Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Όταν ένα άλογο και ένα γαϊδούρι έρχονται... εις σάρκαν μίαν, τότε τι προκύπτει;
Ένα μουλάρι. Το οποίο δεν μπορεί από μόνο του να αναπαραχθεί αν δεν προκύψει εκ νέου το... ατύχημα παρομοίου ζευγαρώματος είτε κατά λάθος είτε εξ επίτηδες.
Τώρα γιατί πιάσαμε το κεφάλαιο «ζωική αναπαραγωγή»; Γιατί αυτό ακριβώς θυμίζει αυτή η πρόταση που ξεκίνησε από τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Δημήτρη Αβραμόπουλο και βεβαίως εξαπλώθηκε αυτοστιγμεί. Δηλαδή να συγκροτηθεί στο μέλλον κυβέρνηση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Αλλού ντ΄ αλλού!
Τώρα βέβαια στην Ελλάδα ζούμε να μην ξεχνιόμαστε.
Αν μερικά χρόνια πριν μας έλεγαν ότι θα βλέπαμε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να συγκυβερνούν θα λέγαμε ότι πρόκειται για ανέκδοτο. Και όμως και συγκυβερνούν, λόγω κρίσης και έχουν κοινά πολιτικά συμφέροντα-βλέψεις, τις οποίες προσπαθούν να προασπίσουν όσο καλύτερα μπορούν. Και εν προκειμένω αυτό που προσπαθούν να προασπίσουν είναι η μη κήρυξη πρόωρων εκλογών λόγω Προέδρου της Δημοκρατίας, αναζητώντας τον «μαγικό αριθμό» των «180» που θα εκλέξουν Πρόεδρο. Εάν βεβαίως δεν συμβεί άλλου είδους «ατύχημα» νωρίτερα το οποίο θα οδηγήσει στην προκήρυξη προώρων εκλογών.
Λίγο πιο νωρίς-λίγο πιο αργά, όπως και να ‘χει εκλογές θα γίνουν.
Και το γεγονός, παραμένει ότι τα κόμματα έχουν προ πολλού αποχαιρετήσει την αυτοδυναμία που έχασαν. Με απαξιωμένο το πολιτικό σύστημα, την κοινωνία σε κρίση και τους πολίτες σε σύγχυση, οι εποχές, των μεγάλων ποσοστών των κομμάτων και των αυτοδυναμιών φαίνεται να μας έχουν χαιρετήσει ανεπιστρεπτί. Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ που προσδοκά την εξουσία, είναι προφανές ότι για λόγους πολιτικής τακτικής θα επιμένει ότι μπορεί «αυτοδύναμα» να συγκροτήσει Κυβέρνηση μόνος του. Η πραγματικότητα, όμως είναι καταφανής. Από το 26% και κάτι ψιλά, που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές μέχρι το 36% και κάτι ψιλά που χρειάζεται για αυτοδυναμίες και τα ρέστα, υπολείπονται 10 ολόκληρες και ολοστρόγγυλες μονάδες. Που θα βρεθούν; Ιδού η απορία.
Επομένως και η επόμενη Κυβέρνηση που θα προκύψει θα είναι εξ ανάγκης μία κυβέρνηση συνεργασίας.
«Ποιοι θα συνεργαστούν με ποιους;» είναι το ερώτημα.
Αν υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα και δεύτερο η ΝΔ, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει κάπου να στραφεί για να βρει να «συμπληρώσει» προκειμένου να μπορέσει να σχηματίσει Κυβέρνηση. Πού θα στραφεί; Και πώς θα ‘ναι τότε διαμορφωμένο το κομματικό σκηνικό; Διότι αν αυτή η κινητικότητα περί αναγέννησης της κεντροαριστεράς υπό την ίδια κομματική σκέπη, αποδώσει καρπούς, τότε, προφανώς, το όλο σκηνικό θα είναι διαφορετικό και συνεπώς διαφορετικά και τα αποτελέσματα που μπορεί να διαμορφωθούν από μία εκλογική αναμέτρηση.
Στο πλαίσιο αυτής της... υπαρξιακής αναζήτησης, προέκυψε και το σενάριο... μουλάρι.
Δηλαδή, μία πιθανή κυβερνητική συνύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Δημοκρατία (αν θα λέγεται ακόμη «Νέα Δημοκρατία» και αν επίσης δεν θα έχει προϋπάρξει εκτός του κεντροαριστερού και ένα κεντροδεξιός συνασπισμός).
Το ζήτημα σε ένα τέτοιο σενάριο είναι ότι οι δυο τους δεν έχουν καμία σχέση. Καμία κοινή θέση (ή σχεδόν) σε όλα τα τρέχοντα και φλέγοντα ζητήματα οικονομικά και κοινωνικά ακόμη και τα εθνικά, τα οποία διαχειρίζεται σήμερα ως Κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία και στα οποία συλλήβδην αντιτίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση και διαμηνύει σε κάθε ευκαιρία ότι θα τα ακυρώσει μόλις γίνει Κυβέρνηση. Από το ίδιο το «μνημόνιο»-ασχέτως που τυπικά δεν θα υπάρχει πλέον-μέχρι επιμέρους ζητήματα, όπως π.χ το θέμα που τρέχει τώρα με την πώληση της «μικρής ΔΕΗ».
Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ, για λόγους αντιπολιτευτικής τακτικής, είναι «φυσικό» έως ένα βαθμό να αντιτίθεται στις κυβερνητικές επιλογές αλλά από την άλλη, στις λοιπές χώρες του νότου που περνάνε τον ίδιο ή ανάλογο «Γολγοθά» με εμάς, τα κόμματα της αντιπολίτευσης (της αξιωματικής μιλάμε πάντα) λόγω εθνικής ανάγκης έχουν υιοθετήσει πιο συναινετικές συμπεριφορές, κάτι που στην Ελλάδα δεν συμβαίνει.
Επιπλέον εκείνο το προεκλογικό σύνθημα των ευρωεκλογών «για πρώτη φορά Αριστερά», είναι η πραγματικότητα εν Ελλάδι. Η Αριστερά δεν έχει κυβερνήσει ποτέ, πράγμα που σημαίνει ότι από τη μία ως αντιπολίτευση έχει την «πολυτέλεια» να αντιτίθεται στα πάντα και από την άλλη έχει μόνον θεωρητική προσέγγιση των πραγμάτων και όχι σε επίπεδο πεδίου εφαρμογής.
Όπως και να ‘χει όμως, εκτός πια και αν όντας σε ένα κυβερνητικό σχήμα αλλάξει τακτική βλέποντας τα πράγματα εκ των έσω, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι παντελώς ασύμβατοι. Ο ένας κοιτάζει στη Δύση και ο άλλος στην Ανατολή.
Και πέραν αυτού, εντός του ιδίου του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει αυτό που και προ ημερών γράφαμε, το «σύνδρομο του πάτσγουορκ», όπου οι διαφορετικές τάσεις δεν συμφωνούν και μεταξύ τους για διάφορα ζητήματα άρα πώς θα συμφωνήσουν με έναν τρίτο;
... Οπότε, «πού οδεύομεν κύριοι»;
Να πιαστούν λέει χεράκι-χεράκι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ και να κάνουν Κυβέρνηση με πρωθυπουργό ποιον; Τον Αβραμόπουλο; Τι άλλο έχουμε να δούμε πια;!
