Ο πλούτος αιτία εκτροπών, ρήξεων και πολέμων

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο

Είναι αλήθεια ότι οι δραστηριότητες του σύγχρονου ανθρώπου, κατά κανόνα, επικεντρώνονται στο κυνήγι του χρήματος. Σε βαθμό, πολλές φορές, ακόρεστου πάθους, το οποίο και διαμορφώνει τον χαρακτήρα των σημερινών κοινωνιών. Τις ατομικές, εθνικές και διεθνείς

συμπεριφορές, οι οποίες είναι τόσο οξύτερες και επικίνδυνες, όσο μεγαλύτερη είναι η πίστη και η λατρεία σ’ αυτό. Γιατί, τότε ο άνθρωπος αποκόβεται από κάθε ηθική αξία και καθίσταται επικίνδυνος ακόμη και για τη ζωή των άλλων.
Γι’ αυτόν, ακριβώς, τον λόγο ο πλούτος έχει, εν δυνάμει, απάνθρωπο και εγκληματικό χαρακτήρα που εκδηλώνεται σε άτομα μειωμένης ηθικής αντιστάσεως. Σε άτομα που έχουν υπερεκτιμήσει την αξία του χρήματος. Τόσο που το μέτρο της να ξεπερνά και αυτήν ακόμα την ανθρώπινη ύπαρξη.
Αυτό, ακριβώς, το ξεπέρασμα δημιουργεί τις διαπροσωπικές, διακρατικές και διεθνείς συρράξεις, όταν οι αδύνατοι δεν υποτάσσονται στη θέληση των ισχυρών... Αυτό οδηγεί καθημερινά σε εκτροπές ψεύδους, απάτης, κλεψιάς, αλητείας και διαφθοράς. Προς την ηθική καταστροφή του κόσμου, αφού τον απομακρύνει από τη χρηστότητα των αρετών και τον καθιστά αδίστακτο και επικίνδυνο. Ικανό να διαπράξει ακόμη και έγκλημα.
Επομένως, κυρίαρχος και κακός καθοδηγητής του ανθρώπου είναι το χρήμα. Το μέγεθος της καταδυνάστευσης που ασκεί στους πολλούς και αδύνατους είναι μαρτυρικό. Κι αυτό το βλέπουμε στην ανεργία, τη φτώχεια, την πείνα που πλεονάζουν ανά τον κόσμο και χτυπούν ανελέητα και ένα μεγάλο μέρους του ελληνικού πληθυσμού.
Πώς, όμως φθάσαμε εδώ; Ποιος είναι υπεύθυνος της ηθικής κατάντιας του κόσμου μας; Νομίζω ότι την ευθύνη τη φέρει ο ίδιος ο άνθρωπος. Η συμπεριφορά του. Γιατί αυτήν έκανε την πλουτοκρατία άρχοντα της ζωής του, δίνοντας στο χρήμα μεγαλύτερη αξία από αυτήν που πρέπει να έχει ως μέσον συναλλαγής και αντιμετώπισης των βιοτικών αναγκών...
Αυτή η υπεραξία οδήγησε διαχρονικά την ανθρωπότητα σε ρήξεις, πολέμους, αρπαγές, καταδυνάστευση... Γιατί πάντα το κυνήγι του χρήματος γινόταν και γίνεται έξω από δεοντολογικούς κανόνες, ισχυρά αναχώματα κατά της κλεψιάς και αρπαγής. Γι’ αυτό ο πλούτος θεωρείται, από πολλούς, προϊόν ανέντιμης πρακτικής. Γιατί δημιουργείται, όπως τονίσαμε και παραπάνω, πατώντας πάνω στο δίκιο τ’ αλλουνού. Των φτωχών και αδυνάτων. Με τις αποδοχές πείνας των εργαζομένων των φτωχών χωρών..., της παράνομης παιδικής εργασίας, της ελλιπούς έως και ανύπαρκτης κοινωνικής πρόνοιας, της μείωσης της εργασιακής αμοιβής, η οποία εκφράζεται με την απειλή των απολύσεων...
Πρωταγωνιστές και δημιουργοί των κακών αυτών τα διεθνή κέντρα της πλουτοκρατίας με τους εκπροσώπους τους ανά τον κόσμο. Που με νομιμοφανή και άδικα μέσα απειλούν, χρεοκοπούν, τρομοκρατούν και επεμβαίνουν με σκληρά μέτρα εκεί όπου τα συμφέροντά τους διακυβεύονται. Θύμα τέτοιων καταστάσεων υπήρξε και η πατρίδα μας...
Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί το χρήμα άμεσα ή έμμεσα κυβερνά τον κόσμο. Είναι ο άρχοντάς του: ελέγχοντας εξουσίες, καταργώντας και νομοθετώντας ό,τι το συμφέρει και πολεμώντας αμείλικτα όποιον σηκώσει το κεφάλι και ζητήσει το δίκιο του. Σε όλες αυτές τις ενέργειές του, η ανθρώπινη αξία υποτιμάται. Είναι το χώμα πάνω στο οποίο πατά και αδικεί... Χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Διαιωνίζοντας έτσι τη διαχρονική του κυριαρχία. Και όπου συναντά αντίσταση, όπου το χώμα που πατά υψώσει ανάστημα δε διστάζει να κάνει και πόλεμο. Να δοκιμάσει ακόμη και τα σκληρότερα οικονομικά και πολεμικά μέσα.
Από τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι το χρήμα, η πλουτοκρατία είναι ο μόνιμος δυνάστης της ανθρωπότητας. Του αδύναμου και φτωχού κόσμου. Είναι ο διαρκής αντίχριστος, όπως τον αποκαλεί ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Και είναι πράγματι έτσι, γιατί δεν είναι καθαρός και τίμιος άρχοντας. Γιατί κατέκτησε αυτήν την εξουσία με δόλια και άτιμα μέσα. Με πρακτικές εξόντωσης και διαρκούς φτώχειας των ανήμπορων. Όπλα με τα οποία χτύπησε και την πατρίδα μας για δέκα χρόνια και που οι παρενέργειές τους μας δυσκολεύουν ακόμη να περπατήσουμε στον δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου.