Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)
Ο νέος υπουργός Οικονομικών, κος Χαρδούβελης θεωρεί ότι τα μέτρα λιτότητας θα αρχίσουν να μειώνονται σταδιακά προς όφελος των αδύναμων κοινωνικών τάξεων και πως το 2014 θα είναι το πρώτο έτος ανάπτυξης. Υπομονή και καρτερία ζητά από τους πολίτες ο υπουργός, αυτούς που έχουν χάσει προ πολλού τον προσανατολισμό τους. Αυτές οι εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση όμως είναι γνωστές από παλιά. Οι πολίτες σέρνονται στην κυριολεξία από τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη, αρχής γενομένης της εσπευσμένης προκαταβολής φόρου από τους ελεύθερους επαγγελματίες, που θεωρούνται από την κυβέρνηση το μαύρο πρόβατο, αλλά και τους μισθωτούς, που καλούνται και αυτοί με την σειρά τους να καταβάλλουν τον οβολόν τους, δήθεν για την καταπολέμηση της ανεργίας. Αυτή με την σειρά της όχι μόνο δεν πέφτει αλλά στην καλύτερη περίπτωση παραμένει σταθερή. Μιλάμε βέβαια – μην το ξεχνάμε – για ανεργία της τάξης του 30%, ένα ποσοστό που στην κυριολεξία τρομάζει. Οι αλχημείες, λοιπόν, του εκάστοτε υπουργού Οικονομικών αναφορικά με τα φορολογικά βάρη είναι χαρακτηριστικές της προσπάθειας που καταβάλλεται να πέσουν οι τόνοι στην Ελλάδα και όλοι λίγο – πολύ να πιστέψουν ότι έχουμε εισέλθει σε αναπτυξιακή διαδικασία. Αυτή η προσπάθεια πειθούς έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό, με θερμούς δικανικούς λόγους του πρωθυπουργού και φανατική επιμονή στις προσφορές προς τους ξένους επενδυτές, που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν την μοναδική ευκαιρία να αγοράσουν φτηνά. Θα εξαλειφθούν λοιπόν τα έκτακτα μέτρα, όπως υπόσχεται ο υπουργός Οικονομικών και θα είναι το 2014 το πρώτο έτος ανάπτυξης ή απλά τα λόγια τούτα στοχεύουν στο να ανυψώσουν το καταρρακωμένο ηθικό ων πολιτών, που ψάχνουν τρόπους να βγουν από τον κυκεώνα; Είναι συνηθισμένοι οι πολίτες στις υποσχέσεις δεκαετιών για ανάπτυξη που δεν βλέπουν, παρά το γεγονός ότι από τα στόματα των εκάστοτε υπουργών Οικονομικών προφέρεται από το 2011 εις ότι αφορά την έξοδο από την κρίση. Και είναι τόσο μεγαλεπήβολα τα κυβερνητικά σχέδια που στοχεύουν την καρδιά του κάθε πολίτη, την ανοχή και την καρτερία. Έτσι έχουν μάθει πλέον τον κόσμο, να υπομένει καρτερικά και να μην βγάζει κουβέντα. Πολλοί απορούν για την ησυχία και την έλλειψη διαμαρτυριών, για την βουβαμάρα στον πληθυσμό. Άλλοι μιλούν για εφησυχασμό και σάστισμα από την μεριά των πολιτών, που μάλλον περιμένουν ο ένας τον άλλο να κάνει την αρχή. Βρίσκει πρόσφορο έδαφος λοιπόν η κυβέρνηση, μιας και δεν έχει τις διαμαρτυρίες που περίμενε, και σκηνοθετεί την παράσταση χωρίς την μαζική παρουσία των επικριτών. Έτσι, τα όποια επιχειρηματολογία περί επικείμενης ανάπτυξης σταθεροποιείται και συχνά προφέρεται από τα χείλη των υπουργών, ασχέτως αν αυτή η ανάπτυξη ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Η αντιπολίτευση, από την άλλη, εξαντλείται στην μάχη για πρόωρες εκλογές και σε πολλές των περιπτώσεων απλά λοξοκοιτά τα προβλήματα των κοινωνικών τάξεων. Στο τέλος, ήρωες της κρίσης φαντάζουν οι ακροδεξιοί και οι όποιοι ναζιστές, που ανακηρύσσονται σε πρώτης τάξης αντιμνημονιακούς! Αυτή όμως η κατάληξη δεν είναι τυχαία, ούτε απαντάται πρώτη φορά. Οι δικτατορίες εξάλλου προέκυπταν πάντα μετά την καταστρατήγηση των δημοκρατικών θεσμών, που εξωθούσε την κοινωνία πέρα από τα όρια. Είναι ο κατάλληλος καιρός για να αναπτυχθούν κάθε λογής φανφαρόνοι του νεοναζισμού στο όνομα του «νοικοκυρέματος του κράτους», στο όνομα της καθαρότητας της φυλής, πατρίδας, θρησκείας και οικογένειας. Πάντα ασφαλώς υπάρχει και εκείνο το ποσοστό των πολιτών που ανέχεται τέτοιες φρασεολογίες, ανέκαθεν υπάρχουν αυτοί που ασπάζονται ολοκληρωτικά καθεστώτα εκ δεξιών και αριστερών. Δεν λείπουν ποτέ και εκμεταλλεύονται και την παραμικρή ευκαιρία. Θα έλεγε κανείς πως η μεγάλη τους επιτυχία βασίζεται και στην αποτυχία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, στα άδεια έδρανα της Βουλής και στην χρεωκοπία του κράτους πρόνοιας. Το δικαίωμα λοιπόν το έχουν δώσει άλλοι. Οι εκάστοτε πρωθυπουργοί που μιλούν για έξοδο από την οικονομική κρίση, οι υπουργοί που τάζουν απαλλαγή από δυσβάσταχτα βάρη και ανάπτυξη. Ο δρόμος του νεοσυντηρητισμού είναι ανοιχτός, οι προοπτικές μεγάλες. Γιατί σε τέτοιο κακοτράχαλο δρόμο επιβιώνουν μονάχα οι ακραίοι σχηματισμοί της βίας και του παραλογισμού, με πρόσχημα την ανυπόληπτη δημοκρατία. Σε σημείο που να φοβάται πλέον ο καθένας μη τυχόν και πέσουμε σε νέα χούντα. Μια χούντα που αρκετοί πολίτες θα την καλοέβλεπαν και εδώ είναι το τραγικό της υπόθεσης, όταν ρητά του τύπου «μια χούντα σας χρειάζεται….» συζητιούνται φωναχτά σε συνοικίες της φτώχειας και της παρακμής.
