συμπλήρωσης 2.500 χρόνων απ’ τη Μάχη των Θερμοπυλών και τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας.
Σε γεγονότα – σταθμούς θα εστιάσουμε σήμερα.
12/9/490 π.Χ. αφήνει την τελευταία του πνοή, ο Αθηναίος δρομέας Φειδιππίδης. Έτρεξε ως τη Σπάρτη (220 χλμ.) κομίζοντας αίτημα της Αθήνας για βοήθεια. Επέστρεψε άπραχτος πολέμησε στον Μαραθώνα, τραυματίστηκε. Στο πέρας της μάχης, χωρίς ν’ απορρίψει οπλισμό, έσπευσε ν’ αναγγείλει τα χαρμόσυνα στους, αγωνιώντες, συμπολίτες. Φτάνοντας, κατάφερε να ψελλίσει, τη λέξη «νενικήκαμεν».
22/9/480 π.Χ. - Ο ενωμένος ελληνικός στόλος μ’ επικεφαλής τον Ευρυβιάδη και τον Θεμιστοκλή νικά τον περσικό του Ξέρξη στη Σαλαμίνα.
12/9/1683 - Συνασπισμός ευρωπαϊκών δυνάμεων νικά τους Οθωμανούς. Βιέννη και Ευρώπη, γλίτωσαν οριακά χάρη στον Έρνστ Στάρεμπεργκ, αλλά ποιοι τα θυμούνται αυτά σήμερα...
12/9/1829 - Οι Έλληνες νικούν στη μάχη της Πέτρας (τελευταία μάχη της Επανάστασης).
12/9/1922 μνήμη των εθνοϊερομαρτύρων, Αγίων Χρυσοστόμου Σμύρνης, Προκοπίου Ικονίου, Αμβροσίου Μοσχονησίων (τάφηκε ζωντανός, από τους Τούρκους μαζί μ’ άλλους 9 Ιερείς), Ευθυμίου Ζήλων, Γρηγορίου Κυδωνιών και των συν αυτώ Μικρασιατών Νεομαρτύρων, κληρικών και λαϊκών, των κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή μαρτυρησάντων.
Ο Rene Puaux αυτόπτης μάρτυς, μας μεταφέρει στην αποφράδα ημέρα της Σμύρνης: «...Γαλλική περίπολος πασχίζει να σώσει τον Χρυσόστομο. Εκείνος αρνείται, θα μείνει κοντά στο ποίμνιό του. Συλλαμβάνεται, προσάγεται στον Νουρεντίν πασά, ο οποίος τον παραδίδει, στον όχλο με τις φράσεις: «Αν σας έκανε καλό, να του το ανταποδώσετε. αν σας έκανε κακό, να του κάνετε και εσείς κακό!» Τον άρπαξαν, τον έντυσαν μ’ άσπρη μπλούζα, τον χτυπούσαν με γροθιές και ξύλα, του ξερίζωσαν τη γενειάδα, τον έφτυσαν, έβγαλαν τα μάτια, του έκοψαν τη μύτη, τα αυτιά. Αποτέλειωσαν τον μητροπολίτη, λίγο πιο πέρα».
Για τον δε Γρηγόριο μαθαίνουμε: «...Εσφάγησαν 4.000 Κυδωνιείς. Ο Γρηγόριος, παρά την άρνηση Στεργιάδη, αγωνίστηκε να συγκατατεθούν οι Τούρκοι στον ερχομό ελληνικών πλοίων από Μυτιλήνη μ’ αμερικανική σημαία, με την εγγύηση του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού, να παραλάβουν 20.000 Έλληνες από τις 35.000 που κατοικούσαν στις Κυδωνιές. Ο ίδιος αρνήθηκε να φύγει. Συλλαμβάνεται, βασανίζεται και εκτελείται, μαζί μ’ άλλους Ιερείς και προκρίτους».
22/9/1862- Αρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την κατάργηση της δουλείας στις Η.Π.Α. Δημοσιεύεται προκαταρκτικά Διακήρυξης Χειραφέτησης για σκλάβους του νότου.
Χρόνια πριν, στις 25/2/1825, ο φαναριώτης Θεόδωρος Νέγρης, που είχε εγκαταλείψει σημαντική θέση, προσφορά του Σουλτάνου, για να έλθει και να αγωνιστεί στην Ελλάδα, έγραψε στο ελληνικό Μινιστέριον του Πολέμου:
«Γνωστοποιείται κατ' επιταγήν της Διοικήσεως ότι απαγορεύεται άχρις εκδόσεως ειδικού νόμου να πωλώνται και να αγοράζωνται καθ' όλην την ελληνικήν επικράτειαν, άνθρωποι εκατέρωθεν των γενών παντός έθνους...».
