Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)
Και ενώ όλοι είχαν στραμμένο το ενδιαφέρον τους στο παγκόσμιο κύπελλο της Βραζιλίας, και ενώ η Άνγκελα Μέρκελ πανηγύριζε την ασύλληπτη επιτυχία της γερμανικής ομάδας ποδοσφαίρου όπου κατέκτησε το παγκόσμιο κύπελλο, κάποιοι άλλοι δεινοπαθούσαν από τις βόμβες και τους εμφυλίους στην Συρία, το Ιράκ, την Παλαιστίνη και την Ουκρανία. Πολλές οι κρίσεις, πολλά τα θύματα. Πολύ όμως και το χρήμα για το εν λόγω άθλημα, που εξακολουθεί να ενθουσιάζει εκατομμύρια τηλεθεατών. Αυτού του είδους οι διοργανώσεις έρχονται να αποδείξουν περίτρανα πως μεγάλη μερίδα του κόσμου δεν δίνει δεκάρα για τις ανθρωπιστικές καταστροφές και τους πολέμους, που ασταμάτητα διεξάγονται σε παγκόσμιο επίπεδο, διακοπτόμενοι ενίοτε από εύθραυστες εκεχειρίες. Κατευθυνόμενοι από καθοδηγούμενα ΜΜΕ παγκοσμίως συνηθίζουν πολλοί την εικόνα των βομβαρδισμών, με τα αισθήματα χαράς της επίτευξης γκολ να υποσκελίζουν τις απώλειες των γυναικόπαιδων από ρουκέτες και βόμβες. Δεν είναι εξαιρετικά νεφελώδης αυτή η προοπτική, να συνηθίζει κανείς τους πολέμους από την τηλεόραση και να τρελαίνεται από χαρά στα γκολ της εθνικής του ομάδας; Δεν είναι ο ύψιστος παραλογισμός να ξεσηκώνονται από τις ατομικές ενέργειες του κάθε Μέσι, και να αλλάζουν κανάλι όταν βλέπουν τα χαλάσματα στην Συρία και την Παλαιστίνη; Όχι, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με παραλογισμό. Δεν είναι μόνο οι εικόνες που σοκάρουν, αλλά η προκλητική αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή. Ακόμη και τα αντιπολεμικά κινήματα έχουν απολέσει από την δυναμική τους, κινήματα που πλέον εξαρτούν την ύπαρξή τους από τον αριθμό των αθώων θυμάτων στους πολέμους. Όταν έχουμε πολλά θύματα, «μαζεύονται» και κάποιοι, όταν ο αριθμός τους είναι μικρός δεν τρέχει και τίποτε... Λες και ο αριθμός των ανθρώπινων απωλειών είναι η πυξίδα των διαμαρτυριών για μια κοινωνία σε κώφωση. Λες και ο αριθμός των βομβών καθορίζει την ένταση των διαμαρτυριών και των κινητοποιήσεων. Και όμως: η χαρά της Μέρκελ ήταν απερίγραπτη στο γκολ του γερμανού πιτσιρικά, που είναι το νέο είδωλο του γερμανικού λαού. Δεν είναι ούτε τα ερείπια που συγκλονίζουν ούτε τα μικρά ακρωτηριασμένα παιδιά των βομβαρδισμών. Εξάλλου για όλα αυτά έχουν αποφασίσει οι εξοπλιστικές βιομηχανίες που ακόμη διαλαλούν τα όπλα ακριβείας που ως εκ θαύματος έχουν και παράπλευρες απώλειες! Πολλοί πιστεύουν πως τα τελευταία χτυπήματα της ισραηλινής αεροπορίας ήταν εσκεμμένα, προκειμένου να προκαλέσουν αθώα θύματα. Μια το ίδιο τυφλή απάντηση στις τυφλές ρουκέτες της Χαμάς. Αλλά να μην ξεχνιόμαστε: ο γερμανικός λαός πανηγυρίζει ακόμη στους δρόμους για το παγκόσμιο κύπελλο και η μεγάλη χαρά του αυτή δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να διακοπεί. Αυτή είναι η κατάληξη του ελεεινού χωρισμού του κόσμου, σε προύχοντες και πένητες, σε απελπισμένους και βολεμένους. Αυτή είναι η μοίρα των λαών, άλλοι να μαζεύουν τα καταναλωτικά σκουπίδια της Δύσης και άλλοι να στήνονται ουρά για το νέα videogame, σεβόμενοι στο έπακρο τους αχόρταγους εαυτούς τους. Βία από την μια, βία και από την άλλη. Ρίψη βομβών εκατέρωθεν, βομβαρδισμός με νέου τύπου προϊόντα από την μια που υποδουλώνουν και κλείνουν στα σπίτια τους καταναλωτές, και σωρός από εκρήξεις από την άλλη που συνηθίζουν τα αθώα θύματα στην απώλεια ζωής. Έτσι, η όποια μαγική πάσα του Κριστιάν Ρονάλντο γίνεται διαφημιστικό σποτ εκατομμυρίων, και η απόκρουση του τελευταίου πέναλτι ο θρύλος της τωρινής γενιάς ανθρώπων που δεν μπορούν να ζήσουν μακριά από το θέαμα και την προσφορά των γκάτζετ, και των υπολοίπων θαυμάτων της νέας τεχνολογίας. Ακούστε τον ήχο των πανηγυρισμών. Αφουγκραστείτε τους αλαλαγμούς από τα γκολ στις καίριες στιγμές όπου ολόκληρα έθνη εξαρτούν την περηφάνια τους από τα πόδια έντεκα παιχτών, την στιγμή που άλλα δεν δικαιούνται να έχουν πατρίδα. Ακούστε και δείτε μέχρι ποιου σημείου φτάνει ο παραλογισμός, σε κοινωνίες εξαθλιωμένες από την καταναλωτική υστερία της κάθε χαζομάρας στο όνομα της εξέλιξης.
