Του Γιώργου Δελαστίκ
Ρεζίλι έγινε διεθνώς ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, καθώς απέτυχε παταγωδώς η δημόσια εκστρατεία του να εμποδίσει την εκλογή του Λουξεμβουργιανού τέως πρωθυπουργού Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στο αξίωμα του προέδρου της Κομισιόν. «Ευρώπη: Η εκλογή του Γιούνκερ οξύνει την απομόνωση των Βρετανών» ήταν π.χ. ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της γαλλικής εφημερίδας «Λε Μοντ». Την προηγούμενη Παρασκευή «Η χαμένη μάχη του Κάμερον εναντίον του Γιούνκερ - Το Λονδίνο απομονώνεται όλο και περισσότερο αφότου απέτυχε να φράξει τον δρόμο στον προσεχή πρόεδρο της Κομισιόν», ήταν ο τίτλος και ο υπότιτλος της δεύτερης σελίδας της ίδιας εφημερίδας την ίδια μέρα.
«Το Λονδίνο πιάστηκε στο γρανάζι της εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε. Ενισχύεται η υπόθεση εξόδου από την Ε.Ε. μετά την αποτυχία του Ντέιβιντ Κάμερον στην εκλογή του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ» ήταν ο εξάστηλος τίτλος της ίδιας γαλλικής εφημερίδας την Τρίτη.
«Η Μεγάλη Βρετανία ήταν απολύτως απαραίτητη στην Ευρώπη», δήλωσε τη Δευτέρα στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με τρόπο που έδειχνε ότι μάλλον θεωρεί την στάση αυτή «πολιτική ελεημοσύνη» προς τους Άγγλους.
ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ... ΑΥΤΟΠΑΡΗΓΟΡΟΥΝΤΑΙ
«Ο Κάμερον υφίσταται ήττα για τον Γιούνκερ» ήταν ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της βρετανικής εφημερίδας «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» το περασμένο Σάββατο. «Η στάση αρχής του Κάμερον καταλήγει σε ιστορική ταπείνωσε», ομολογούσε με εξάστηλο τίτλο της στη δεύτερη σελίδα η σοβαρή οικονομική εφημερίδας του Λονδίνου και κορυφαία της Ευρώπης.
«Ο Ντέιβιντ Κάμερον υπέστη μία από τις πιο σημαντικές ήττες που έχει υποστεί ποτέ Βρετανός πρωθυπουργός στην ευρωπαϊκή σκηνή», ομολογούσε ευθύς εξαρχής το ρεπορτάζ των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς».
«Είναι η πρώτη φορά που μια μεγάλη χώρα της Ε.Ε. ηττήθηκε με τέτοιο τρόπο σε ένα μείζον θέμα σε Σύνοδο Κορυφής. «Ξύνισε» τις σχέσεις με την Γερμανία και αποξένωσε περαιτέρω την Βρετανία και την Ε.Ε.» γράφει η βρετανική εφημερίδα στο κύριο άρθρο της την ίδια μέρα.
«Ο Κάμερον πλησιάζει το Ηνωμένο Βασίλειο στην πόρτα εξόδου της Ε.Ε.», δήλωσε ο πρόεδρος των Βρετανών Εργατικών Εντ Μίλιμπαντ. Καθώς οι Εργατικοί προηγούνται των Συντηρητικών στις δημοσκοπήσεις, ενώ τους πέρασαν και στις ευρωεκλογές, ο Μίλιμπαντ έσπευσε να διαβεβαιώσει τους Γερμανούς ότι αν εκλεγεί αυτός πρωθυπουργός, αποκλείεται να κάνει δημοψήφισμα! Θα κρατήσει δηλαδή την Βρετανία μέσα στην Ε.Ε. χωρίς να ρωτήσει τον λαό της, παρά το γεγονός ότι το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Νάιτζελ Φάρατζ που τάσσεται υπέρ της αποχώρησης της Βρετανίας από την Ε.Ε. βγήκε με άνεση πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές και επίσης οι Συντηρητικοί είναι «στα κάγκελα» εναντίον της Ε.Ε.!
Μετά την ήττα στην εκλογή του Γιούνκερ, οι Άγγλοι άρχισαν να παρηγορούνται μόνοι τους. «Το χάος με τον Γιούνκερ δεν επηρεάζει καθοριστικά την τύχη της Βρετανίας» ήταν π.χ. ο τίτλος άρθρου των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» την Τρίτη.
