Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη, Θεολόγο
Καθώς ξημέρωνε η Κυριακή 8 Ιουνίου 2014 αποχαιρέτισε το μάταιο αυτό κόσμο ο ηγούμενος της ιεράς μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους Άθω, Αρχιμανδρίτης Γεώργιος (Καψάνης). Μία μεγάλη σύγχρονη αγιορείτικη μορφή και σπουδαία εκκλησιαστική προσωπικότητα με αξιόλογη προσφορά στο Άγιον Όρος, στην Εκκλησία και στην κοινωνία μας.
Ο μακαριστός Γέροντας υπήρξε γόνος ευσεβούς αρχοντικής οικογένειας του Παλαιού Φαλήρου Αττικής. Ανατράφηκε σε περιβάλλον αρχοντιάς και αξιοπρέπειας. Και τον χαρακτήριζε σοβαρότητα, διακριτικότητα, οργανωτικό πνεύμα, αξιοπρέπεια. Τα χαρακτηριστικά αυτά γνωρίσματά του ήταν εμφανή στον καθένα από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μαζί του.
Ήταν οξύ οργανωτικό και πρακτικό πνεύμα. Και φλεγόταν από πίστη, αγάπη και αφοσίωση στο Θεό και στην Εκκλησία. Σπούδασε την ιερή επιστήμη της Θεολογίας και αναδείχθηκε ικανός, αληθής Θεολόγος. Ασχολήθηκε με την επιστημονική έρευνα και μελέτη κοντά στον διακεκριμένο και πιστό καθηγητή του Κανονικού Δικαίου και της Ποιμαντικής Κωνσταντίνο Δ. Μουρατίδη. Και είχε ιδιαίτερη επίδοση στον κλάδο της Ποιμαντικής Θεολογίας. Αλλά εγκατέλειψε το επιστημονικό στάδιο, δια να αφιερωθεί στην Εκκλησία, που τον συγκινούσε ιδιαίτερα. Περιβλήθηκε το μοναχικό τριβώνιο (το ράσο του ορθόδοξου μοναχού) και κατετάγη στην τάξη των πενήτων του Χριστού. Χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α΄ και πρεσβύτερος από τον Επίσκοπο Ευρίπου Βασίλειο.
Συνέστησε μοναστική αδελφότητα στον κόσμο με την οποία εγκαταστάθηκε κατόπιν στο ιερό κοινόβιο του Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, το οποίο αναδιοργάνωσε. Το εμπλούτισε με νέο ανθρώπινο δυναμικό και το κατέστησε πόλο έλξης των πιστών. Κατέφευγαν πολλοί στην πνευματική αυτή παλαίστρα, σαν τα διψασμένα ελάφια, για να ξεδιψάσουν πνευματικά. Να χαρούν τους αγλαούς καρπούς της ησυχίας και της ορθοδόξου ασκήσεως. Και αναχωρούσαν απ΄ εκεί έχοντας «γεμάτες τις μπαταρίες της ψυχής» τους κατά την έκφραση αγιορείτη Γέροντα.
Έδειξε ενδιαφέρον και φροντίδα και για τους εξαρτημένους από ναρκωτικές ουσίες νέους. Τους δέχθηκε στο μοναστήρι και τους ενέταξε σε πρόγραμμα απεξάρτησης υπό την επίβλεψη και καθοδήγηση των μοναχών.
Επεξέτεινε την πνευματική δραστηριότητα της μονής του και πέραν του αγιορείτικου χώρου. Ως τη μαύρη ήπειρο (την Αφρική), δια των ικανών στελεχών του μακαριστού πλέον σήμερα ιερομονάχου Κοσμά, του μοναχού Δαμασκηνού, του επισκόπου Κατάγκας (Κολουέζι) Μελετίου κ.ά.
Ανέπτυξε πλούσια συγγραφική δράση, ιδίως αντιαιρετική. Κατέδειξε πόσο σφαλερές και αστήρικτες είναι οι απόψεις των Αντιχαλκηδονίων. Των χριστιανών που αποσχίστηκαν από την Ορθοδοξία μετά την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, που συνήλθε το 451 στη Χαλκηδόνα. Και έλαβε δυναμική θέση με αξιόλογα κείμενά του επάνω σε φλέγοντα επίκαιρα θέματα, όπως του οικουμενισμού, της μετατροπής του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία της χώρας μας σε θρησκειολογικό κ.ά.
Ήταν ακέραιος, ευθύς, ειλικρινής, απλός και καταδεκτικός. Έτσι τον γνωρίσαμε. Τόσο στο ιερό κοινόβιο του Οσίου Γρηγορίου, όσο και σε συνέδρια θεολογικά στην Αθήνα. Αλλά και κατά τις διελεύσεις του από τη Λάρισα. Χαρήκαμε την απλότητα και καταδεκτικότητά του, που έφθανε ως το σημείο να συγκεντρώνει τα μικρά τότε παιδιά της οικογένειας, για να τα μάθει να ψάλλουν άσματα ευσεβείας, όπως το «ένας είν΄ ο Κύριος…». Και, όταν συγκεντρώνονταν οι ενήλικες, ανέλυε απλά, εύστοχα και παραστατικά διάφορα επίκαιρα θέματα.
Μας χάρισε τη μεγάλη χαρά να προσκυνήσουμε το ιερό λείψανο (παλάμη) της αγίας Μακρίνας, αδελφής του Μεγάλου Βασιλείου. Του το είχαν εμπιστευθεί για να το διαφυλάξει στο μοναστήρι πρόσφυγες από την Καππαδοκία, που διέμειναν στην Αθήνα. Είχαν γεράσει οι ίδιοι και ανέμεναν το τέλος της ζωής τους. Μας κατέλαβε δέος στην εκπληκτική θέα του. Πρώτη φορά βλέπαμε τόσο καλοδιατηρημένο ολόσαρκο ιερό λείψανο. Σα νάταν ζωντανό. Λες και ασπαζόμασταν το χέρι μιας ζωντανής υπερήλικας γυναίκας. Μιας γριούλας!
Θαυμάσαμε ακόμη την ακρίβεια του μακαριστού σε θέματα νηστείας. Δεν έκανε καμιά παρέκκλιση. Ήταν ασκητικός και λιτοδίαιτος. Ακόμη και εκτός Αγίου Όρους.
Αυστηρός και εγκρατής στην προσωπική του ζωή, ήταν πλήρης αγάπης, κατανόησης και συμπόνοιας στους μετανοούντας αμαρτωλούς. Δεχόταν στο επιτραχήλι του τους εκπεσόντας μοναχούς. Τους κατηύθυνε πνευματικά και τους στήριζε ηθικά, για να μην φθάσουν σε απόγνωση.
Εδώ και πολλά χρόνια τον ταλαιπωρούσαν προβλήματα υγείας. Υπέφερε από τα πόδια του. Κάποτε μάλιστα είχε φθάσει παραπλήσιον θανάτου. Αλλ΄ ο Θεός τον χάρισε στην Αδελφότητα και στην Εκκλησία.
Σε τηλεφώνημα του της 1ης Ιανουαρίου 2014 από τη Θεσσαλονίκη, όπου νοσηλευόταν, μας εκμυστηρεύθηκε την πρόθεσή του να παραιτηθεί από την θέση του ηγουμένου, επειδή αισθανόταν ανεπαρκείς τις δυνάμεις του. Τελικά παραιτήθηκε τον παρελθόντα Μάρτιο και με τις ευλογίες του η Αδελφότητα ανέδειξε ηγούμενο τον Αρχιμανδρίτη π. Χριστοφόρο.
Αναχώρησε ήδη για την αιωνιότητα. Η επί της γης στρατευομένη Εκκλησία φτώχυνε. Έφυγε ένα εκλεκτό μέλος της. Πλούτισε όμως η εν ουρανώ θριαμβεύουσα.
Ευχόμαστε ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του μακαριστού π. Γεωργίου «εν χώρα ζώντων». Εκεί, όπου «επισκοπεί το φως του προσώπου του». Και να στηρίζει, ενισχύει και κατευθύνει τον σεβαστό διάδοχό του και όλη την Αδελφότητα.
Να έχουμε την ευχή του.
