Του Γιωργή Μαστρονικολού γεωπόνου-εντομολόγου
Μέρα συνηθισμένη... Ρουτίνα, τρέξιμο, άγχος... Άγχος να προλάβουμε... Να προλάβουμε τί; Προφανώς δεν ξέρουμε, προφανώς αγνοούμε...
Και κάπου εκεί στο πρωινό μιας ασήμαντης, συνηθισμένης γεμάτης σκοτούρες ημέρας, στα μέσα της Εθνικής οδού Λάρισας - Αθηνών το μυαλό σταματά... και ξαφνικά γεμίζει σκέψεις… σκέψεις φυσικά βουβές, αλλά καθαρές... μα και σκέψεις ολίγον συγκεχυμένες... Σταματώ το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου και ξεκινώ να τις καταγράφω... Δίλημμα... Λάπτοπ ή μολύβι; Μα, φυσικά ο παραδοσιακός τρόπος πάντα με εξέφραζε και με έκανε να αισθάνομαι πιο οικεία... να αισθάνομαι πως δημιουργώ... να αισθάνομαι πως ζω... Ε, θα το αντιγράψω μετά στο word…
Σκεφτόμουν μια κουβέντα που έκανα με φίλους, φίλους συνομηλίκους εικοσιπεντάρηδες, την προηγούμενη εβδομάδα στα Χανιά, στην πισίνα ενός ξενοδοχείου μετά τη δουλειά... συζήτηση που αφορούσε την Ελλάδα... αφορούσε τα αισθήματά μας για αυτήν... ή μήπως καλύτερα τα συναισθήματα; θα φανεί... συζήτηση που γίνονταν στις 4 το πρωί μεταξύ χ και χ+1 τζίν... συζήτηση αυθόρμητη, ειλικρινής, αγνή, καθαρή... συζήτηση υπό το πρίσμα των κεριών που αναδείκνυαν το σημαντικότερο στοιχείο που δίνει ζωή στον πλανήτη γη... το νερό... το μοναδικό στοιχείο που εκφράζει τη δύναμη, τη θέληση, την αποφασιστικότητα, τη ζωή...
Τελικά τί είναι για μάς η Ελλάδα; Η απάντηση πολυγνωμική, πολυπρισματική και πολυδιάστατη...
Είναι η χώρα που συνηθίσαμε να ζούμε; Είναι μια συνήθεια; Είναι η χώρα του πολιτισμού; Της φιλοσοφίας; Της παγκόσμιας πνευματικής ανάτασης; Η χώρα των μυαλών; Των αθλητικών επιτευγμάτων; Η χώρα της φέτας και του μουσακά; Η ναυαρχίδα των αξιών και της ηθικής; Η χώρα των πολιτικών; Των κομμάτων; Των σκανδάλων; Των offshore; Των μπαταχτσήδων; Των χαμένων ευκαιριών; Ή χώρα, μαγαζί γωνία; Ή χώρα, θύμα; Ή μήπως είναι η χώρα των εραστών; Των ονειροπόλων βουβών εραστών;
Μήπως είναι όλα αυτά; Κάθομαι και σκέφτομαι πως στην τελική αυτό ισχύει. Ναι, η Ελλάδα είναι όλα αυτά... Είναι το μεσογειακό ταμπεραμέντο που εκδηλώνεται σε όλες του τις εκφάνσεις, στον ύψιστο βαθμό, μέσα από τον λαό μας. Και όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, όταν όλα αυτά δεν συνοδεύονται από οργάνωση, μεθοδικότητα και σκληρή αέναη δουλειά- σε σημείο μοναχισμού- επέρχεται η κάθε μορφής πτώση... Πτώση που ο ελληνικός λαός υφίσταται τα τελευταία χρόνια χωρίς να είναι άμοιρος ευθυνών αλλά χωρίς αυτό να νομιμοποιεί την παροιμία " τώρα που βρήκαμε παπά ας θάψουμε πεντέξι".
Πτώση που επέφερε πείνα, φτώχεια, βία, πορνεία, γκρίνια, χωρισμούς, καταβαράθρωση κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, καταστροφή ονείρων, αφανισμό ελπίδας και γενικότερα μηδενισμό προοπτικής... Είναι πραγματικά οδυνηρό για έναν άνθρωπο να βρίσκεται με το 1,5 πόδι στο κενό, όταν μάλιστα, όσο καλή θέληση και να έχει ο διπλανός του να τον σώσει, δεν μπορεί αφού και εκείνος βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση.
Και τώρα η λύση;
Η αλλαγή πλεύσης που συνεπάγεται αλλαγή νοοτροπίας, κουλτούρας, πράξεων, ενεργειών… Ο καθένας από εμάς να μάθει ατομικά να συμμορφώνεται όχι τόσο με τους ισχύοντες θεσπισμένους κανόνες αλλά με μία συμπεριφορά που θα έχει ως στόχο το γενικό καλό και την κοινωνική ανάταση. Βέβαια όταν η συμπεριφορά συνάδει και με τους ισχύοντες θεσπισμένους κανόνες (διότι πολλοί από αυτούς κινούνται έξω από το όριο της λογικής) είναι ιδανικό. Αλλά πάνω από όλα για να υπάρξει κάτι καλό στο τέλος πρέπει να υπάρχει κίνητρο, ελπίδα, φως, νερό, φύση, μουσική, έμπνευση, καρδιά.... Να υπάρξει στόχος για να κατευθυνθεί το βέλος... Και αυτό επέρχεται μόνο μέσα από τον ρομαντισμό και τα όνειρα… Επέρχεται μόνο μέσα από τους εραστές... Τους ανθρώπους δηλαδή που παθιάζονται με αυτό που κάνουν και δίνουν ένα μείγμα αγάπης, αφοσίωσης, ρίσκου, ονείρου και σκληρής δουλειάς ώστε να είναι οι καλύτεροι... Τους εραστές που μεταδίδουν το πάθος του ιδεώδους... Συνεπώς, για να απαντηθεί το αρχικό ερώτημα, η Ελλάδα πρέπει να γίνει η χώρα των εργατικών εραστών... Διότι τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν...
