οἱ εἰκόνες. Σώπασε κυρὰ Δέσποινα, καὶ μὴ πολυδακρύζῃς, πάλι μὲ χρόνους, μὲ καιρούς, πάλι δικά μας θά῾ναι».
Όσοι γνωρίζουν τον τρόπο συλλογισμού αλλά και γραπτής έκφρασής μου, ξέρουν ότι καταθέτω αυτές τις σκέψεις με μετριοπάθεια και κυρίως μακριά από θρησκοληπτικές εμμονές, υπερβολές θρησκευτικού πνεύματος, και έναν άνευ ορίων εθνικό φανατισμό, που οδηγεί στα όρια του "γραφικού" πολλές φορές. Δεν βλέπω ούτε Βυζαντινούς αυτοκράτορες, ούτε ύψωση λαβάρων στην "πόλη". Αντιθέτως, ήθελα και θέλω να συνεχίσω να θαυμάζω τη σπουδαιότητα ενός τέτοιου μνημείου όπως η Αγιά Σοφιά, στο πλαίσιο της προάσπισης του παγκόσμιου πολιτισμού. Ήθελα και θέλω να συνεχίσω να πιστεύω στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών, στο πλαίσιο των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και όχι μέσα από τη χρήση ανούσιων Εθνικιστικών κορόνων.
Το ζήτημα με την «καθ'υπαγόρευση» απόφαση του τουρκικού δικαστηρίου, που αναφέρεται στο αληθινό σύμβολο της Ορθοδοξίας, και το οποίο είναι πράγματι η Αγιά-Σοφιά, κατά την άποψή μου δεν είναι ούτε θρησκευτικό, ούτε πολιτικό. Είναι Εθνικό. Δυστυχώς κάποιοι δεν έχουν αντιληφθεί την κρισιμότητα των στιγμών, ούτε έχουν καταλάβει τι διακυβεύεται αυτή τη στιγμή στο νοτιοανατολικό Αιγαίο, και πόσο μοιραία μπορεί να εξελιχθεί η κατάσταση. Βρισκόμαστε σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σημείο, από γεωστρατηγικής άποψης.
Η Ελλάδα μοιραία, και αυτό δεν αλλάζει λόγω της γεωπολιτικής της θέσης, είναι αναγκασμένη να γειτνιάσει με συγκεκριμένα κράτη, τα οποία φάνηκε στον διάβα των αιώνων ότι δεν έτρεφαν και τα θετικότερα των συναισθημάτων για τις ελληνικές θέσεις. Καλώς ή κακώς, στη σύγχρονη διπλωματία, όταν αναγκάζεσαι να υπερασπιστείς κυριαρχικά δικαιώματα και εθνικά συμφέροντα, οφείλεις να προβείς σε συμβιβασμούς, χωρίς όμως να προσβάλλεις τα δικαιώματά σου. Το ανώτατο πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας οφείλει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ειδικά τώρα που απέναντί μας έχουμε μία χώρα απρόβλεπτη και το κυριότερο θρασύ, που δεν διακρίνεται ούτε για φιλελεύθερα, ούτε για δημοκρατικά ιδεώδη. Σε τέτοιου είδους θέματα δεν χωρούν ανούσιες ιδεολογικές διαφωνίες, εντός και εκτός Κοινοβουλίου.
Σε μία εποχή, όπου οι προκλήσεις συνεχίζονται εις βάρος της ελευθερίας και της δημοκρατίας, ήρθαν να προστεθούν από τον γνωστό ταραχοποιό των Βαλκανίων, και οι προσβολές εις βάρος της Ορθοδοξίας, του Χριστιανισμού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η απόφαση της τουρκικής ηγεσίας για μετατροπή της Αγιά-Σοφιάς σε Τέμενος, δεν προσβάλλει αποκλειστικά την Ορθοδοξία και την Ελλάδα, προσβάλλει την ίδια την Ευρώπη. Ακόμη και η τουρκική προκλητικότητα αυτές τις στιγμές στην περιοχή του νοτιοανατολικού Αιγαίου, καταδεικνύει για ακόμη μία φορά ότι το ευρωπαϊκό όραμα που φάνηκε να έχει αρχικά ο πρόεδρος Ερντογάν, όταν ανέλαβε την ηγεσία της χώρας, ήταν δείγμα αρχικής υποκρισίας, αφού στη διάρκεια των ετών, έπρεπε να βρει τρόπους προκειμένου να συσπειρώσει το Εθνικιστικό του κοινό.
Το 2001 ο γερμανοτραφής καθηγητής Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Το στρατηγικό βάθος» υποστήριξε ότι η Τουρκία, σε τριάντα χρόνια, θα είναι 150 εκατομμύρια, και συνεπώς έχει ανάγκη «ζωτικού χώρου» όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. Ήταν ακριβώς εκείνη η στιγμή που οι ιδέες του Νταβούτογλου γοητεύουν τον φιλόδοξο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ανερχόμενο τότε «αστέρα» στην τουρκική πολιτική σκηνή. Ο καθηγητής έγινε μέντοράς του, και μερικά χρόνια αργότερα τον βλέπουμε ως υπουργό Εξωτερικών, αλλά και ως πρωθυπουργό της Τουρκίας.
Η σκέψη μου αυτές τις ώρες δεν σταματάει στα πληρώματα και στους αξιωματικούς μας, που προασπίζονται τα εθνικά μας σύνορα. Αυτοί για μένα είναι ήδη σύγχρονοι ήρωες. Συνεχίζει στις οικογένειες αυτών των παιδιών. Τον πατέρα και τη μητέρα του Κώστα, του Γιώργου, του Δημήτρη, του Γιάννη, του Νίκου, της Μαρίας. Απλών, καθημερινών παιδιών, που αυτή τη στιγμή τιμούν τον όρκο τους με γενναιότητα, αν και δεν ξέρουν τι θα φέρουν οι επόμενες ώρες. Αξιωματικών που ζουν τον κίνδυνο στην άκρη του Αιγαίου, χωρίς την παραμικρή άρνηση. Η Ελλάδα τώρα δεν δικαιούται να ξεχάσει. Ήρθε η ώρα επιτέλους, αυτή η χώρα να μάθει να τιμά ζωντανούς ήρωες και όχι νεκρούς...
Πίστευα και θα ήθελα να συνεχίσω να πιστεύω, στον βωμό της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, ότι με μία χώρα που σκέφτεται ευρωπαϊκά, που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, που σέβεται τη διάκριση των εξουσιών, που σέβεται τους κανόνες καλής γειτονίας, που σέβεται τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θάλασσας, σύμμαχό μας στο Ν.Α.Τ.Ο., θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε. Και όλα αυτά στο πλαίσιο διεθνών συνθηκών που προάγουν τα συμφέροντα και των δύο κρατών. Με την Τουρκία όμως που επιβουλεύεται τα πάντα, μη σεβόμενη αναγνωρισμένα κυριαρχικά δικαιώματα, ακόμα και παγκόσμια πολιτιστικά μνημεία διεθνούς κληρονομιάς, είμαστε απέναντι.
Γιατί τα μνημεία δεν ταπεινώνονται, αλλά ταπεινώνουν εκείνους που δεν τα σέβονται. Ως Εθνος πρέπει να αισθανόμαστε υπερήφανοι για τα μνημεία που χτίσαμε, ακόμη κι αν κάποιοι άλλοι νιώθουν υπερηφάνεια όταν τα σφετερίζονται.
Από τον Βάσο Π. Καραμπίλια*
* Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας είναι δικηγόρος Αθηνών, μέλος του Μητρώου στελεχών της Ν.Δ, επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων
