Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αδιαφόρησε για τη σύλληψη Μαζιώτη και δεν εξέδωσε σχετική ανακοίνωση... Ούτε ότι ένα στέλεχός του χαρακτήρισε τη σύλληψη «τυχαία», για να μην αναγκασθεί ν’ αναγνωρίσει το έργο της Αστυνομίας... Στο κάτω – κάτω της γραφής, «τη δουλειά της και τίποτε περισσότερο έκανε η Αστυνομία», μπορεί να πει κάποιος... Το πρόβλημα επίσης, δεν είναι το τι λέει η Νέα Δημοκρατία, ή η κυβερνητική εκπρόσωπος για τον ΣΥΡΙΖΑ: πολιτικοί αντίπαλοι είναι, η μάχη έτσι κι αλλιώς γίνεται για τις εντυπώσεις, λογικό είναι να κατηγορεί για οτιδήποτε το ένα κόμμα το άλλο...
ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ πρόβλημα είναι ότι ασχέτως του εάν το επισημαίνει η Νέα Δημοκρατία για τους δικούς της επικοινωνιακούς λόγους, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει μια δυσκολία να εκφρασθεί με σαφήνεια, κάθε φορά που ένα αιματηρό συμβάν έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι υπάρχουν και ένοπλοι επαναστάτες που διεκδικούν με τον δικό τους τρόπο την περίφημη «ανατροπή»...
Η ΑΦΩΝΙΑ του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μετά τη σύλληψη Μαζιώτη, είναι δείγμα αυτής της δυσκολίας έκφρασης του ΣΥΡΙΖΑ, που επισημάναμε παραπάνω... Ακόμη χαρακτηριστικότερο δείγμα, είναι η συμπεριφορά της «Αυγής», της εφημερίδας του κόμματος, την επομένη της συλλήψεως Μαζιώτη: δημοσιεύει εντελώς αδιάφορα την είδηση, σ’ ένα απλό μονόστηλο, κάπου στα ψιλά της πρώτης σελίδας, λες και μια μάχη με πραγματικά πυρά στο γεμάτο τουρίστες, κέντρο της πρωτεύουσας, είναι μια υπόθεση ρουτίνας!... Όταν μάλιστα, αυτή η μάχη έχει τέσσερις τραυματίες και καταλήγει στη σύλληψη του υπ’ αριθμόν ένα καταζητούμενου τρομοκράτη!... Δημοσιογραφία κόντρα σε κάθε λογική, που βγάζει οφ – σάιντ όλα τα ΜΜΕ της χώρας, αλλά κι εκείνα του εξωτερικού, που ασχολήθηκαν εκτεταμένα με το θέμα...
ΚΑΚΟΙ δημοσιογράφοι δεν είναι βέβαια, οι διευθυντές της «Αυγής». Ορισμένοι εξ αυτών, θήτευσαν σε μεγάλες «συστημικές» εφημερίδες της χώρας, με ιδιαίτερη επιτυχία και δεν «ξέχασαν» ξαφνικά τι είναι είδηση... Απλώς, γνωρίζουν άριστα, αυτό που όλοι, εμείς οι υπόλοιποι, «διαβάζουμε», πίσω από την αφωνία του ΣΥΡΙΖΑ: ότι, ένα ιδιαίτερα υπολογίσιμο τμήμα των στελεχών του αποδέχεται την ένοπλη πάλη και το αντάρτικο πόλης, ως μέσο για την όποια ανατροπή. Προκύπτει από τη στήριξη που παρέχεται από τη συγκεκριμένη ομάδα στελεχών στις δικαστικές περιπέτειες των στελεχών διάφορων ένοπλων ομάδων, από τη φιλοξενία των συγγενών των μελών της «Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς» στο θεωρείο της Βουλής, από το ενδιαφέρον για τον Σάββα Ξηρό, από τον συναισθηματικό τρόπο με τον οποίο προσεγγίστηκε από τα ίδια στελέχη, η σύλληψη των τεσσάρων νεαρών αναρχικών για τη διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης και από πολλά άλλα...
