς για αντανακλαστικά σε χρόνο «ντε-τε». Για πότε φορτώθηκαν τα συμπράγκαλα, πάνες, χαρτιά υγείας, φαγώσιμα κι άλλα χρειώδη, είναι εντυπωσιακό! Δεν ξέρω βέβαια, με ποια κριτήρια το εξοχικό, μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα απ’ το επίκεντρο, εκρίθη ασφαλέστερο, αλλά να μας συμπαθάς Ζωή μου, εμείς εδώ, στο ξανάπα, είμαστε άμαθοι από τέτοια. Και μην υποτιμάς τον ψυχολογικό παράγοντα.
Κουνάει ξανά Ζωή, πραγματικά κουνάει, δεν είναι η ιδέα μου. Κουνιέται και η λάμπα στο ταβάνι. Σε λίγο, τα τοπικά sites θα βγάλουν «Έκτακτη Επικαιρότητα» και θα γράφουν για σεισμό 4,2 Ρίχτερ – χα! θυμάσαι πόσο «μέσα» έπεφτα στους σεισμούς, «μα καλά σεισμογράφο κατάπιες», με πείραζε ο Γεράσιμος, ο αδερφός της Ρεγγίνας- αλήθεια τι κάνει αυτή η ψυχή;
Καθίσαμε με την Κλαίρη και πιαστήκαμε να καθαρίσουμε το σπίτι, από μιαν ανάγκη επιστροφής στην κανονικότητα. Βασικά, να σηκώσουμε τα πεσμένα αντικείμενα και να σκουπίσουμε τους σοβάδες. Θα σφουγγαρίσουμε κιόλας - το νερό της βρύσης έπαψε να είναι θολό, η εκ του σεισμού προκληθείσα βλάβη στις γεωτρήσεις Δαμασίου αποκαταστάθηκε μερίμνη της ΔΕΥΑΛ.
Χτες, να σου πω κι ένα αστείο, στον δεύτερο μεγάλο σεισμό, η κυρία είχε έμπνευση. «Πάμε μια βόλτα;» μου λέει. Πάμε, λέω, όσο πιο έξω τόσο καλύτερα, μονάχα κάνε γρήγορα. Καλά, κάτι είπες τώρα... Και πιάνει την κραγιοναρία! Του Αγίου Αταράχου λέμε. Κει πάνω «χτύπησε» με 5,9. Πάρε να ’χεις! Πιαστήκαμε χέρι- χέρι, σταθήκαμε κάτω από ένα περβάζι και μετά, έντρομοι, πιάσαμε το κλιμακοστάσιο και γίναμε ... Λούηδες.
Ακόμη τη βρίζω Ζωή μου την ξεσυλλόγιαστη ! Ακόμη...
Φιλιά σε όλα τα παιδιά κει στο νησί.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
[e-mail]