κάποιοι απ’ αυτούς- όσες προσπάθειες ειρήνευσης και συνεννόησης γίνονται τουλάχιστον από την πλευρά μας. Πρώτα οι διωγμοί και η εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου, της Μ. Ασίας, της Κωνσταντινούπολης, η εισβολή και Κατοχή της μαρτυρικής Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα με τις χιλιάδες θύματα και τους χιλιάδες πρόσφυγες, η σχεδόν καθημερινή παραβίαση του ελληνικού εναέριου χώρου από τα τουρκικά αεροπλάνα και τώρα τελευταία η επινόηση της λεγόμενης «γαλάζιας πατρίδας», εννοώντας πως τους ανήκει το μισό Αιγαίο, οδηγούν στο συμπέρασμα, πως οι Τούρκοι είναι αποφασισμένοι για αναμέτρηση...
Κι εμείς; Εμείς αμυνόμαστε κι έχουμε ρίξει όλες τις ελπίδες στους εταίρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περιμένοντας... Περιμένοντας τις έμπρακτες αντιδράσεις κατά της Τουρκίας, όχι μόνο τις φραστικές, αλλά με μέτρα συγκεκριμένα και κυρώσεις, όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και των δύο υπερδυνάμεων, των οποίων το μακρύ χέρι του... Καραγκιόζη φτάνει παντού. Αλλά πού; Το μακρύ χέρι τους, κάθε φορά, κάνει τις επιλογές του, αφού για κάποιους λαούς τους... πνίγει το δίκιο, ενώ για άλλους, εμφανίζονται ως ειρηνευτές, ισορροπιστές και υπογείως συμμετέχουν σε εμφύλιες συρράξεις, όπως στη Συρία, Λιβύη κ.λπ. με συνέπεια τον ξεριζωμό εκατομμυρίων προσφύγων.
Χρόνια τώρα εξοπλίζουν την Τουρκία με επιθετικά όπλα και στέλνουν τις μεγάλες επιχειρήσεις τους, όπως και τις Τράπεζές τους για να κερδοσκοπήσουν, λόγω του χαμηλού εργασιακού κόστους των παραγομένων προϊόντων τους, χωρίς να σκεφτούν, πως έτσι ισχυροποιείται η οικονομία της και γιγαντώνεται το... θράσος της.
Κι εμείς; Εμείς, ως διαλλακτικοί που είμαστε, επιμένουμε στον διάλογο και στην πιστή εφαρμογή των κανόνων καλής γειτονίας, όπως λένε, περιμένοντας...
Αυτή η ιστορική περίσταση της αναμονής αλλά και της υπομονής, θυμίζει λίγο τον Αλεξανδρινό Κ.Π. Καβάφη, ο οποίος στο αλληγορικό-θεατροποιημένο ποίημά του «Περιμένοντας τους βάρβαρους», πλησιάζει στο σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως.
- Τι περιμένουν στην αυλή συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα
- Γιατί μέσα στη Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
..............................
- Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κι οι πλατείες;
Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
- Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;
Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύση.
Την ίδια αγωνία της αναμονής, της αδημονίας και της υπομονής, εκφράζει και ο Ιρλανδός δραματουργός Σάμιουελ Μπέκετ (Samuel Beckett), στο αλληγορικό θεατρικό του έργο, «Περιμένοντας τον Γκοντό (God.ot)», που θα τους «άλλαζε» τη ζωή, όπως νόμιζαν, αλλά προς απογοήτευσή τους, δεν θα’ ρθει ποτέ...
Κι εμείς; Στην εποχή της απληστίας, της άκρατης και ψεύτικης ευδαιμονίας, της παρακμής, όσο κι αν κάποιοι συμπολίτες στερούνται ακόμα και τα βασικά, δεν βρίσκουμε πουθενά ικανοποίηση, καθισμένοι αναπαυτικά στην πολυθρόνα του σαλονιού μας και αφοσιωμένοι στο κινητό, ρουφάμε τον καφέ μας, περιμένοντας...
Αυτές τις τελευταίες ημέρες, ο Τούρκος Πρόεδρος, σ’ ένα ξέσπασμά του, κατηγορεί τους Ευρωπαίους ηγέτες για φασισμό και ναζισμό, αυτός που «πνίγει» στη χώρα του κάθε διαφορετική φωνή, αυτός που κλείνει χριστιανικούς ναούς -αρχιτεκτονικά αριστουργήματα- για να τα κάνει τζαμιά, αυτός που όταν αφήνει τον εθνικισμό πιάνει τον Ισλαμισμό και παριστάνει τον εκπρόσωπο όλης της γης των Μουσουλμάνων...
Ο εθνικιστής αντιπρόεδρος «Μπαχτσελί, κάλεσε Τούρκους και Μουσουλμάνους σε ιερό πόλεμο κατά της ιμπεριαλιστικής Δύσης: Ολόκληρος τουρκικός και ισλαμικός κόσμος πρέπει να γίνουν ένα. Να δράσουν μαζί, για να αντισταθούν ενάντια στο σκληρό, ιμπεριαλιστικό μέτωπο». ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 28-10-2020.
Κι εμείς; Οι Ευρωπαίοι πολίτες; Ακούμε και αποδοκιμάζουμε τον ακραίο εθνικιστικοϊσλαμιστικό λόγο, περιμένοντας...
*βάρβαρος. Στην αρχαιότητα ο μη ελληνόφωνος, ο ξένος (Μπαμπινιώτης). Αυτός που δεν έχει ελληνική καταγωγή. (Λεξ-Ακαδ. Αθηνών).
Από τον Τάσο Πουλτσάκη
