Ο θάνατος ενός απεργού πείνας είναι πρόβλημα, όχι λύση

Από τον Νίκο Σαμαρίνα, μέλος του Συντονισμού Δράσης και Διαλόγου Κομμουνιστικών Δυνάμεων Λάρισας

Η μετατροπή της απεργίας πείνας του φυλακισμένου εκτελεστή της 17Ν Δημήτρη Κουφοντίνα σε κυρίαρχο πολιτικό ζήτημα σήμερα έγινε με ευθύνη της ίδιας της Κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού που φαίνεται ότι ενεργεί με προσωπικά κίνητρα αντεκδίκησης

και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών.
Το πρόβλημα φτάνει στον πυρήνα του αστικού κράτους και της αστικής εξουσίας, καταρρίπτει τον μύθο του «κράτους δικαίου» και δημιουργεί την εικόνα του «κράτους εκδικητή». Η ουσία όμως είναι ότι η Δικαιοσύνη εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες και συμφέροντα, είναι κάθε άλλο παρά ανεξάρτητη.
Οι φωτογραφικές διατάξεις του νόμου Άδωνι Γεωργιάδη που στερούν από τον κρατούμενο το δικαίωμα να επιστρέψει στις αγροτικές φυλακές, δείχνουν ξεκάθαρα ότι το ζήτημα δεν είναι νομικό, αλλά πολιτικό. Η Δικαιοσύνη και ο Νόμος έρχονται να εξυπηρετήσουν τις πολιτικές επιλογές και αποφάσεις της κυβέρνησης. Γι’ αυτό και η απάντηση σε ένα πολιτικό ζήτημα δεν μπορεί παρά να είναι στην ουσία και το περιεχόμενο της πολιτικής.
Πολύ λογικά ο Κουφοντίνας, άσχετα αν έχει ή δεν έχει εξαντλήσει τη νομική οδό, επέλεξε το μοναδικό πολιτικό όπλο που διέθετε, την απεργία πείνας, που είναι βέβαια εις βάρος της υγείας του, πολύ πιθανόν και της ζωής του.
Οι πολιτικές κόντρες σε επίπεδο κομμάτων στη Βουλή είναι αναμενόμενες, όπως και οι αντιδράσεις σε επίπεδο κινήματος, οι διαδηλώσεις, οι διαμαρτυρίες, τα ψηφίσματα συμπαράστασης στο αίτημα του Κουφοντίνα.
Ο Κουφοντίνας για τα εγκλήματά του έχει καταδικαστεί και έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Ο Μητσοτάκης με την ομιλία του στη Βουλή τον ξαναδικάζει για τα ίδια εγκλήματα και τον καταδικάζει σε θάνατο. Φέρνει ακέραια, όχι μόνο την πολιτική ευθύνη της αντιδημοκρατικής εκτροπής, αλλά και την ηθική αυτουργία για τον ενδεχόμενο θάνατο του απεργού πείνας.
Ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του αποφάσισαν να παίξουν επικίνδυνα προκειμένου να επιβάλλουν ακόμα μεγαλύτερη καταστολή και κρατική τρομοκρατία. Δείχνουν να μη φοβούνται τις αντιδράσεις σε έναν ενδεχόμενο θάνατο του Κουφοντίνα. Θεωρούν προφανώς ότι όχι μόνο μπορούν να τις ελέγξουν, αλλά να τις αξιοποιήσουν κιόλας.
Να βρουν «πατήματα» για περαιτέρω ποινικοποίηση των κοινωνικών αντιδράσεων και περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Θέλουν να επιβάλλουν σιωπή νεκροταφείου. Ελπίζουν ότι έτσι θα κερδίσουν τη στήριξη των «νοικοκυραίων», του συνόλου του συντηρητικού και αντιδραστικού χώρου της ακροδεξιάς. Γι’ αυτούς τους λόγους είναι επικίνδυνοι.
Στον αντιδημοκρατικό εκτροχιασμό της κυβέρνησης όλος ο λαός και ιδιαίτερα ο κόσμος της αριστεράς πρέπει να αντιδράσει άμεσα με μαζικές κινητοποιήσεις και πολύμορφες δράσεις. Οι κινητοποιήσεις αυτές πρέπει να στηριχτούν από ολόκληρο τον δημοκρατικό κόσμο, διότι αν γίνουν μόνο για την «τιμή των όπλων», τότε τα αποτελέσματα θα είναι ολέθρια για το κίνημα και τα δημοκρατικά μας δικαιώματα.