ΤΟ ΠΙΟΝΙ ΤΗΣ ΜΕΡΚΕΛ
Φυσικά και δεν ήταν η εκλογή του Γιούνκερ αυτή που καθορίζει την τύχη της Βρετανίας στην Ε.Ε. Στην εκλογή του προέδρου της Κομισιόν είχαμε μια έμμεση αναμέτρηση Αγγλίας - Γερμανίας. Πιόνι της Μέρκελ είναι ο Γιούνκερ, γι’ αυτό το Λονδίνο αποπειράθηκε να δώσει τη μάχη να εμποδίσει την εκλογή του. Απέτυχε παταγωδώς. Το Βερολίνο συνέτριψε το Λονδίνο.
Αυτή είναι η ουσία της μάχης που δόθηκε με πρόσχημα τον Γιούνκερ - το αν δηλαδή η Αγγλία μπορεί να συσπειρώσει συμμάχους μέσα στην Ε.Ε. εναντίον του γερμανικού ηγεμονισμού. Αποδείχθηκε με τον πιο εξευτελιστικό για την Αγγλία τρόπο ότι είναι αδύνατον να ηγηθεί το Λονδίνο μιας αξιόλογης συσπείρωσης κρατών. Μόνο η... Ουγγαρία τόλμησε να ενταχθεί εναντίον της Γερμανίας, με αποτέλεσμα ο Γιούνκερ να εκλεγεί με ψήφους... 26-2!!
Είναι ασύλληπτη η έκταση της συντριβής, η οποία αποκαλύπτει και την υποταγή όλων των κρατών που συναπαρτίζουν την Ε.Ε. στην γερμανική κυριαρχία. Καμία χώρα, κανένας Ευρωπαίος πρωθυπουργός δεν τολμάει αυτή τη στιγμή να αντιταχθεί στο Βερολίνο.
Η σαρωτική ήττα της Αγγλίας αποκαλύπτει ότι οι Γερμανοί δεν παίρνουν πλέον υπόψη τους ούτε τις μεγάλες χώρες της Ε.Ε. Πάει η εποχή του «διεθυντηρίου» της τότε ΕΟΚ και της μετέπειτα Ε.Ε. - τώρα η Γερμανία αποφασίζει για όλα μόνη της και επιβάλλει αυτό που θέλει, χωρίς να νοιάζεται να πείσει κανέναν για την ορθότητα των θέσεών της ή έστω για το κοινό συμφέρον των τριών μεγάλων κρατών της Ε.Ε. - της Γερμανίας φυσικά συν της Γαλλίας και της Αγγλίας.
ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ
Ανεξάρτητα από το 26-2 και την απομόνωση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, από τη χαμένη σαρωτική μάχη εναντίον του Γιούνκερ που υποστήριζε η Γερμανία, ούτε η Αγγλία έδωσε μόνη της την μάχη. Είχε πίσω της τις ΗΠΑ.
Οι Γερμανοί λοιπόν απέδειξαν στους Αμερικανούς ότι η επιρροή του Βερολίνου στην ευρωπαϊκή ήπειρο είναι πλέον ακαταμάχητη αυτή τη στιγμή που μιλάμε.
Αφήστε δε που έγιναν ρεζίλι και οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» προσπαθώντας να υποστηρίξουν την αμερικανική γραμμή.
«Το φαβορί για την ηγεσία της Ε.Ε. εμφανίζεται ως δικαστική δύναμη -΄Ένα αινιγματικό φαβορί για την Κομισιόν διασπά οξύτατα τους Ευρωπαίους» ήταν οι σχετικοί τίτλοι των αναλύσεων της αμερικανικής εφημερίδας για το θέμα την περασμένη Παρασκευή. Τι «διχασμός» και «οξεία διάσπαση» είναι αυτή, όταν η ψηφοφορία βγάζει αποτέλεσμα... 26-2; Μόνο κατά φαντασίαν των Αγγλοαμερικανών μπορεί να ονομαστεί «διχασμός» η σαρωτική ήττα της από τους Γερμανούς!
Η «ΜΑΓΚΙΑ» ΤΟΥ ΚΑΜΕΡΟΝ
Στα μέσα Ιουνίου, ο Ντέιβιντ Κάμερον έκανε μια ριψοκίνδυνη «μαγκιά» για να τρομάξει την Μέρκελ, η οποία όμως δεν του βγήκε σε καλό, όπως αποδείχτηκε. Υποκρινόμενος ότι δήθεν διαφωνεί αυτός προσωπικά και η κυβέρνησή του, άφησε τους Βρετανούς συντηρητικούς να δεχθούν στην ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών που έχουν συγκροτήσει στο ευρωκοινοβούλιο τους Γερμανούς ευρωβουλευτές που εξελέγησαν με την Εναλλακτική για την Γερμανία (AFD - μια ομάδα που τάσσεται υπέρ του κλάδου της Γερμανίας από το ευρώ».
Η ένταξη σε μια συγκριτικά μεγάλη ομάδα με 55 συνολικά βουλευτές δίνει πολύ μεγαλύτερο κύρος, αλλά και χρόνο κοινοβουλευτικής ομιλίας στους Γερμανούς αντιπάλους της Ε.Ε., οι οποίοι προέρχονται από τη Δεξιά και φυσικά η προβολή τους βλάπτει την καγκελάριο της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ.
Ο επικεφαλής των ευρωβουλευτών του κόμματος της Μέρκελ Χέρμπερτ Ρόιλ δήλωσε στους «Τάιμς» του Λονδίνου ότι η Γερμανίδα καγκελάριος «θα θυμώσει από τη συμμαχία της AFD με τους ευρωβουλευτές των Συντηρητικών», όπως γράφει η ίδια η εφημερίδα. «Είμαι θυμωμένος, δεν μου αρέσει αυτό», δήλωσε ο Ρόιλ, καταγγέλλοντας ότι η ένταξη των εθνικιστών της Φινλανδίας και της Δανίας συν της γερμανικής AFD στην ομάδα που έχουν δημιουργήσει οι Συντηρητικοί της Βρετανίας, ήταν ένα καταχθόνιο τέχνασμα - εννοείται των Βρετανών Συντηρητικών, αλλά δεν το είπε - προκειμένου να μην πάνε όλοι αυτοί με τον Βρετανό αντίπαλο της Ε.Ε. Νάιτζελ Φάρατζ και το Κόμμα Ανεξαρτησίας, κάτι που θα σήμαινε το πολιτικό τέλος του Κάμερον!
ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΙΟΙ!
Πέρα από τη σοβαρότατη πολιτική αντιπαράθεση της Γερμανίας με την Αγγλία και εμμέσως με τις ΗΠΑ, η αλήθεια είναι ότι η εκλογή του Γιούνκερ ως προέδρου της Κομισιόν συνιστά έναν θρίαμβο για το Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου.
Όσο και αν αυτό ακούγεται τρελό, από τους δώδεκα όλους και όλους προέδρους, που είχε η Κομισιόν στα 55 χρόνια της ύπαρξής της από το 1958 που σχηματίστηκε η θέση αυτή, οι τρεις πρόεδροι της Κομισιόν προέρχονται από το Λουξεμβούργο. Οι 3 στους 12! Από καμία απολύτως άλλη χώρα της Ε.Ε. δεν έχουν διοριστεί 3 πρόεδροι της Κομισιόν. Το Λουξεμβούργο, αυτό το κρατίδιο των τραπεζών που παρέμεινε ανεξάρτητο κράτος για να έχουν οι πλούσιοι Ευρωπαίοι τη δυνατότητα να διατηρούν εκεί τα χρήματά τους, κατέχει το απόλυτο ρεκόρ προέδρου της Κομισιόν.
Το πράγμα γίνεται ακόμη πιο απίστευτο, όταν μάθει κανείς ότι τα τελευταία 40 χρόνια από το 2013 το Λουξεμβούργο είχε μόνο... 4 πρωθυπουργούς! Ε, λοιπόν, από αυτούς τους 4 πρωθυπουργούς, οι... 3 έγιναν πρόεδροι της Κομισιόν! Ο πρώτος ήταν ο Γκαστόν Τορν, ο οποίος τοποθετήθηκε πρόεδρος της Κομισιόν το 1981, ο δεύτερος ήταν ο Ζακ Σαντέρ που πήρε το αξίωμα το 1995 και ο τρίτος ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ τώρα.
Μόνο 2 Γάλλοι και 2 Ιταλοί πρόεδροι της Κομισιόν έχουν υπάρξει - και μάλιστα ο πρώτος Ιταλός, ονόματι Φράνκο Μαρία Μαλφάτι δεν έκλεισε ούτε δύο χρόνια (!) ως πρόεδρος της Κομισιόν, αφού η θητεία του τον κράτησε από την 1η Ιουλίου 1970 ως την 21η Μαρτίου του 1972!
Ένας και μοναδικός πρόεδρος της Κομισιόν από τη Γερμανία, την Αγγλία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Πορτογαλία, συμπληρώνουν τη μέχρι τώρα δωδεκάδα των προέδρων. Όπως βλέπουμε, η πρωθυπουργία του Λουξεμβούργου είναι ο τελευταίος προθάλαμος για να γίνει κάποιος πρόεδρος της Κομισιόν!
