αυτοκράτωρ Ηράκλειος βάδιζε κατά των Περσών.
Στις 6 Αυγούστου, οι Άβαροι επιτέθηκαν σε ασθενές τμήμα των τειχών της Κωνσταντινούπολης, κατέλαβαν την εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών κι οχυρώθηκαν.
Στις 7, το κατασκοπευτικό δίκτυο των Βυζαντινών, μαθαίνει το σύνθημα της επίθεσης των σλαβικών πλοιαρίων, (άναμμα πυράς στη θέση «Πτερόν»). Τη φωτιά τη βάζει ο πρωθυπουργεύων Βώνος, η άκαιρη επίθεση των σλαβικών πλοιαρίων γίνεται, αλλά αποδεκατίζονται.
Οι πολιορκημένοι αναθάρρησαν, βγήκαν απ’ τα τείχη, πέρασαν σε αντεπίθεση. Ο χαγάνος έλυσε την πολιορκία. Έκτοτε, οι Άβαροι δεν ξαναενόχλησαν. Η περσική στρατιά «επέστρεψε μετ’ αισχύνης» αναφέρουν οι χρονικογράφοι.
Τη νίκη ο λαός την απέδωσε στην Παναγία, την οποία και ύμνησε με τον «Ακάθιστο Ύμνο». (Λέγεται ότι απαστράπτουσα, βγήκε απ’ τον ναό, κατευθυνόμενη στα στίφη των Αβάρων, που στη θέα της εγκατέλειψαν τρομαγμένοι).
Ο Αύγουστος διανθίζεται κατ’ έτος απ’ το «Πάσχα του καλοκαιριού», τη γιορτή της Μεγαλόχαρης, απ’ τα μπάνια του λαού, αλλά για μας που αγαπάμε την Ιστορία αποδεικνύεται: μήτρα γεγονότων και μητέρα των μαχών.
Οι ενωμένες Ελληνικές πόλεις, στον Μαραθώνα (Αύγ. 490 π.Χ.), στις Θερμοπύλες (7/8/480 π.Χ.), στις Πλαταιές (Αυγ. 479 π.Χ.), στη Μυκάλη (27/8/479 π.Χ., οι Πέρσες δέχονται επίθεση και εκ των ένδον), Ίωνες - Σάμιοι στη Ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος (22/9/480 π.Χ.), νίκησαν τους Πέρσες και καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τις τύχες της σημερινής Ευρώπης (History).
Αυτή τη στιγμή ενδεχομένως το πολιτικό προσωπικό να ‘ χει το βλέμμα του αμήχανα στο …ταβάνι, αλλά πριν πάρει οποιαδήποτε απόφαση πρέπει ν’ αντιληφθεί ότι τα νησιά αυτά - το εύρος των οποίων διαπραγματεύεται - έχουν ιστορία: Θυμίζω τη νικηφόρα ναυμαχία της Σάμου (στενά Μυκάλης, 5/8/1824), το ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης (1η/9/ 1821, σφαγιάσθηκαν οι περισσότεροι κάτοικοι απ’ τους Τούρκους), τη σφαγή της Χίου (1822), την καταστροφή των Ψαρών και της Κάσου (1824), τη ναυμαχία της Ερεσού (27/5/1821), των Σπετσών (8/9/1822), της Τενέδου (1822), των Πατρών (1822, νικηφόρα), του Γέροντα 29/8/1824 (με δεινή ήττα του τουρκοαιγυπτιακού στόλου), της Άνδρου, του Καφηρέα (Κάβο Ντόρο, 1825). Οι τελευταίες επιτυχημένες αναμετρήσεις στο Κάβο Μπαμπά και Ναυαρίνο (30/5 - 8/10/1828) έκριναν και την έκβαση της επανάστασης, κυρίως δε η εκλογή Καποδίστρια.
Ας του χάρισαν οι Νεοέλληνες μια πάροδο της Πατησίων, η Ελλάδα του χρωστά πολλά! Είτε ως ΥΠΕΞ του τσάρου, είτε ως κυβερνήτης, πολέμησε το Διευθυντήριο της Ευρώπης για τα δίκαια της επαναστατημένης Ελλάδας. Παρέλαβε στάχτες και παρέδωσε χώρα, προ της άγριας δολοφονίας του από ξένα και ντόπια χέρια.
Θα ‘χαμε ελληνισμό στην Κύπρο, αν ο Ευαγόρας δεν υπερέβαινε εαυτόν έναντι των Περσών;Θα ‘χαμε το 1912-13 νικηφόρα έκβαση δίχως ικανές συμμαχίες, ναυτική ισχύ, υπεροχή - υπεροπλία της Ελλάδας;
Θα ‘χαμε αποτροπή στις 6/8/76, όταν το ωκεανογραφικό Χόρα παραβίασε 1η φορά Ελληνική υφαλοκρηπίδα (Λέσβος), αν λέγαμε, ό,τι λένε ομάδες αναρχικών – οικολόγοι: το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια;
Θα ‘χαμε αποτροπή το ‘87 με το Σισμίκ (επιστρατεύθηκα κι εγώ), αν ο Ανδρέας δεν κύκλωνε την Τουρκία από Βουλγαρία, Συρία; (Θυμίζω το ταξίδι αστραπή του Κ. Τσίμα (ΕΥΠ) στον Άσαντ. Μέχρι να πάρουν το τσάι, ο συριακός στρατός βάδιζε στα σύνορα με Τουρκία).
Θα ‘χαμε κυριαρχία στην Κύπρο, δίχως τον Τάσο Παπαδόπουλο;
Φίλες και φίλοι, τη χώρα τη διπλασίασαν και την τριπλασίασαν, προσωπικότητες! Που ουδεμία σχέση έχουν οι σημερινοί μαζί τους. Πότε η Ελλάδα έτρωγε σφαλιάρες από Σκόπια, Αλβανία, Ιταλία, Λιβύη, Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Τουρκία;
Να το πω κι αλλιώς. Γιατί οι γείτονες είναι αποτελεσματικοί;
Σε σχετική ανάρτησή του στο Τwitter, το Υπουργείο Άμυνας της Τουρκίας αναφέρει πως μνημονεύει με σεβασμό τους βετεράνους και τους μάρτυρες της περιόδου 1918 - 22. Παραθέτει δε, ρήση του Κεμάλ : «όλα έδειχναν πως οι Έλληνες θα έσπαζαν τη γραμμή μας, θα προέλαυναν προς Άγκυρα» (60 km).
Ο Κεμάλ, ζητούσε άμυνα μέχρι εσχάτων, τονίζοντας: «δεν μιλάμε για γραμμή άμυνας, αλλά για άμυνα σ’ όλη τη χώρα. Καμιά σπιθαμή γης δεν μπορεί να παραδοθεί, αν δεν ποτιστεί μ’ αίμα».
Μετά την 24/8/1921, το Β’ Σώμα Στρατού μ’ ελιγμό κυκλωτικό, διέσπασε την 1η και 2η τουρκική γραμμή, κυριάρχησε στη γραμμή Καρά Νταγ - Καλέ Γκρότο. Απέμενε η 3η.
Η διοίκηση της Ελληνικής Στρατιάς, αμφιταλαντευόμενη κι αναποφάσιστη, έστειλε τηλεγράφημα στον πρωθυπουργό Δ. Γούναρη ζητώντας εντολές. Απάντηση; «Είμαι αναρμόδιος, αποφασίστε, συμφώνως προς το στρατιωτικόν συμφέρον». Η αναδίπλωση - ήττα άρχισε, 4.000 οι νεκροί, 19.000 τραυματίες, οι θυσίες (Σαγγάριος), συν 15.000 οι νεκροί - τραυματίες της Τουρκίας.
15 Αυγούστου του σωτηρίου έτους 2020, η κυπριακή και ελληνική διοίκηση πράττει ανάλογα και μας θυμίζει: ότι είμαστε χώρα μειωμένης ευθύνης - κυριαρχίας, ότι η περηφάνεια, οι ζωές μας κρέμονται απ’ τα παρακάλια στον διεθνή παράγοντα, στην Τουρκία.
«Η Τουρκία επιδιώκει τετελεσμένα, με κανονιοφόρους, πολιτική 19ου αι. Ν’ αποχωρήσει άμεσα. Δεν θα υπάρξει ανοχή. (Ν. Δένδιας ΥΠ.ΕΞ)
Κι αν δεν φύγουν; Θα τους κοιτάμε; «1.750 καλώδια θα ποντισθούν ως τις 23/8» (Φατίχ Ντονμέζ) και οι «δικοί» μας λένε: ε και, παρεμποδίζονται απ’ τον θόρυβο παραπλεόντων φρεγατών…
Μη γελιώμαστε, κανείς δεν θα εκστρατεύσει μαζί μας. Τα προβλήματα τα δημιούργησαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις με την πολιτική κατευνασμού της γείτονος. Αυτές να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα. Γεννάται όμως το ερώτημα, τις κυβερνήσεις, ποιοι τις δημιούργησαν;
Να ελπίζουμε; Ναι! Στις διεθνείς καραμπόλες, αλλά κυρίως στο θαύμα!
*Ο Πέτρος Ιωάννου είναι καθηγητής Θεολογίας, μέλος της Περιφερειακής κίνησης «Πρωτοβουλία»
