Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Το «πρωτογενές πλεόνασμα» έχει γίνει λίγο σαν το «λεφτά υπάρχουν».
Γιατί αν το καλοσκεφτεί κανείς για το ίδιο πράγμα πρόκειται.
Στην πραγματικότητα, όταν η Κυβέρνηση λέει ότι «έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα» εννοεί ότι έχει περίσσευμα χρημάτων. Μπορεί να είναι απλουστευμένη η προσέγγιση αλλά εκεί καταλήγει: στο χρήμα. Το οποίο άλλωστε είναι και το ζητούμενο. Ε, και ο Παπανδρέου, όταν είχε πει αυτή την περίφημη φράση «λεφτά υπάρχουν» η οποία έκτοτε μας στοιχειώνει, σε αυτό ακριβώς αναφερόταν. Στην ύπαρξη χρήματος με τη μια ή την άλλη μορφή ως προς την εξοικονόμησή του. Άλλο τώρα που εν τέλει λεφτά δεν υπήρχαν όπως πανηγυρικά αποδείχθηκε. Εκτός και εάν εννοούσε ότι τα λεφτά υπήρχαν στον μηχανισμό στήριξης, στους δανειστές και στην τρόικα στους οποίους μας έμπασε με φόντο το γραφικό Καστελόριζο.
Τέλος πάντων το Καστελόριζο έχει περάσει στην ιστορία.
Μία ιστορία που είναι ακόμη νωπή και μας στοιχειώνει. Πάντως είναι ιστορία. Και άλλο τώρα που ο Γ. Παπανδρέου που μπορεί και να επιθυμεί με κάποιο τρόπο να ξαναμπεί στην πολιτική ζωή (μέχρι και για δημιουργία νέου δικού του κόμματος είχε ακουστεί στο πλαίσιο των περίφημων διεργασιών της κεντροαριστεράς αλλά το είχε διαψεύσει), εξακολουθεί να «μαλώνει» για το πλασματικό έλλειμμα του τότε προϋπολογισμού που οδήγησε στον μηχανισμό στήριξης. Και όταν λέμε «μαλώνει», μαλώνει με την τωρινή κυβέρνηση- ή μάλλον το κομμάτι της που λέγεται «ΝΔ»-για τα καθέκαστα επί Κυβέρνησης Καραμανλή. Και μαζί του «μαλώνει» και το ΠΑΣΟΚ με το άλλο μισό της Κυβέρνησης, διότι άλλο τώρα που συγκυβερνούν. Τότε, τα πολιτικά τους «τσανάκια» ήταν χωριστά και βεβαίως το ένα κόμμα επιρρίπτει τις ευθύνες στο άλλο (ως «κυβερνώντα» και τα δύο επί δεκαετίες), για το χάλι στο οποίο περιήλθε η χώρα.
Όλα αυτά παρεμπιπτόντως.
Διότι περασμένα μεν, ξεχασμένα όχι.
Τώρα είμαστε στο «πλεόνασμα υπάρχει».
«Οι δημοσιονομικοί στόχοι για τρίτη χρονιά επιτυγχάνονται» μας είπε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας, κατά την παρουσίαση εκτέλεσης του προϋπολογισμού το πρώτο εξάμηνο και πρόσθεσε ότι «δημιουργείται έτσι η αναγκαία βάση για ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας, προώθηση της απασχόλησης, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και σταδιακή μείωση των φορολογικών επιβαρύνσεων επιχειρήσεων και νοικοκυριών».
«Μουσική» στ΄ αυτιά μας!
Διότι τι θέλουμε να ακούμε και ημείς οι ταλαίπωροι;
Ότι θα μειώσουν τους φόρους, ότι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και ότι θα σταματήσουν να μας ρουφάνε το αίμα με το καλαμάκι. Που νιώθουμε πια ότι ζούμε στα Καρπάθια, την επικράτεια του Δράκουλα και όχι στην Ελλάδα.
Το ζήτημα είναι, ότι από το να τα λένε όλα αυτά μέχρι να τα κάνουν υπάρχει μεγάλη απόσταση, ελάχιστη ή καθόλου εμπιστοσύνη και βεβαίως ένα βασικό εμπόδιο, που ακούει στο όνομα «τρόικα».