ΔΕΝ είναι κακό κάποιοι ν’ αποδέχονται την ένοπλη πάλη... Κακό, είναι ένα κόμμα που ετοιμάζεται να κυβερνήσει με την ψήφο του ελληνικού λαού, να σιωπά για να μην δυσαρεστήσει αυτούς που ονειρεύονται ανατροπές με όπλα... Και είναι κακό, γιατί απαξιώνει τη Δημοκρατία, που δρομολογεί τις όποιες «αλλαγές» και τις όποιες «ανατροπές» μόνο με τη λαϊκή ψήφο... Αλλά και γιατί, η σιωπή απέναντι στη χρήση των όπλων, δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της, ότι υπάρχουν πολλοί με όπλα σ’ αυτή τη χώρα και δυστυχώς, χωρίς τον ρομαντισμό και τις αριστερές ιδέες εκείνων που ονειρεύονται ιδανικές κοινωνίες...
ΑΚΟΜΗ χειρότερο, είναι το γεγονός ότι διάφοροι opinion makers της Αριστεράς αποπειρώνται να δικαιολογήσουν την «πολιτική» των περιστρόφων, των χειροβομβίδων, των μολότοφ, των ενόπλων ληστειών και των προκηρύξεων, ως αντίδραση στην πολιτική του μνημονίου, στην «κατοχή» της τρόικας και στην «προδοτική» συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτικών!... Αν ο Μαζιώτης άρχιζε τον ένοπλο αγώνα το 2010 θα είχαν δίκαιο... Δυστυχώς γι’ αυτούς, τον ξεκίνησε το 1996, όταν ούτε τρόικες υπήρχαν, ούτε μνημόνια...Οι δε Ξηροί και Κουφοντίνες πολύ νωρίτερα... Κάθε φορά μάλιστα, που έβαζαν βόμβα ή σκότωναν, η Αριστερά (η ίδια η Αριστερά που σήμερα δικαιολογεί τον αγώνα τους) διά των ηγετών της διερωτάτο δημοσίως γιατί δεν συλλαμβάνονταν... Ως πρόεδρος του Ενιαίου Συνασπισμού ο Χαρίλαος Φλωράκης υπενθύμιζε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ότι «τόσα χρόνια μαθημένα στην παρανομία, τα στελέχη του ΚΚΕ και κάποια στιγμή συλλαμβάνονταν...Για να μένουν ασύλληπτοι οι τρομοκράτες τόσα χρόνια», συνέχιζε ο ίδιος «σημαίνει ότι είναι πράκτορες του συστήματος και των μυστικών υπηρεσιών και στήνουν προβοκάτσιες κατά του αριστερού κινήματος...». Τι έγινε λοιπόν, ξαφνικά; Δεν έχει ανάγκες από προβοκάτσιες το σύστημα; Κι εκείνοι που υποτίθεται ότι τις έστηναν στο παρελθόν, έγιναν ξαφνικά κοινωνικοί αγωνιστές;
ΔΕΝ βγάζεις άκρη με την Αριστερά δυστυχώς, στην Ελλάδα... Συχνότατα, παγιδεύεται στις ιδεοληψίες της... Την ώρα ακριβώς, που αποπειράται άνοιγμα προς το Κέντρο, κλείνει πονηρά το μάτι σ’ όσους θέλουν η εκδίκηση να δοθεί με τα όπλα... Η εκδίκηση για την ανεργία, την ανέχεια, την ακρίβεια, τη μείωση του εισοδήματος... Αυτό κάνει την αφωνία του ΣΥΡΙΖΑ για την υπόθεση Μαζιώτη επικίνδυνη!... Το ότι επενδύει στο θυμικό ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, που δικαιολογεί τη βία ως αντίδραση στο κακό που τη βρήκε... Αλλά, θα πείτε, όταν η ρητορική ενός μεγάλου τμήματος της πολιτικής ζωής της χώρας (και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ) αναφέρεται σε «χούντα» για να χαρακτηρίσει τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας και τείνει ευήκοον ους στο σύνθημα «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73», είναι λογικό ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας να βλέπει στο πρόσωπο του Μαζιώτη έναν σύγχρονο Αλέκο Παναγούλη και στο πρόσωπο του Χριστόδουλου Ξηρού έναν σύγχρονο Σάκη Καράγιωργα...
