Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Όπως είναι γνωστόν η δημοσιονομική πολιτική καθορίζεται από την εκάστοτε Κυβέρνηση στο τέλος του έτους με τον προϋπολογισμό, που ψηφίζεται από τη Βουλή των Ελλήνων, γίνεται νόμος του Κράτους και ισχύει για όλο τον επόμενο χρόνο. Επομένως δαπάνες και κονδύλια, που δεν προβλέπονται σε αυτόν και στη συνέχεια εάν προκύψουν όπως συμβαίνει σήμερα δικαστικές αποφάσεις, που ανατρέπουν ή πολλές φορές εκτροχιάζουν τούτον, κατά την εφαρμογή του, δημιουργούν ανυπέρβλητα εμπόδια και οικονομικές επιπτώσεις στη δημοσιονομική πολιτική και στην εν γένει οικονομική πορεία της χώρας.
Μέχρι σήμερα με δικαστικές αποφάσεις: Έχει χορηγηθεί το οικογενειακό επίδομα στο δημόσιο και στους δύο συζύγους. Καταργήθηκε το 2004 η κράτηση υπέρ του λογαριασμού ασφάλισης φορέων κοινωνικής αλληλεγγύης (ΛΑΦΚΑ). Χορηγήθηκε το επίδομα των 176 ευρώ σε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους. Εξισώθηκαν το 2008 οι αποδοχές των Προέδρων των τριών ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας με αυτές του Προέδρου της Εθνικής Επιτροπής των τηλεπικοινωνιών και ταχυδρομείων (Απόφαση του μισθοδικείου άρθρα 88-99 του Συντάγματος). Έγινε το 2008 αναπροσαρμογή των στρατιωτικών συντάξεων και των σωμάτων ασφαλείας (Νόμοι 2836/2000 και 3016/2002 εφαρμοστικός νόμος 3805/2008).
Τον τελευταίο καιρό καθημερινά σχεδόν τα τηλεοπτικά κανάλια αλλά και ο Τύπος έχουν φέρει στο φως της δημοσιότητας και ασκούν άλλοτε καλόπιστη και άλλοτε κακόβουλη κριτική επί δύο δικαστικών αποφάσεων, μία του μισθοδικείου του 2013 και η άλλη, ομόφωνη της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας του 2014, που επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις των δικαστικών και των στρατιωτικών και των σωμάτων ασφαλείας στα επίπεδα της 1-8-2012 και με αναδρομική μάλιστα ισχύ! Ήδη για τους δικαστικούς ψηφίσθηκε από τη Βουλή ειδική τροπολογία, που ρυθμίζει νομοθετικά, πλέον αυτήν την εκκρεμότητα, αφήνοντας για αργότερα την ρύθμιση για τους στρατιωτικούς και τα σώματα ασφαλείας.
Και οι δύο αυτοί κλάδοι δέχονται πιστεύω καθημερινά μια πέρα για πέρα ομολογουμένως άδικη επίθεση γιατί ως Έλληνες πολίτες τόλμησαν να ασκήσουν και αυτοί ως είχαν το αναφαίρετο συνταγματικό τους δικαίωμα, να προσφύγουν δηλαδή στα ανώτατα δικαστήρια της χώρας ζητώντας στα πλαίσια του ισχύοντος συντάγματος την ακύρωση των περικοπών τους, που είχαν επιβληθεί με το νόμο 4093/12 από την 1-8-2012 και τελικά δικαιώθηκαν.
Όπως τις διαφορές μεταξύ των Ελλήνων πολιτών τις επιλύουν τα δικαστήρια και είναι άμεσα εκτελεστέες όταν τελεσιδικήσουν, έτσι και οι διαφορές μεταξύ του Κράτους και των υπηκόων του, επιλύονται και αυτές από τα δικαστήρια. Άλλος τρόπος σε ένα κράτος δικαίου και μέλους της ΕΕ δεν υπάρχει. Στην προκειμένη περίπτωση και οι δύο αυτές αποφάσεις προέρχονται από τις ολομέλειες των ανωτάτων αυτών δικαστηρίων και συνεπώς είναι αμετάκλητες.
