Αντιφάσεις που αποδυναμώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ

Από τον Κώστα Γιαννούλα

O ΣΥΡΙΖΑ, ως γνωστόν, ανήλθε στην εξουσία εκμεταλλευόμενος τα προσόντα του χαρισματικού και άφθαρτου, μέχρι τότε, αρχηγού του και την οργή και αγανάκτηση του κόσμου λόγω των μνημονίων, για τα οποία βασικοί υπεύθυνοι θεωρήθηκαν τα κόμματα, που

άσκησαν εξουσία στο παρελθόν. Γι’ αυτό, άλλωστε, η Ν.Δ. και, κυρίως, το ΠΑΣΟΚ, έχασαν, τότε, σημαντικό ποσοστό της εκλογικής δύναμής τους, το οποίο καρπώθηκε, κατά βάση, η Χρυσή Αυγή και, κυρίως, ο ΣΥΡΙΖΑ. Λόγω έλλειψης αυτοδυναμίας, όμως, συγκυβέρνησε, επί 4,5 χρόνια, με τους ΑΝΕΛ του κ. Καμμένου, θολώνοντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, το αριστερό του προφίλ, το οποίο τσαλακώθηκε, ακόμα περισσότερο, με τις περιπλανήσεις Βαρουφάκη, τις δικές του κυβιστήσεις και το δικό του μνημόνιο.
Σήμερα, απ’ τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αγωνίζεται και πάλι, προκειμένου να επανέλθει στην εξουσία, αλλά δυσκολεύεται να πείσει, γιατί έχει, πλέον, κυβερνητικό παρελθόν και λάθη, που τον συνοδεύουν σε κάθε του βήμα και τον αποδυναμώνουν. Παρόλα αυτά, ο κ. Τσίπρας πολιτεύεται, λες και δεν έχει κυβερνήσει, καθόλου, και συνεχίζει, ακολουθώντας τη μέθοδο του λαϊκισμού, με μπαράζ, ακόμη και ψεύτικων καταγγελιών και χωρίς ουσιαστική αυτοκριτική, να φορτώνει όλα τα στραβά στους αντιπάλους του, λες και είναι αθώα περιστερά.
Με την τακτική αυτήν, όμως, δεν πείθει και, γι’ αυτό, πελαγοδρομεί και δε λέει να ανακάμψει στις δημοσκοπήσεις.
Πέραν τούτου, ενόψει και του συνεδρίου, που εκκρεμεί, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί, ανερμάτιστα, να ψαρεύει σε θολά νερά και θυμίζει Βαβέλ, αφού άλλη συνιστώσα τραβάει προς τα εδώ και άλλη προς τα εκεί, ενώ η αμφισβήτηση στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα έχει αρχίσει, ήδη, να γίνεται ορατή. Αναρωτιούνται, γι’ αυτό, αρκετοί. Ποια είναι η ιδεολογία, τελικά, του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι κόμμα, όντως, αριστερό και σοσιαλδημοκρατικό, όπως ισχυρίζεται, στην προσπάθειά του να υποκαταστήσει το αποδεκατισμένο ΠΑΣΟΚ; Τότε, τι σχέση μπορεί να έχει η δεξιά συνιστώσα του κ. Β. Κόκκαλη με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Είναι, ακόμα, δυνατόν, στα αδιέξοδά του, να ζητά, συνεχώς, παραιτήσεις Υπουργών και να χρησιμοποιεί ο κ. Τσίπρας αμετροεπείς χαρακτηρισμούς εναντίον του Πρωθυπουργού, όπως πολιτικός απατεώνας, στην προσπάθειά του να τσαλακώσει τη δημόσια εικόνα του, την ώρα που η αποδοχή Μητσοτάκη εκ μέρους του λαού είναι πολύ μεγάλη; Ο κ. Τσακαλώτος αντιλήφθηκε, έγκαιρα, το μέγεθος του λάθους και, γι’ αυτό, διαφοροποιήθηκε, δημοσίως. Ο κ. Τσίπρας γιατί επιμένει και, επιπλέον, τραβά τ’ αυτί ενός πρωτοκλασάτου στελέχους του, ενώ επιτρέπει στον κ. Πολάκη να ασχημονεί, συνεχώς;
Αλλά και στην περίπτωση της πανδημίας και των μαθητικών καταλήψεων η στάση του ΣΥΡΙΖΑ είναι τέτοια, που δημιουργεί σύγχυση. Απ’ τη μια, ζητά μέτρα, για να περιορισθεί το κακό, ενώ, απ’ την άλλη, αντιδρά, κάθε φορά, που ανακοινώνονται τέτοια. Τάσσεται κατά του ανοίγματος των σχολείων και, όταν αυτά ανοίγουν, υπέρ των μαθητικών καταλήψεων, παρότι, εκτός των άλλων, δημιουργούν εστίες συνωστισμού. Ακόμη, ενώ η πανδημία σαρώνει την υφήλιο ολόκληρη, καμώνεται, πως δεν το βλέπει, δίνοντας, έτσι, την εντύπωση, ότι τη θεωρεί, αποκλειστικά, ελληνική υπόθεση. Και όχι μόνο αυτό. Επικαλούμενος το μαξιλάρι, που δημιουργήθηκε, επί των ημερών του, ξεζουμίζοντας, φορολογικά, τους ιθαγενείς, είναι τόσο κουβαρντάς στη διανομή επιδομάτων και προσλήψεων, λες και γνωρίζει, πότε θα λήξει η πανδημία, η οποία συνεχίζει, άγνωστο μέχρι πότε, να μας ταλαιπωρεί.
Ανεύθυνη συμπεριφορά δείχνει και στο προσφυγικό ­ μεταναστευτικό ζήτημα, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δέσμιος του διεθνισμού του, της ελεύθερης διακίνησης των ανθρώπων και των ανοιχτών συνόρων. Στο πλαίσιο αυτό, εκμεταλλεύεται αστοχίες και κατακεραυνώνει την Κυβέρνηση, για όσα συμβαίνουν σε κέντρα κράτησης μεταναστών και προσφύγων, που δημιουργήθηκαν επί των ημερών του, ενώ ανέχεται δηλώσεις στελεχών του, ότι θα έκαιγαν και αυτά τη Μόρια, αν ήταν μετανάστες ή πρόσφυγες.
Ακόμη και για τα εθνικά θέματα, τέλος, υπάρχουν δηλώσεις, που υπονομεύουν την προσπάθεια, όπως, π.χ., όταν, πριν λίγο καιρό και ύστερα από γερμανική παρέμβαση, διαφάνηκε διάλογος της Ελλάδας με την Τουρκία, που, τελικά, δεν έγινε, άφησε, τεχνηέντως, σε δήλωσή του ο κ. Τσίπρας να εννοηθεί, ότι κάτι έδωσε η Κυβέρνηση κάτω απ’ το τραπέζι, προκειμένου η Τουρκία ν’ αλλάξει στάση.
Αυτά και άλλα είναι, που μπερδεύουν. Μα θα μου πει κανείς, ρόλος της αντιπολίτευσης και, μάλιστα, κατοχυρωμένος, συνταγματικά, δεν είναι να ελέγχει την εξουσία; Βεβαίως και είναι. Μόνο που, για να έχει αποτέλεσμα και να πείθει, πρέπει να συνοδεύεται από υπευθυνότητα, σοβαρότητα και συνέπεια, που σχεδόν, απουσιάζουν απ’ την αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Κακό του κεφαλιού τους.