Από τον Ντίνο Αυγουστή
Πέρασαν κιόλας 40 χρόνια. Οι πιο πολλοί νόμιζαν πως έφευγαν προσωρινά! Μα ο Αττίλας δεν ήρθε για να φύγει. Και η στρατιωτική του επιχείρηση δεν ήταν ούτε «ειρηνευτική», ούτε και επιχείρηση προστασίας των Τούρκων Κυπρίων. Και οι πέτρες άλλωστε ξέρουν πολύ καλά πως η Ελληνική Κυπριακή Κοινότητα, και ιδίως η Εθνική Φρουρά, κατά την διάρκεια και μετά το προδοτικό πραξικόπημα, τους είχε συμπεριφερθεί με αξιοθαύμαστη προσοχή. Οι εντολές των άθλιων της Αθήνας ήταν ρητές: «η υπόθεση αφορούσε μόνο τους Έλληνες Κυπρίους... και οι συνομιλίες για την επίλυση του Κυπριακού θα συνεχίζονταν κανονικά!» Και στόχος φυσικά της χούντας του Ιωαννίδη, δεν ήταν η Ένωση! Αυτά είναι ψιλά γράμματα και για «τους χρήσιμους ηλιθίους»!
Η τουρκική εισβολή που ακολούθησε, εξελίχθηκε σε σφαγή δίχως έλεος! Έκτοτε, καινούργιες λέξεις εμπλούτισαν το λεξιλόγιο μας: Αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι, πρόσφυγες, ανθρώπινα δικαιώματα, ψηφίσματα, απελευθέρωση, αγώνας μακροχρόνιος, επανένωση, επιστροφή…. Η Αθήνα της διαπλοκής έδειξε για πολλοστή φορά την ανεπάρκεια της! Που δεν ήταν μόνο ανεπάρκεια.. ήταν σκέτη προδοσία! Η Κύπρος της περηφάνιας μας, ήταν τελικά το εξιλαστήριο θύμα, που έσπρωξε τους δικτάτορες στα τάρταρα και έφερε τους πολιτικούς της διαπλοκής, ξανά στην εξουσία. Αυτούς που δεν άντεξαν ποτέ τους, στους κανόνες της Δημοκρατίας. Αυτούς που όταν έχαναν τις εκλογές, λιποτακτούσαν, πότε φανερά και πότε κρυφά, εις Παρισίους… ενίοτε μάλιστα χρησιμοποιώντας πλαστά διαβατήρια και ονόματα τριανταφυλλένια! Πολιτικοί που με την ανεπάρκεια τους, παρέδωσαν την εξουσία σε παρανοϊκούς και προβληματικούς γαλονάδες! Το τίμημα της επιστροφής τους (των πολιτικών και όχι της Δημοκρατίας) πολύ βαρύ. Χιλιάδες οι πρόσφυγες, εκατοντάδες οι αγνοούμενοι, χιλιάδες οι αδικοσκοτωμένοι! Εν έτη 1974! Απώλεια της πατρίδας, απώλεια της ελευθερίας, απώλεια της αξιοπρέπειας…
Και εμείς εκεί, πάντα πιστοί, περιμέναμε ώσπου εξαντλήσαμε κάθε ελπίδα... περιμένουμε με τα μάτια στραμμένα ψηλά στα ουράνια! Αλήθεια περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή την Ελλάδα, όπως οι νεκροί περιμένουν την Δευτέρα παρουσία «...την περιμέναμε, βουτηγμένοι ως το λαιμό στη θάλασσα της Κερύνειας, συγκρατούσαμε το ξεψύχισμά μας να μας προφτάξει. Φυλλομετρούσαμε την Ιστορία της. Φυλλομετρούσαμε σαν ευαγγέλιο την Ιστορία της -«να εδώ κ’ εδώ κ’ εδώ»- και την περιμέναμε, κι «όχι, δεν μπορεί να μην έρθει», λέγαμε κι «όχι, δεν γίνεται να μην έρθει», λέγαμε κι όπου να’ ναι άκου την με τους Σπαρτιάτες της και τα «Υπό σκιάν» και τα «μολών λαβέ» και τον «Αέρα», κι όπου να’ ναι άκου την!