Ανεξάρτητα όλων αυτών πράγματι καθημερινά πλήθος πολιτών και νομικών προσώπων και πολλών άλλων οργανισμών προσφεύγουν στα αρμόδια δικαστήρια, προκειμένου να ακυρώσουν πράξεις της εκτελεστικής εξουσίας ως έχοντες προς τούτο ανάλογο έννομο συμφέρον. Τούτο σημαίνει ότι οι Κυβερνώντες τον τόπο, δεν έχουν συνηθίσει να νομοθετούν σωστά και δίκαια χωρίς διάτρητους δικαστικά νόμους και άλλες εκφυλιστικές και φωτογραφικές διατάξεις για την ικανοποίηση ημετέρων και έτσι δίδεται η λαβή και το δικαίωμα σε άλλες κοινωνικές ομάδες, να προσφεύγουν στη δικαιοσύνη ως άμεσες ενδιαφερόμενες και θιγόμενες, με αποτέλεσμα να δημιουργείται συσσώρευση προσφυγών στα δικαστήρια και να καθυστερούν με αυτόν τον τρόπο υπέρμετρα η έκδοση των δικαστικών αποφάσεων και πέρα των δέκα και δεκαπέντε ακόμα χρόνων.
Απ’ αυτήν την πρόχειρη και συνοπτική ανάλυση προκύπτει πιστεύω αδήριτη ανάγκη, για να σταματήσει επιτέλους, να κρίνουν την συνταγματικότητα ή όχι ενός νόμου όλα ανεξαιρέτως τα δικαστήρια, να αποκτήσει και η χώρα μας Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο και μόνο θα κρίνει τη Συνταγματικότητα ή όχι ενός νόμου. Έτσι θα μπει κάποια τάξη στα νομικά πράγματα της Χώρας, γιατί πολλές φορές έχουμε από διαφορετικά δικαστήρια αντιφατικές αποφάσεις ως προς τη Συνταγματικότητα ή όχι ενός νόμου, οπότε τη διαφορά αυτή την επιλύει το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, το οποίο συγκροτείται κατά περίπτωση κάθε φορά.
Στην τροπολογία για τη ρύθμιση των αποδοχών των δικαστικών, κάνει λόγο ότι αυτή, δεν αφορά και δεν ισχύει για τους Βουλευτές. Αυτή όμως η διάταξη είναι προσχηματική, για τον απλούστατο λόγο ότι, οι αμοιβές των Βουλευτών ως γνωστόν ρυθμίζονται, με το Ζ΄ ψήφισμα της Βουλής του 1964, το οποίο παρέμεινε ως μεταβατική διάταξη και στο ισχύον Σύνταγμα. Συνεπώς κανένας δεν μπορεί να εμποδίσει κάποιον συνταξιούχο Βουλευτή, να προσφύγει στο Ελεγκτικό Συνέδριο (Ε.Σ.) και να ζητήσει την αναπροσαρμογή της σύνταξης του βάσει αυτής της ρύθμισης. Είναι πιστεύω καιρός να αποδεσμευθούν επιτέλους οι αμοιβές των Βουλευτών από αυτές του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Και αυτό μπορεί να γίνει με την κατάργηση του Ζ΄ ψηφίσματος του 1964 με απλό νόμο της Βουλής. Και γιατί δεν το κάνουν τόσα χρόνια τώρα;
Με την επικείμενη Συνταγματική Αναθεώρηση του Συντάγματος όλα αυτά τα πράγματα όπως η ίδρυση του Συνταγματικού Δικαστηρίου και ότι άλλο δημιουργεί στρεβλώσεις και επιτρέπει την φαυλότητα, και την ατιμωρησία των πολιτικών προσώπων και την ασυλία των Βουλευτών ακόμη και όταν διαπράττουν αυτόφορες κακουργηματικές πράξεις, πρέπει να ρυθμιστούν με τη ρητή πλέον διατύπωση ότι πράγματι όλοι οι Έλληνες είναι έναντι του νόμου ίσοι σε όλες τις περιπτώσεις και χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση. Είναι μια χρυσή ευκαιρία πιστεύω η Χώρα μας να αποκτήσει ένα πιο σύγχρονο και λειτουργικό Σύνταγμα.
Σημείωση: Το ειδικό δικαστήριο του άρθρου 99 του Συντάγματος (Μισθοδικείο) συγκροτείται ανάλογα από τον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας ή του Αρείου Πάγου ως Πρόεδρο και από έναν σύμβουλο της επικρατείας, έναν αρεοπαγίτη, έναν σύμβουλο του ελεγκτικού συνεδρίου, τρεις καθηγητές των νομικών μαθημάτων των νομικών σχολών των Πανεπιστημίων της Χώρας και τρεις δικηγόρους μέλη του Ανωτάτου Πειθαρχικού Συμβουλίου των δικηγόρων, ως μέλη, που ορίζονται με κλήρωση.
