Ήταν Ιούλιος 2016, όταν 11 υπουργοί της τότε κυβέρνησης (τα ονόματα στο αρχείο της Βουλής) στο σχέδιο νόμου για την ασφάλεια στις εργασίες εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων εισηγούνται «την κατάργηση της παρ. 11 του άρθρου 51 του ν. 4178/2013», μέσω της οποίας, προωθούνταν «αλλοίωση του αγροτικού τοπίου, αλλά κυρίως ... απαξίωση της γεωργικής δραστηριότητας ..από τη δυνητική αλλαγή στη χρήση της γης». Στο σημείο αυτό, ως δική μου παρέμβαση προσθέτω ότι διακηρυγμένη πολιτική θέση του κόμματος που ασκούσε τότε τη διακυβέρνηση της Χώρας, ήταν η κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης. Επίσης σημειώνω ότι η Γεωργική Γη και ιδιαίτερα η Γεωργική Γη Υψηλής Παραγωγικότητας προστατεύεται από το Σύνταγμα (άρθρο 24).
Το αποτέλεσμα εκείνης της νομοθετικής πρωτοβουλίας των 11 υπουργών της τότε κυβέρνησης είναι γνωστό, δηλαδή η πρόταση δεν ψηφίστηκε από τους κυβερνητικούς βουλευτές και η επίμαχη νομοθετική ρύθμιση με όλα τα δεινά που επιφέρει στη γεωργική γη, όπως ορθά επισημαίνουν οι 11 υπουργοί, συνέχισαν να ισχύουν και να «απαξιώνουν τη γεωργική δραστηριότητα». Ο χαρακτηρισμός της στάσης των αντιπροσώπων στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ας αποτελέσει αντικείμενο του αναγνώστη. Δείτε όμως τη συνέχεια...
Ήταν Νοέμβριος του 2020, όταν 20 υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης (τα ονόματα στο αρχείο της Βουλής) στο χωροταξικό νομοσχέδιο στις «Καταργούμενες διατάξεις» προτείνουν την κατάργηση «της παρ. 11 του άρθρου 51 του ν. 4178/2013», δηλαδή ό,τι ακριβώς είχαν προτείνει οι 11 υπουργοί της προηγούμενης κυβέρνησης το 2016. Η μόνη διαφορά ήταν ότι τώρα η πρωτοβουλία ανήκε σε 20 υπουργούς της σημερινής κυβέρνησης, με επικεφαλής τον υπουργό Περιβάλλοντος που είχε κάνει σημαία την κατάργηση των απαράδεκτων παρεκκλίσεων για την εκτός σχεδίου δόμηση, που σημειώνεται ότι δεν επιτρέπεται πουθενά σε ευρωπαϊκή χώρα. Δυστυχώς όμως και αυτήν τη φορά η κατάργηση της απαράδεκτης αυτής παρέκκλισης, απαλείφθηκε με χειρόγραφη διαγραφή (το ντοκουμέντο αυτό της ντροπής μπορεί να αναζητηθεί στα πρακτικά της Βουλής). Επαναλήφθηκε δηλαδή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο το ίδιο έργο από τους αντιπρόσωπους των σημερινών πολιτικών κυβερνητικών δυνάμεων. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ.
Ας δούμε όμως τώρα τις συνέπειες αυτής της πολιτικής υποκρισίας. Ο πρωτογενής τομέας της γεωργίας αποτελεί έναν σημαντικό τομέα της ελληνικής οικονομίας, στην ανασυγκρότηση της οποίας, μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο. Η συμμετοχή του στη διαμόρφωση του ΑΕΠ της Χώρας στο διάστημα από 1995 – σήμερα κυμάνθηκε από 7,4 - 3,5%, ενώ το 43% περίπου του πληθυσμού της Χώρας μας ζει σε αγροτικές περιοχές. Ένας βασικός παράγοντας της γεωργικής παραγωγής είναι η γεωργική γη, από τη διαχείριση της οποίας εξαρτάται η ανάπτυξή του. Οι νομοθετικές ρυθμίσεις και ιδιαίτερα η παρ. 11 του άρθρου 51 του ν. 4178/2013, στην οποία αποτυπώνεται η πολιτική βούληση των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων, αφήνει τη γεωργική γη τελείως απροστάτευτη και έρμαιο πρόσκαιρων μικροσυμφερόντων, υποθηκεύοντας το μέλλον της ελληνικής γεωργίας, αλλά και του περιβάλλοντος. Με την ισχύουσα λοιπόν νομοθεσία, που όπως αποδείχθηκε παραπάνω φανερώνει τη διαρκή πολιτική υποκρισία όσων, ενώ υπερθεματίζουν στη μεγάλη αξία της γεωργικής γης, με τις πολιτικές τους πράξεις την καταστρέφουν, είναι δυνατή η κατά παρέκκλιση δόμηση σε τεράστιες γεωργικές εκτάσεις της χώρας, που υπολογίζονται σε 15 εκατ. στρ. περίπου. Δηλαδή στην πράξη μπορεί κατά παρέκκλιση να οικοδομήσει κάποιος σχεδόν οπουδήποτε σε γεωργική γη. Με αυτόν λοιπόν τον τρόπο υλοποιούν το ενδιαφέρον τους οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις που διατυμπανίζουν την αξία της ελληνικής γεωργίας. Εάν η στάση αυτών των πολιτικών δυνάμεων δεν είναι τουλάχιστον υποκριτική, τι είναι;
Φαίνεται, λοιπόν, ότι η αντιμετώπιση στην επίθεση που δέχεται η γεωργική γη και η προστασία της θα πρέπει να αποτελέσει φροντίδα αυτών που πραγματικά πρέπει ενδιαφέρονται για τη γεωργία και το μέλλον της, είναι μόνο οι ίδιοι οι αγρότες, που πρέπει να αντιληφθούν ότι η προστασία της γεωργικής γης αποτελεί προϋπόθεση για να συνεχίσει να υπάρχει ελληνική γεωργία για τη σημερινή και τις επόμενες γενιές. Διαφορετικά, οι επόμενες γενιές θα βιώσουν τις συνέπειες της καταστροφής της γεωργίας και των συνεπειών που αυτή θα επιφέρει στη διατροφική ασφάλεια, στην οικονομία και στο διαρκές θερμαινόμενο περιβάλλον λόγω της κλιματικής αλλαγής.
Γράφει ο Χρίστος Τσαντήλας*
* Ο Χρ. Τσαντήλας είναι γεωπόνος, δρ. Εδαφολογίας, πρ. τακτικός ερευνητής και διευθυντής του Ινστιτούτου Βιομηχανικών και Κτηνοτροφικών Φυτών του ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ.