Και πραγματικά μια νύχτα έφτασε το μήνυμα πως η Ελλάδα ήρθε. Τι νύχτα ήταν εκείνη, μητέρα, τι αντίλαλος ήταν εκείνος, τι βουητό ήταν εκείνο που σάρωσε το νησί! Αγκαλιαστήκαμε κλαίγοντας και πηδούσαμε και φιλιόμαστε και νοιώθαμε ρίγη να μας περιλούουν και τα στήθια μας φούσκωναν να διαρραγούν κ’ η καρδιά μας χτυπούσε να της ανοίξουμε να βγει. Οι χαροκαμένοι ξέχασαν τα παιδιά τους
και τους αδελφούς και τους πατέρες κ’ έκλαιγαν για την Ελλάδα πιά…
Ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε ως το βυθό, ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε πέρα απ’ το βυθό... ώσπου την άλλη μέρα πισωπάτησε σιωπηλό το Τρόοδος να βρει βράχο να καθίσει, ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσε τα μάτια η Αίπεια, ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσαν τα μάτια οι Σόλοι και το Κούριο κ’ οι αγχόνες της Λευκωσίας γιατί η Ελλάδα δεν ήρθε, γιατί ήταν ψεύτικο το μήνυμα, ψέμα η Ελληνική μεραρχία στην Πάφο, γιατί μας είπαν ψέμα οι ουρανοί και ψέμα οι θάλασσες και ψέμα τα χελιδόνια και ψέμα η καρδιά και ψέμα οι Ιστορίες μας, ψέμα, όλα ψέμα. Είχε λέει, άλλη δουλειά η Ελλάδα, κάτι πανηγυρισμούς, κ ήμαστε και μακριά και δεν μπορούσε, λέει, λυπόταν, δεν το περίμενε, ειλικρινά λυπόταν, ειλικρινά λυπόταν πάρα πολύ.
Κ’ οι δάσκαλοί μας έσκυψαν ντροπιασμένοι, και τα «Εγχειρίδια» έσκυψαν ντροπιασμένα κ’ οι δάσκαλοί μας τρέμουν τώρα πια, και τα «Εγχειρίδια» τρέμουν τώρα πια όσο πλησιάζουν τα περί Θερμοπυλών και τα περί Σαλαμίνος...» (Κώστας Μόντης, από το «Τρίτο Γράμμα στη Μητέρα»).
Μα δεν ήρθε δυστυχώς η Μάνα Ελλάδα! Είχε άλλη δουλειά και ήμασταν λέει και μακριά! Φτηνή, πάρα πολύ φτηνή αλήθεια δικαιολογία. Από στρατιωτικούς και πολιτικούς. Με πρώτο το επιτελείο των Ελληνικών Ενόπλων δυνάμεων σε στρατό, αεροπορία και ναυτικό, που δεν έδωσαν την διαταγή της επίθεσης! Και να ήταν μόνο αυτό! Κάποιοι απίθανοι τύποι υποτιμούν και την νοημοσύνη μας! Γκιζίκης, Μπονάνος, Αραπάκης, Παπανικολάου, Γεωργίτσης, Καραμανλής, Αβέρωφ... Από πού να τους πιάσεις και να μην λερωθείς πατόκορφα! Από τον Γκιζίκη που υπέγραψε την εντολή για το προδοτικό πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυπριακής κυβέρνησης και παρέμεινε στην προεδρία της κυβέρνησης Καραμανλή, χωρίς ποτέ να δώσει λόγο για τις κακουργηματικές πράξεις του. Ως τον Καραμανλή και το Αβέρωφ και τον Μαύρο που προτιμούσε «τον πόλεμο από της ταπείνωση», αλλά στο δρόμο της επιστροφής μετά το ναυάγιο των συνομιλιών της Γενεύης αγόραζε αφορολόγητα από το αεροπλάνο! Αυτοί οι απίθανοι τύποι, που την ώρα που στην Κύπρο καιγόταν ο Πενταδάκτυλος και οι στεναγμοί των αδικοσκοτωμένων, που έμειναν μόνοι να πολεμούν τους βαρβάρους, έφθαναν έως την Ακρόπολη, άνοιγαν σαμπάνιες για την αναίμακτη τάχατες επάνοδο της δημοκρατίας! Ως πότε ακόμα αλήθεια, θα υποτιμούν την νοημοσύνη ενός προδομένου λαού; Και δεν είναι καθόλου υπερβολή, πιστέψτε με! Ιδού και οι αποδείξεις:
Οι στρατιώτες που αποβιβάσθηκαν στις ακτές της Κερύνειας, καθηλωμένοι τρεις μέρες, στην ακτή αποβίβασης στο Πέντε Μίλι, θα μπορούσε να υποστούν πραγματική πανωλεθρία από τα υπερσύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη Φάντομ (F-4) που διέθετε η ελληνική πολεμική αεροπορία, που ανέμεναν πανέτοιμα τη διαταγή απογείωσης στ’ αεροδρόμια της 115 Πτέρυγας Μάχης στην Κρήτη, αν ο αρχηγός Αεροπορίας αντιπτέραρχος Αλέξανδρος Παπανικολάου δεν έδινε διαταγή να σβήσουν τις μηχανές τους. Οι Τούρκοι θα μάζευαν ακόμα κουφάρια από την θάλασσα αν ο περίεργος αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων Γρηγόριος Μπονάνος από την Αθήνα και ο αρχηγός του πραξικοπήματος στην Κύπρο, επικεφαλής του Γ.Ε.Ε.Φ., ταξίαρχος Μιχαήλ Γεωργίτσης, έδιναν, ως όφειλαν, διαταγές ανάπτυξης των τμημάτων της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛ.ΔΥ.Κ., στις προβλεπόμενες θέσεις μάχης στις ακτές, και την ναρκοθέτηση της περιοχή στο χώρο απόβασης… Οι δυνάμεις εισβολής του Αττίλα μπορούσε να υποστούν πανωλεθρία από τις τορπίλες των υποβρυχίων «Γλαύκος» και «Νηρεύς», αν δεν δινόταν η διαταγή του αρχηγού Ναυτικού αντιναύαρχου Πέτρου Αραπάκη «αποπλεύσατε εις Ρόδον», την ώρα που είχαν στο στόχαστρο τους ολόκληρο τον τουρκικό αποβατικό στόλο! Τα περί άοπλης Ελλάδας και συντριπτικής ήττας από την Τουρκία, σε περίπτωση ελληνικής επίθεσης, ας τα αφήσουν για όσους έχουν μονίμως κολλημένες στο πρόσωπο τους, τις ανάλογες με την περίπτωση παρωπίδες!!
Υ.Γ. Και τι θα γίνει τώρα, Αναρωτιέται ξανά ο ποιητής: θα σχίσουμε τα παλιά μας τετράδια που ‘ταν γεμάτα χρωματιστή «Ένωση», θα σχίσουμε τα παλιά μας σχολικά τετράδια που ‘ ταν γεμάτα «Ένωση» διακοσμημένη με γιασεμιά και λεμονανθούς και μαργαρίτες, θα σχίσουμε τα παλιά αναγνωστικά των παιδιών μας με τις ελληνικές σημαίες, θα πετάξουμε τ’ αγαπημένο αναμνηστικό σκουφί του Γυμνασίου με την «Ένωση» στο γείσο, θα πετάξουμε το χάρακά τους και την τσάντα και τη μπάλα και το ποδήλατο που ‘γραφαν «Ένωση»; Αλήθεια, πέστε μου, τι θα γίνει τώρα;
Αλληγορικό το ερώτημα, στο οποίο, ωστόσο, μια μόνο απάντηση υπάρχει: Εμείς ότι και να συμβεί, Μάνα Ελλάδα θα σε λέμε και ποτέ, μα ποτέ μας, δεν θα σε προδώσουμε! Έστω κι αν όπως λέει και πάλιν ο ποιητής: «δεν είναι η πρώτη σας φορά που μα πουλήσατε...».
Ο Δρ. Ντίνος Αυγουστή είναι Εκπαιδευτικός στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
