Τι μπορεί να πει το 1821 στην κοινωνία του 5G
Να σου πω κάτι; Μακάρι την 25η Μαρτίου 2021 να είμαστε όλοι τόσο καλά, ώστε να πάμε για τριήμερο στο Ντουμπάι, στις Μαλδίβες, στις Σεϋχέλλες κι όπου αλλού τέλος πάντων πάνε όλοι αυτοί οι ξεβλαχεμένοι Πετρο-κωστοπουλαίοι και τους κράζουνε μετά όσοι δεν μπορούν να πάνε. Διότι αυτό θα σημαίνει ότι θα είμαστε όλοι καλά. Με φράγκα στην τσέπη, χωρίς μάσκες και ιούς, Τσόδρες και Σύψες να μας μαλώνουν από τηλεοράσεως, μια κοινωνία ευμάρειας, ξενοιασιάς και κατανάλωσης... Το πιθανότερο όμως, δεν θα είμαστε στα καλύτερά μας...
Οπότε, εκόντες άκοντες θα κάτσουμε σπιτάκι μας, ή το πολύ- πολύ θα πάμε σε καμιά πλατεία να δούμε τα ... χορευτικά του Συλλόγου των απανταχού Βλάχων, Σαρακατσαναίων, Μοραϊτών και ό,τι άλλο τέλος πάντων «παίζει» σε «απανταχού». Τηρουμένων των οδηγιών και των αποστάσεων εξυπακούεται. Και πάντα με τη χρήση μάσκας, χειρουργικής, ιατρικής ή πάνινης, αδιάφορον.
Στα κανάλια πάλι, θα παίζει -με το αζημίωτο!- η εθνική μας ... Γιάννα- Μπουμπουλίνα-Αγγελοπούλου, η οποία, μετά της δεούσης προσοχής (μην φύγει και η μάσκαρα από τα δάκρυα συγκινήσεως) θα μας εκφωνεί λόγους αναλύοντας την σημασίαν που έχουν για τα έθνη - πολλώ δε μάλλον για την ένδοξον και ιστορικήν χώρα μας- οι εορτασμοί της ιστορίας των. Και φυσικά, σαν κάθε μέρα, θα έχει βγάλει ο «Σκάι» κείνον τον δαιμόνιο ρεπόρτερ Κωστίδη να μας λέει ότι ένα τρίτο ανθυποστέλεχος του κόμματος του Ερντογάν αμφισβήτησε εκ νέου την κυριαρχία πέντε βράχων μας, γεγονός λίαν ανησυχητικό... Από δημοσιογραφική αγυρτεία άλλο τίποτε.
Λέω ψέματα; Καλοί οι εορτασμοί, οι παράτες και τα ταρατατζούμ, αρκεί να έχουν αντιστοίχιση στην πραγματικότητα και την πραγματική ζωή. Το 1821 το γιόρτασαν πραγματικά στα 100χρονά του. Τότε που εκείνες οι γενιές των Ελλήνων το ζούσαν στο τομάρι τους, καθώς πολεμούσαν στα περίχωρα της Άγκυρας. Χιλιάδες Θεσσαλοί, σκληροτράχηλα παλικαρόπουλα πήγαν εκεί να πολεμήσουν τον Τούρκο και έκτοτε οι μανάδες και οι πατεράδες τους δεν είχαν νέα τους. Παρά μονάχα βλέπανε, όλοι αυτοί οι μικροϊδιοκτήτες γης, τα χωράφια ακαλλιέργητα και χέρια εργατικά να τους λείπουν και έβριζαν από μέσα τους τον Βενιζέλο και τους μεγαλοϊδεατισμούς του. Και οι μανάδες, ανασηκώνοντας το τσεμπέρι, όλο και έριχναν καμιά κλεφτή ματιά απ’ το παράθυρο, με την κρυφή ελπίδα να φανεί ο στρατιώτης τους. Αλλά πού; Γύρισαν - όσοι γύρισαν και δεν έμειναν θαμμένοι σε κανέναν μαζικό τάφο αφιερωμένο «Τω αγνώστω στρατιώτη»-γύρισαν πολύ αργότερα, με τη λήξη του πολέμου.Ταλαίπωροι, σωματικά και ψυχικά κουρέλια, ντροπιασμένοι, πολλοί με σαλεμένα λογικά απ’ τις αγριότητες που αντίκρισαν τα μάτια τους. ... Για κείνη την ιστορία βέβαια, δεν μιλάει εύκολα κανείς, και ούτε κανείς θέλει να την γιορτάζει. Πού ξανακούστηκε έθνος να γιορτάζει και να χαίρεται τις ήττες του - αν και αυτό μπορεί και να ήταν πιο χρήσιμο, ποτέ δεν ξέρεις. Μια φορά το διανοήθηκε να το κάνει ένας αρχαίος Αθηναίος ποιητής, ο Φρύνιχος, ο οποίος, διεκτραγωδώντας τη «Μιλήτου Άλωση», έριξε τους συμπολίτες του σε τέτοια κατάθλιψη ώστε τον τιμώρησαν με πρόστιμο 1000 δραχμών. «Ως αναμνήσαντα οικεία κακά» μας λέει ο Ηρόδοτος. Έλα μου ντε; Ποιος αντέχει να του λένε τα λάθη του;
Ελλάδα 2021... Διακόσια χρόνια από την Επανάσταση των Ελλήνων ... Τι να λέει το 1821 σήμερα στις νεότερες γενιές; Πώς να το εξηγήσεις σε παιδιά που το ξεπετάνε μέσα σε ένα - δυο σχολικά μαθήματα, σαν μια από τις πολλές εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις που σημειώθηκαν στην Ευρώπη και την αμερικανική ήπειρο τον 19ο αιώνα;
Εδώ δεν συγκινεί καλά - καλά τους μεγαλύτερους, που περάσαμε από τα δίκρανα της «ελληνοχριστιανικής εκπαιδεύσεως» όπου το ’21 ήταν σταθερή κολώνα του οικοδομήματος. Δεν λέει κάτι σε μας που σκοτωνόμασταν την 25η Μαρτίου ποιος θα πρωτοπεί ποίημα στο σχολείο. Ποιος θα παίξει στο σκετς τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη κι όχι τον υποτιμητικό ρόλο του Κιουταχή ή του Ομέρ Βρυώνη. Σε μας που κάναμε μάθημα σε αίθουσες έχοντας πάνω απ’ τα κεφάλια μας τους «ήρωες» να μας κοιτάζουν βλοσυροί μέσα απ’ τα κάδρα τους.