Διότι ναι μεν η Κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι ο κρατικός προϋπολογισμός του έτους κατέγραψε πρωτογενές πλεόνασμα 712 εκ. ευρώ όμως προβλέπονταν έλλειμμα 635 εκ. ευρώ.
Και βασιζόμενη σε αυτό θέλει να «διαπραγματευτεί» με τους δανειστές διάφορες ελαφρύνσεις.
Άλλωστε μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, οι της Κυβέρνησης είχαν πει ότι το «έλαβαν το μήνυμα» ότι ο κόσμος δεν έχει και δεν αντέχει άλλο πια (προ πολλού βεβαίως αλλά λέμε τώρα), και ότι θα προχωρήσει στις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις. Και άλλωστε η στροφή της Οικονομίας προς το «φιλολαϊκότερον» ήταν και κριτήριο επιλογής του νέου υπουργού Οικονομικών, κύρια αποστολή του οποίου θα ήταν να συγκεράσει από τη μία τις επιταγές των δανειστών και από την άλλη μία οικονομική πολιτική πιο... φιλική προς τον πολίτη. Και στο πνεύμα αυτό κινήθηκαν και οι δηλώσεις του Γκίκα Χαρδούβελη από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε η τοποθέτησή του στο Υπουργείο Οικονομικών, προφανώς διότι είχε λάβει και τις σχετικές κατευθύνσεις.
Στη θεωρία λοιπόν τα πράγματα οδεύουν σύμφωνα με το πρόγραμμα. Ναι μεν... αλλά...
...Αλλά, όπως προαναφέραμε, από τη θεωρία στην πράξη υπάρχει απόσταση και στη μέση υπάρχει η τρόικα.
Η οποία, έχει τη δική της αντίληψη για το θέμα «χαλάρωση».
«Χαλάρωση» μπορεί να εννοεί να πάει κανείς σε ένα «σπα», να περάσει ένα διήμερο με μασάζ, αναζωογονητικές θεραπείες και χαλαρωτική μουσική. «Χαλάρωση» μπορεί να εννοεί, να πας τρεις μέρες στο βουνό να ακούς τα πουλάκια να κάνουν «τσίου-τσίου»... «Χαλάρωση» μπορεί επίσης να εννοεί να κάθεσαι σε μία βάρκα μεσοπέλαγα και να περιμένεις να «τσιμπήσει» τραγουδώντας το «μεσ’ αυτή τη βάρκα είμαι μοναχή»... Όμως, όπως από την επαύριον των εκλογών μάς έδωσε να καταλάβουμε και ο Σόιμπλε με τις δηλώσεις του που ήγειραν ακόμη και θέμα «εξόδου από το ευρώ» ξανά-μανά, σε καμία περίπτωση δεν εννοεί να χαλαρώσουν τα μέτρα. Προφανώς, γιατί δεν μας έχουν εμπιστοσύνη-λόγω πρότερης κακής πείρας-και γιατί φοβούνται ότι άπαξ και αρχίσουμε να «χαλαρώνουμε» θα χαλαρώσουμε τόσο που δεν συμμαζευόμαστε μετά! (Πράγμα που, μεταξύ μας, δεν είναι και εντελώς απίθανο).
Η Κυβέρνηση λοιπόν με «όπλο» το πλεόνασμα ευαγγελίζεται ελαφρύνσεις.
...Διότι πέραν των άλλων την ενδιαφέρει και η πολιτική της διάσωση.
Το θέμα είναι: οι δανειστές τι λένε; Και οι δανειστές, δεν είναι καθόλου πρόθυμοι για τους λόγους που προαναφέραμε.
Και λένε το εξής απλό: «ΟΚ προχωρήστε σε ελαφρύνσεις, αλλά απαράβατος όρος είναι η επίτευξη των στόχων». Με άλλα λόγια: «Δεν μας νοιάζει τι θα κάνετε αρκεί να μας παραδώσετε ό,τι μας έχετε υποσχεθεί».
‘Η με άλλα... λόγια: «Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατείς στα κάρβουνα».