Στις 22/9/1821, ο Γεωργάκης Ολύμπιος (απ’ το Λιβάδι) ανατινάζει την πυριτιδαποθήκη στη Μονή Σέκκου, (Μολδαβία), για να μην πέσουν, αυτός και οι σύντροφοί του, στα χέρια των Τούρκων.
Στις 22/9/1922, ο πρόξενος των Η.Π.Α. Τζώρτζ Χόρτον διασώζει στο βιβλίο του «Αναφορικά με την Τουρκία - Η κατάρα της Ασίας - Προξενικά ντοκουμέντα των Η.Π.Α.» όχι μόνον τις σφαγές της αρπακτικής χώρας, αλλά κι ένα τηλεγράφημα προς το αμερικάνικο ΥΠΕΞ: « ...Ιαπωνικό πλοίο παρέλαβε πρόσφυγες. Για τον σκοπό αυτόν πέταξε το φορτίο στη θάλασσα. Επιβαίνοντες μιλούν συγκινητικά για ευγενική συμπεριφορά πληρώματος!».
Πρόκειται για μια απρόσμενη βοήθεια από έναν Ιάπωνα καπετάνιο του «Τοκέι Μαρού». Ενώ το πλοίο εισέρχεται στο λιμάνι, οι Τούρκοι ζητούν να μπει σε καραντίνα και ν’ αναμένει οδηγίες. Ήδη όσοι γλίτωσαν τη σφαγή, καταφτάνουν και εκλιπαρούν να επιβιβασθούν. Ο πλοίαρχος, βλέπει τους άνδρες του, κλείνει τα μάτια του, ακούει το ανθρώπινο βουητό, ξαναβλέπει τις φλόγες κι αποφασίζει: «Ρίξτε όλο το εμπόρευμα στη θάλασσα κι ανεβάστε όσους περισσότερους μπορείτε!».
Οι Τούρκοι αντιδρούν μα η απάντηση είναι σθεναρή: «Εδώ είναι Ιαπωνικό έδαφος. Κάθε απόπειρα να πληγεί το πλοίο ή οι επιβαίνοντες θα είναι απειλή κατά του αυτοκράτορα και θα επιφέρει αντίμετρα!».
Τα μεταξωτά τόπια που πετάχθηκαν, ήταν αξίας 200.000 λιρών, δηλαδή 48 με 50.000.000 ευρώ, αξία μηδαμινή μπρός στους 825 Έλληνες κι Αρμένιους που διασώθηκαν. Σύντομα το γεγονός αυτό θα γίνει ταινία μεγάλου μήκους απ’ τον σκηνοθέτη, Ζάχο Σαμολαδά.
Ας συγκρίνουμε τη στάση του Ιάπωνα, των Δυτικών που πετούσαν δικούς μας στη θάλασσα, κυρίως δε της ...Ελληνικής κυβέρνησης!
Νόμος 2870 περί παρανόμου μεταφοράς προσώπων, ομαδόν ερχομένων εις Ελληνικούς λιμένας εκ της αλλοδαπής (20 Ιουλίου 1922).
Διά του νομοσχεδίου τούτου (Εθνικής Οικονομίας) απαγορεύεται η αποβίβασις προσώπων, ομαδόν αφικνουμένων, εφόσον δεν είναι εφοδιασμένα διά τακτικών διαβατηρίων... Πας πλοιοκτήτης όστις ήθελε διευκολύνει, τιμωρείται διά φυλακίσεως 6 μηνών και διά χρηματικής ποινής από 3.000 -10.000 διά έκαστον πρόσωπον. Προκειμένου περί πλοιάρχου, η καταδικαστική απόφασις δύναται ν’ απαγγείλη εις βάρος του ενόχου και την οριστικήν ή προσωρινήν στέρησιν ασκήσεως του ναυτικού επαγγέλματος... η δε λιμενική αρχή μη επιτρέπει τον απόπλου μέχρι καταβολής της χρηματικής ποινής.
Ο Φιλλέληνας ποιητής – διπλωμάτης George Horton τα λέει όλα: «Είναι απίστευτον, ότι ο Έλλην πολιτικός είναι ικανός να προχωρήσει ακόμη και εις θυσίαν της χώρας του και πολλών ανθρωπίνων ζωών, αρκεί να διατηρήσει το κόμμα του στην εξουσία, έστω και δι’ ολίγας ημέρας...».
Στα 59,9 έτη ζωής, ουδεμία φορά απαρνήθηκα τη χριστιανοσύνη. Απεναντίας πολλές φορές ντράπηκα για την εθνική ιδιότητα και τη ρηχή εξωτερική πολιτική.
Απ’ την άλλη σκέφτομαι: «Τα καράβια μου καίω, δε θα πάω πουθενά. Από πείσμα και τρέλα θα ζω στην έρημη χώρα, ώσπου να βρω νερό γιατί ανήκω εδώ» (Πορτοκάλογλου).
Από τον Πέτρο Ιωάννου
