Του Κων/νου Τσιρονίκου
Οι άσχημες συνθήκες της ζωής και οι ανυπέρβλητες ανάγκες του ανθρώπου οδηγούν, συχνά, στην αναγκαστική αντίδραση υποταγής, του αδύναμου πολίτη, στο άδικο που δημιουργεί η υπεύθυνη για την κατάσταση αυτή εξουσία. Έτσι δημιουργείται ο κατά συνθήκην αντιεξουσιαστής. Αυτός που κατ’ ανάγκην αδυνατεί να υπακούσει στις βάρβαρες επιταγές της εξουσίας.
Τα παραπάνω αποτελούν μια γενική εικόνα προέλευσης της καταστάσεως αυτής. Μια εικόνα η οποία κάτω από ειδικές συνθήκες μπορεί να γίνει αιτία και πρόξενος τρομακτικών γεγονότων.
Για να δούμε όμως σήμερα, στο Γολγοθά που βιώνουμε ως λαός, πώς εξελίσσεται η κατάσταση αυτή; Πώς γεννιέται και πώς κατασκευάζεται ο σύγχρονος αντιεξουσιαστής; Η αιτία εξακολουθεί να είναι η ίδια ή μήπως έχει αλλάξει, εξαιτίας των πρωτόγνωρων στο μέγεθος και στο χαρακτήρα οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών;
Είναι, απολύτως, βέβαιο ότι η αιτία δεν έχει αλλάξει. Εξακολουθεί να παραμένει η ίδια. Εκείνο όμως που μεταβλήθηκε τρομακτικά είναι το μέγεθος των αναγκών και των υποχρεώσεων των πολιτών. Αυτές έχουν γιγαντωθεί και πολλαπλασιασθεί. Τόσο που είναι ανθρωπίνως αδύνατο ν’ αντιμετωπισθούν απ’ τους πολλούς και αδύναμους αυτού του τόπου. Κι αυτό το βλέπουμε έντονα στις μέρες μας, όπου η ανημπόρια και η ανικανότητα που παράγει η πρωτοφανής σε αγριότητα κρίση να αποτελούν τις πρωταρχικές αιτίες αναγκαστικής άρνησης των φτωχών και δυστυχισμένων στα κελεύσματα και στους νόμους της απρόσωπης και αδίστακτης εξουσίας. Που δεν έχει μέσα της το Θεό. Που τον σταυρό της τον κάνει, κατά τρόπον επιδεικτικό, μόνον σε λαμπρές εκδηλώσεις χριστιανικής λατρείας, όταν θέλει να αποκομίσει πολιτικά οφέλη.
Αυτή ακριβώς η αδυναμία αντιμετώπισης των ζωτικών αναγκών που δημιουργεί η ανελέητη και αδιάκριτη εξουσία, γεννά την αναγκαστική ανυπακοή σ’ αυτήν και στο νόμο. Αυτή καθιστά ανήμπορους τους πολλούς να ανταποκριθούν στις ασήκωτες φορολογικές, δανειακές και άλλες οικονομικής φύσεως υποχρεώσεις. Κι έτσι τελικά κατασκευάζεται ο κατ’ ανάγκην αντιεξουσιαστής. Αυτός που από οργή και αγανάκτηση σηκώνει τα χέρια του ψηλά φωνάζοντας: Έλεος... Είμαι άνεργος... Δεν μπορώ να πληρώσω... Δικάστε και καταδικάστε μόνον εμένα και όχι την οικογένεια και τα παιδιά μου... Το αποτέλεσμα; Η τιμωρία του κατά συνθήκην αντιεξουσιαστή. Τιμωρία που επιβάλλει η εξουσία χρησιμοποιούσα ως δεσμοφύλακες τη δύναμη του κράτους και την ψυχολογική βία. Απειλώντας τον κατ’ ανάγκην ανυπάκουο, με τη σκληρή τιμωρία του νόμου: Αν δεν πληρώσεις αυτά που χρωστάς θα σου πάρω το σπίτι... Μια ανελέητη συμπεριφορά που δεν λαμβάνει υπόψη της, τις τραγικές συνέπειες που ενδεχομένως ν’ ακολουθήσουν...
Είναι λυπηρό, αλλά έτσι λειτουργεί η εξουσία. Πολύ σκληρά και απάνθρωπα, φορτώνοντας ένα σωρό υποχρεώσεις στον ανήμπορο πολίτη. Τον αδύναμο να ανταποκριθεί σ’ αυτές. Γι’ αυτό τον κάνει διαρκώς εχθρό της. Γιατί τον πολεμά αδιάκριτα με σύγχρονες μεθόδους βαρβαρικού χαρακτήρα: Φόροι, χαράτσια, ανεργία, φτώχεια, δυστυχία...
Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ενώ ζούμε σε μια χώρα όπου οι δημοκρατικές ελευθερίες λειτουργούν κανονικά, αυτές δυστυχώς επισκιάζονται από τη συμπεριφορά μιας εξουσίας που δεν έχει το Θεό της. Αφού δεν βλέπει ή κάνει πως δεν βλέπει την αδύναμη μεριά προς την οποία έχει πέσει το μεγάλο άδικο. Αποτέλεσμα, να γίνεται η ίδια παραγωγός των κατ’ ανάγκην αντιεξουσιαστών.
Νομίζω, ότι προς τα κει πρέπει να στρέψει την προσοχή της και όχι προς τις ομάδες που συγκροτούν την ελίτ της οικονομικής κλίμακας τις οποίες, σε περίοδο μαύρης ανέχειας και δυστυχίας των πολλών, διαρκώς και πολύ προκλητικά ευνοεί. Για να σταματήσει το κακό εδώ και να μην γίνει πρόξενος ανεξέλεγκτων καταστάσεων...
Μια τέτοια πράξη εξάλειψης της οικονομικής και κοινωνικής βαρβαρότητας θα αποτελούσε τη σοβαρότερη αιτία περιορισμού των αναγκαστικά παράνομων και αντιεξουσιαστών, γιατί οι μη έχοντες και αδύναμοι θα ένιωθαν ότι ζουν σε μια χώρα όπου η εξουσία λειτουργεί με μέτρο τη δικαιοσύνη στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις των πολιτών.
Εμείς, πάντως, ως λαός αισιόδοξος και καρτερικός θα περιμένουμε τον ερχομό ενός σύγχρονου ιεραποστόλου, ο οποίος θα ψάξει, θα βρει και θα φέρει πίσω τη χαμένη ελπίδα μας. Αυτήν που μας έκλεψαν οι ντόπιοι και ξένοι άρπαγες κηδεμόνες μας. Για να ζωντανέψουν και πάλι οι αξίες, τα ιδανικά και τα όνειρα όλων των Ελλήνων.
