Δηλώνω μόνο Eλληνας Κύπριος

Aπό τον Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή
Αναπλ. Καθηγητής Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
[e-mail]

Ελλάδα και Κύπρος αποτελούν για μένα δυο έννοιες απολύτως ταυτόσημες. Μιλά για αυτό η Ιστορία αιώνων. Και όταν μιλά η Ιστορία, όλα τα υπόλοιπα περιττεύουν! Έζησα στην Κύπρο τα πιο όμορφα χρόνια μου. Τα ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια και τα χρόνια

της εφηβείας με τις πολλές ανησυχίες και τους αμέτρητους προβληματισμούς, και ανδρώθηκα στην κάπνα του πολέμου του 1974. Έφυγα για την Ελλάδα, μόλις ολοκλήρωσα τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις, ένα χρόνο και κάτι μετά την τουρκική εισβολή, για σπουδές, προσωρινά πίστευα, μα πέρασαν 45 ολόκληρα χρόνια και ακόμα δεν επέστρεψα στη γη που με γέννησε. Και κατά τα φαινόμενα μάλλον δεν θα επιστρέψω ποτέ για μόνιμη εγκατάσταση… Να ζήσω, έστω, τα στερνά χρόνια μου…
Η Κύπρος, τότε, βρισκόταν σε μια κατάσταση δεινή, σε μια κόλαση, και αναζητούσε μια μικρή αχτίδα φως για να βρει ξανά το βηματισμό της… Η εισβολή του Αττίλα κατέστρεψε τα πάντα. Το δάκρυ και ο πόνος φώλιασε σε κάθε σπίτι, το αίμα που χύθηκε άδικα στοίχειωσε όλων μας τις ψυχές. Όλοι ψάχναμε απεγνωσμένα μια διέξοδο για να συνεχίσουνε τη ζωή μας. Οι νέοι της Κύπρου, αλλά και αρκετοί μεγαλύτερης ηλικίας, έψαχναν παντού, αναζητώντας τη συνέχεια, που, όπως ήταν φυσικό, έμοιαζε με Γολγοθά… Άλλοι έφευγαν για χώρες ξένες, πολλές φορές πολύ μακρινές για εργασία και οι περισσότεροι έρχονταν στην Ελλάδα, που είναι και δική μας πατρίδα, είτε για σπουδές, είτε, κυρίως οι πρόσφυγες, για μόνιμη εγκατάσταση. Η Κύπρος είναι τόσο μικρή που δεν ήταν καθόλου εύκολο να αντιμετωπίσει μια τέτοια μεγάλη καταστροφή. Δυσκολίες επιβίωσης δεν αντιμετώπιζαν μόνο οι πρόσφυγες. Οι κυπριακές οικογένειες, τότε, ήμασταν σχεδόν όλες πολυμελέστατες και τα εισοδήματα πενιχρά για να καλύψουν ακόμα και τις βασικές ανάγκες μας …
Ποτέ δεν θα ξεχάσω με πόσο πόνο οι γονείς μου προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν λιγοστά χρήματα προκειμένου να ενισχύσουν την προσπάθειά μου να σπουδάσω. Κι έτσι αναγκαστικά, τότε, τα απαραίτητα για τις σπουδές τα εξασφαλίζαμε με προσωπική εργασία, παράλληλα με τις σπουδές μας. Και σε σταθμούς και σε παγκάκια κοιμηθήκαμε τις πρώτες μέρες, μέχρι να βρούμε το βηματισμό μας. Πάντα όμως με αξιοπρέπεια. Δεν είναι υπερβολή αν πούμε πως σχεδόν κάναμε όλες τις δύσκολες δουλειές. Οικοδομή, ξενύχτι σε εργοστάσιο, αγροτικές εργασίες, σιδηρουργείο και πάει λέγοντας. Η δουλειά ήταν για μας μια ευλογία και ποτέ δεν παραπονιόμασταν γιατί ήμασταν αναγκασμένοι να σπουδάζουμε και ταυτοχρόνως να εργαζόμαστε.
Κι έτσι προκόψαμε οι περισσότεροι, ή τουλάχιστον αυτοί που το πάλεψαν και ήθελαν να προκόψουν. Κάναμε οικογένειες, ριζώσαμε στους τόπους της προσωρινής, όπως πιστεύαμε, φιλοξενίας μας. Η Ελλάδα (η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της οποίας εγκατέλειψε την Κύπρο στα δίσεκτα χρόνια της) αποτελούσε και αποτελεί για μας κάτι ιερό, και δεν είναι ένας ξένος τόπος. Στο άκουσμά της δακρύζαμε! Μια εκδρομή στην Ελλάδα αποτελούσε, για όσους είχαν την ευτυχία να μπορούν να την πραγματοποιήσουν, εθνικό καθήκον και προσκύνημα. Δάκρυσα όταν ο θεός με αξίωσε να ανεβώ στην Ακρόπολη. Ήταν Οκτώβριος του 1975, αμέσως μετά που κατέβηκα από το πλοίο της γραμμής Λεμεσού - Πειραιά! Κι απογοητεύτηκα απίστευτα όταν συνάντησα και ανθρώπους που έβλεπαν την Κύπρο σαν βάρος και όχι σαν κάτι το πολύ δικό τους. Που την έβλεπαν περισσότερο σαν κατάρα και όχι ως ευλογία! Το όνειρο μου να πατήσω τα Άγια χώματα της Ελλάδας, πολλές φορές γινόταν εφιάλτης από την συμπεριφορά μερικών αχαρακτήριστων τύπων που μόνο Έλληνες δεν μπορούν να ονομάζονται! Και επειδή, ποτέ δεν πρέπει να είμαστε αχάριστοι, οφείλω να καταθέσω την παντοτινή ευγνωμοσύνη μου και σε εκείνους, τους πιο πολλούς, που μας αντίκρισαν ως πραγματικά αδέλφια και μας καλοδέχθηκαν, προσφέροντάς μας κάθε δυνατή βοήθεια. Υπάρχουν δυστυχώς ανάμεσα μας και εκείνοι που δε πιστεύουν στην πατρίδα, που το προσωπικό συμφέρον είναι το παν γι’ αυτούς…. Τέτοιοι απαράδεκτοι τύποι υπάρχουν ασφαλώς και στην Κύπρο με συμπεριφορές προς τους Ελλαδίτες αδελφούς αχαρακτήριστες. Μια θλιβερή μειοψηφία ευτυχώς, που επιμένει να αρνείται πεισματικά ακόμα και την εθνική της καταγωγή. Σημεία των καιρών σε χρόνια απόλυτης ευμάρειας που κατατρώγει τις σάρκες μας…
Το είπαμε πολλές φορές, ας το επαναλάβουμε ακόμα μία: Η Εθνική μας καταγωγή, ανεξάρτητα με τις απαράδεκτες συμπεριφορές κάποιων στην Αθήνα, δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Και δεν παζαρεύεται! Αυτό το πείσμα είναι που με κάνει να θέλω την ελληνική σημαία να κυματίζει νύχτα και μέρα στο μπαλκόνι μου. Και δεν είμαι ούτε ακραίος, ούτε κομματόσκυλο! Δηλώνω μόνο Έλληνας Κύπριος..