επεκτείνουν καθημερινά το γνωστικιστικό πεδίο, εις εύρος και βάθος, η δε φιλοσοφία γιατί εξ ορισμού αναζητά την ατελείωτη αλήθεια και Αριστοτέλεια αρμονία.
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι οι απλοί άνθρωποι απανταχού της γης τελούν υπό πλήρη νοητική, συναισθηματική και ψυχολογική σύγχυση, γιατί δεν μπορούν να αποκωδικοποιήσουν ούτε το σήμερα, ούτε το αύριο, ούτε μπορούν να προβλέψουν το μέλλον.
Πολύ περισσότερο οι άρχοντες και οι εξουσιαστές, που άλλα εντέλλονται τη μία και άλλα αποφασίζουν και πράττουν την άλλη, είτε κατά τη ισχύουσα συνταγματική επιταγή, είτε κατά την καταστρατήγησή της και την εμμονική προσήλωσή τους σε ιδεολογικές, πολιτικές και τυχάρπαστες θέσεις και πράξεις, κυρίως όμως λόγω του νεοφιλελεύθερου φονταμενταλιστικού καπιταλισμού.
Είναι αναγκαίο ν’ αναρωτηθούμε αν ο κορονοϊός είναι η μοναδική πραγματική αιτία, εξαιτίας της οποίας τους τελευταίους 4 μήνες, άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά κατά χιλιάδες ή αρρωσταίνουν πολύ βαριά και έρχονται ώρα με την ώρα αντιμέτωποι με τον θάνατο, μέσα στις Μ.Ε.Θ. διασωληνωμένοι και υποστηριζόμενοι με όλα τα επιστημονικά μέσα και τρόπους.
Πρέπει πλέον ν’ αποδεχθούμε ότι ο κορονοϊός, ο αόρατος προς το παρόν αυτός ιός, πάντοτε υπήρχε, πάντοτε θα υπάρχει, μεταλλασσόμενος συνεχώς. Δεν είναι η μοναδική αιτία των δεινών που υπομένει η ανθρωπότητα.
Στην παγκόσμια ιστορία, από τότε που οι άνθρωποι γνώριζαν μέσω της γνώσης και βίωναν την καθημερινότητά τους με τα μύρια όσα δεινά, υπήρχαν και άλλες αιτίες που προκαθόριζαν τη μοίρα της ζωής των, αλλά και τη μοίρα της γης και του ηλιακού μας συστήματος.
"Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον", ήταν και είναι το απόσταγμα της σοφίας των ανθρώπων. Γνωρίζουμε ότι η ζωή στον πλανήτη μας, όλων των εμβίων και μη όντων, όλων των ορατών και αοράτων, θα υπάρχει μέχρις ότου ο ήλιος μας καταστεί «λευκός-νεκρός νάνος», δηλαδή μετά από μερικά δισεκατομμύρια χρόνια.
Οι αιτίες λοιπόν που επέφεραν τα αναρίθμητα δεινά στους ανθρώπους ήταν: σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί, πόλεμοι και ανθρωπογενείς πυρηνικές εκρήξεις.
Πρέπει όμως να επισημάνουμε ότι μέσα σ’ αυτήν την τεράστια κοίτη του πεπρωμένου της φύσης, είναι δυνατόν οι άνθρωποι, είτε ως μονάδες, είτε ως λαοί, φυλές, έθνη και κράτη, να δημιουργήσουν τη δική τους μοίρα, λειτουργώντας με φρόνηση, δύναμη, πάθος και ελπίδα, γιατί η εφήμερη ζωή μας είναι απειροελάχιστη μπροστά στα 13-14 δισ. χρόνια, ενέχει όμως και πολλές και ευτυχισμένες στιγμές και πρέπει με πίστη να τις επιδιώκουμε και να τις βιώνουμε Σύνθημα όλων ας είναι: Ζήστε τις στιγμές, ο καθένας με την παιδεία του, τα βιώματά του, τις ιδιαιτερότητές του, ακόμα και με την έκτη αίσθηση και ένστικτά του. Ζήστε, γιατί ή ζωή είναι «στιγμές».
Προσωπικά σε ό,τι με αφορά, η δική μου καταφυγή, είτε η καθημερινότητα μου είναι στα πάνω της, είτε στα κάτω της, είναι το όνειρο, το τραγούδι, η ποίηση.
Ναι, ονειρεύομαι, ακόμα και στον ξύπνιο μου.
Πολλές φορές γαντζώνομαι στις ακτίνες του ηλίου, που με μεταφέρουν στους ατελείωτους γαλάζιους αιθέρες και κοιτάζω κατάματα το ακαθόριστο σχήμα του «Θείου». Άλλοτε πάλι, «βυθίζομαι» στα απάτητα βάθη των θαλασσών και θαυμάζω τις εκπλαγείς ομορφιές της και αναφωνώ, πράγματι τα πάντα εν σοφία εποιήθηκαν.
Πολλές φορές επίσης σκαρώνω στίχους, πάνω στους οποίους βάζω νότες, ενορχηστρωμένες με τη μουσική πολύ αρεστών τραγουδιών, που τέρπουν τον νου, την καρδιά και την ψυχή διαχρονικά και που κατευθύνω εκεί όπου τροχιοδρομεί το βέλος του φτερωτού, σε έρωτες παλιούς ανεκπλήρωτους και σε μελλοντικούς που εύχομαι να εκπληρωθούν.
Τραγουδώ για όλους τους ανθρώπους, γιατί πολύ τους αγαπώ και πολύ θα ήθελα και αυτοί να μ’ αγαπούν.
Από τον Λευτέρη Καραμουχτάρη, καθηγητή Φυσικής
