Ήτανε, λοιπόν, μια περίοδος σκέψης, απολογισμού κι ανασκόπησης. Περπατήσαμε κιόλας, όσο περπάτησε ο καθένας " σε τούτη την ακίνητη κοιλάδα... περπατώντας και σφυρίζοντας μέσα στην κούφια Λάρισα", καθώς λέει κι ο σημαντικός Τάκης Σινόπουλος στο περίφημο ποίημά του "Φίλιππος".
Το βασικότερο που με απασχόλησε και με προβλημάτισε, προσωπικά, ήταν η παροχή παιδείας κι εκπαίδευσης εν μέσω καραντίνας σε μαθητές και σπουδαστές όλων των ηλικιών και όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης μέσω ίντερνετ! Κι αυτές αποτελούν κάποιες προσωπικές απόψεις και για το γενικότερο επίπεδο μόρφωσης και πνευματικής καλλιέργειας που συναντάμε μέσα στο ίντερνετ και στα μέσα ...αντικοινωνικής διαδικτύωσης!
Εάν κάποιος παρατηρήσει προσεκτικά την επικοινωνία του διαδικτύου θα εντοπίσει λάθη ορθογραφικά παιδαριώδη, γραμματικά λάθη κι ασυνταξίες, ελληνικά νηπιακού συχνά επιπέδου, σχεδόν προσχολικής ηλικίας, φτωχό ανύπαρχτο λεξιλόγιο, φτώχεια σκέψης, ένδεια πνεύματος, δηλαδή μία απίστευτη κι ανησυχαστική φθορά της γλώσσας μας μες στην Ομαδική Παράκρουση του φέησμπουκ, του μέσεντζερ, του τουίτερ, του ίνσταγκραμ...
Οι λέξεις, πολλές φορές, συντρίβονται, καταστρέφονται. Παράδειγμα: Το "μήνυμα" συχνά μετατρέπεται σε "μνμ"! Και διερωτώμαι 'γω: Γιατί να σημαίνουν "μήνυμα" αυτά τα τρία γράμματα και να μην σημαίνουν και κάτι άλλο; Πιο πονηρό; (Πονηρό μήνυμα...). Είναι αχαλίνωτη η ποιητική φαντασία, η τόλμη η ποιητική. Το χιούμορ ως άμυνα, φίλε αναγνώστη! Μην μου κρατάς κακία, λοιπόν...
Κι άλλο παράδειγμα: Συναντάμε συχνά πυκνά τον εξής διάλογο: " Πού είναι το κατάστημα; -Στην οδός Βόλου!"
"Πού θα συναντηθούμε; -Στην οδός Βόλου!"
"Πού έγινε τ'ατύχημα; -Στην οδός Βόλου!"...
Όμως στην Οδό Βόλου είναι το σωστό: Η οδός, της οδού, την οδό... Η ελληνική γλώσσα είναι κλιτή γλώσσα, οι λέξεις κλίνονται και δημιουργούν καταλήξεις. Αυτό την χαρακτηρίζει και τη διακρίνει. Αυτός είναι ο πλούτος της κι αυτήν η δύναμή της.
Μα είναι αυτά ελληνικά; Ναι είναι. Σαν ελληνικά. Ελληνικά που τα μιλάει ξένος. Ξένος και αποξενωμένος.
Σαφώς και υπάρχουν εξαιρέσεις. Φωτεινές και λαμπρές εξαιρέσεις. Βρίσκουμε και καλές στιγμές. Όμως εκ των πραγμάτων υποβαθμίζονται κι εκμηδενίζεται η όποια αξία τους από τις συνθήκες: Απ' τον κακόβουλο σχολιασμό της συμπεριφοράς των άλλων, τον ανταγωνισμό και τον ναρκισσισμό του διαδικτύου.
Και ειδικότερα η παιδεία, η κατάρτιση που προσφέρεται μέσω του "μέσεντζερ" δεν νομίζω πως μπορεί ν' αντέξει σε σοβαρή κριτική! Πρόκειται για μία παρωδία παιδείας! Απουσιάζει ο ανθρώπινος παράγοντας, ενώ περισσεύει το κουτσομπολιό, η αλαζονεία, η μεγαλομανία, η συκοφαντία, η κακοήθεια, η ζήλια, το μίσος, ο νοσηρός ανελέητος συναγωνισμός, το ψυχικό λιντσάρισμα, η υπερέκθεση κι η επίδειξη.
Κι όλα αυτά αντίκεινται σε μια γόνιμη κι υγιή παροχή εκπαίδευσης, διότι λείπει η προσωπική επαφή, η ανθρωπιά, η ζεστασιά, η αυθεντική επικοινωνία, η καθοδήγηση, η καλοσύνη, η έμπνευση του Δασκάλου προς τον Μαθητή, του Μέντορα προς τον εκπαιδευόμενο, του Έμπειρου προς τον Άπειρο.
Όλα να παραμένουν απρόσωπα και ψυχρά.
Όλα να θρυμματίζονται στον βόμβο του διαδικτύου.
Άπειρο χάος, λοιπόν...
Από τον Νικόλα Αλβιώτη,
ποιητή