Το ’21 δεν λέει κάτι ούτε καν στους άνδρες που τη δεκαετία του ’70 έπιναν σε συνοικιακά ταβερνάκια το κρασάκι τους, με το τζουκ μποξ να παίζει το γκραν σουξέ της εποχής με τον Μπιθικώτση : «Να ‘τανε το 21 να ’ρθει μια βραδιά». Και πόσες φορές να δεις Δημήτρη Παπαμιχαήλ σε ρόλο Παπαφλέσσα να ξεσηκώνει τους ραγιάδες, να κάνει πρώτα Επανάσταση, μετά ίντριγκες και τελικά να πεθαίνει ηρωικά στο Μανιάκι;
Αναμενόμενο. Η σημερινή Ελλάδα είναι μια άλλη χώρα, σε μια άλλη εποχή. Οι ταχύτατες εξελίξεις δεν σου αφήνουν κανένα περιθώριο να στρέψεις το κεφάλι σου στο παρελθόν για να αντλήσεις υπόσταση και ακμαίο ηθικό. Την ώρα που η Γιάννα μιλάει στο γυαλί για το ’21, τής έρχονται κατακέφαλα πέντε διαφημίσεις της νέας τεχνολογίας 5G που μόλις ήρθε στην Ελλάδα και τη στέλνουν αδιάβαστη. Η νέα ιατρική τεχνολογία mRNA που μας έδωσε τα πολυσυζητημένα εμβόλια για τον Covid υπόσχεται νέες νίκες, προσδόκιμα ζωής κοντά στα 100. Καρκίνοι, αυτοάνοσα και άλλα νοσήματα πιθανόν να καταστούν σύντομα άγνωστες λέξεις. Και στη Νότια Κορέα, την 24η Νοεμβρίου 2020, ερευνητές πέτυχαν πυρηνική σύντηξη της ηλιακής ενέργειας. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι δεν είναι μακριά η μέρα που θα τροφοδοτούμαστε με άπειρη και φθηνή ενέργεια από τον ήλιο. Γεγονός που θα αλλάξει τα πάντα στον πλανήτη. Αλήθεια, πόσο αστείο θα ακούγεται τότε πως Ελλάδα και Τουρκία απειλούνταν εν έτει 2021 και πάλι με πόλεμο για κάτι ... ψευτο-υδατάνθρακες στη ΝΑ Μεσόγειο, περιορισμένης σημασίας;Η Ελλάδα γιορτάζει φέτος την 200ή επέτειο της παλιγγενεσίας της. Και αυτό που πρέπει να διηγηθεί κάποιος στους σημερινούς Έλληνες της γενιάς του 5G, δεν είναι οι εθνικοί μύθοι και τα ρομαντικά μοτίβα με τα οποία πλαισιώναμε μέχρι σήμερα την Επανάσταση. Αλλά, να τους εξηγήσει με ποιο ηρωικό τρόπο ένα έθνος αποφασισμένο πέτυχε να σηκώσει ξανά κεφάλι και πώς κατόρθωσε να επιβιώσει καίτοι πριόνιζε μόνο του τα ποδάρια του, με διαρκείς πολέμους, ξεριζωμούς, χρεοκοπίες και εμφύλιες διαμάχες από ιδρύσεως ακόμη του Κράτους. Και ότι σήμερα οι μάχες δεν κερδίζονται πια με γκράδες και καριοφίλια. Αλλά με σοβαρότητα, ρεαλισμό και σοβαρή παιδεία. Οι μάχες κερδίζονται όπως το 2020 που από μία απλή τεχνοφοβική κοινωνία της γειτονιάς άντεξες και έκανες μεγάλα βήματα προς μια νέα τηλε-κοινωνία.
Από το 1821 και μετά η Ελλάδα δεν πέρασε ποτέ κάποιο μεγάλο διάστημα ηρεμίας, γαλήνης, ευημερίας. Πάντα οι ομαλές της πορείες διακόπτονταν, συχνά με ευθύνη των ιδίων των Ελλήνων. Πάντα βγαίναμε πιο δυνατοί, μα η ζημιά είχε κιόλας γίνει. Ο τόπος πήγαινε χρόνια πίσω.
Νομίζουμε, τώρα, ήρθε ο καιρός οι ίδιοι οι Έλληνες να δώσουν μια ευκαιρία στην ίδια τους τη χώρα.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ alexiskalessis@yahoo.gr
