Γαλλικά (ή μήπως Γερμανικά) και πιάνο...

Αν ήμασταν Δανοί, με λίγη προσπάθεια θα μιλούσαμε Νορβηγικά ή Σουηδικά γιατί οι γλώσσες αυτές έχουν πάρα πολλά κοινά στοιχεία. Όμως είμαστε «έθνος ανάδελφον». Αφού τα Αγγλικά δεν τα γλιτώνουμε, τη δεύτερη ξένη γλώσσα που ξεκινούν να

μαθαίνουν τα παιδιά μας στο δημόσιο δημοτικό, με δαπάνες της Πολιτείας, θα έπρεπε να την επιλέγουμε εμείς, μέσα βέβαια στο πλαίσιο των δυνατοτήτων του υπουργείου, αν φυσικά θεωρούμαστε σκεπτόμενοι άνθρωποι και δεν δεχόμαστε να μας την επιβάλλει, ευθέως ή πλαγίως, κάποιος «ειδικός», ως δήθεν μοναδική ή υποχρεωτική επιλογή. Τη δεύτερη ξένη γλώσσα δεν την επιλέγουμε για να τη μιλούν τα παιδιά μας μεταξύ τους στις πλατείες του χωριού μας, αλλά με κύριο κριτήριο την πιθανή προστιθέμενη αξία της στο επαγγελματικό τους μέλλον.
Στην Ελλάδα λοιπόν αυτό θα σήμαινε να μάθουν τα παιδιά μας ως δεύτερη γλώσσα κάποια εκ των Ρωσικά, Κινεζικά, Βουλγαρικά, Σερβικά, Αραβικά, Τουρκικά ή τις κλασικές Γερμανικά, Γαλλικά ή Ιταλικά. Ένα άλλο κριτήριό μας θα έπρεπε να ήταν η εξάπλωση της γλώσσας σε ολόκληρο τον κόσμο (με τη σειρά: Κινεζικά, Χίντι, Ισπανικά, Γαλλικά -300 εκατ. άνθρωποι-, Αραβικά, Ρωσικά, Πορτογαλικά). Μετά θα έπρεπε να ζυγίσουμε την κουλτούρα του λαού της γλώσσας με τον δικό μας και τους ιστορικούς δεσμούς του με τον τόπο μας (Γαλλικά, Ρωσικά). Τα Γαλλικά ικανοποιούν και τα τρία πιο πάνω κριτήρια και τα προσφέρει ως επιλογή το υπουργείο στα παιδιά μας. Επιπλέον είναι επίσημη γλώσσα της Ε.Ε. και του ΟΗΕ.
Τέλος, θα μετρούσαμε το ενδεχόμενο να υποχρεωθούν τα παιδιά μας να πάνε κάποτε μετανάστες (πιο πιθανόν στη Γερμανία, την Ολλανδία ή τη Σουηδία), αν και δεν θα διαφωνήσει κανείς πως και η Γαλλία έχει καλά πανεπιστήμια, αλλά και δουλειές, αφού άλλωστε είναι η 7η πιο ισχυρή οικονομία στον κόσμο.
Συμπέρασμα: Στην Ελασσόνα όπου και στα τρία δημόσια δημοτικά σχολεία της πόλης τα παιδιά διδάσκονται μόνο Γερμανικά και όχι (και) Γαλλικά (έστω με αναλογία 2:1 όπως παλαιότερα), φαίνεται πως οι νέοι γονείς, με τη συμβουλή κάποιων «ειδικών», δεν αξιολογούν τίποτα από τα παραπάνω και λησμονώντας μάλιστα και την ιδιαίτερη σχέση των Γερμανών με την πόλη τους, όταν το 1944 κάηκαν και οι εκκλησίες ακόμα, προετοιμάζουν τα παιδιά για υπαλλήλους στα σούπερ μάρκετ, τα εργοστάσια και τα εστιατόρια της Γερμανίας.
Σημ.: Η περίπτωση να συνέβη στην Ελασσόνα κάποια παράξενη βιολογική μετάλλαξη και να ταιριάζουν τα τελευταία χρόνια μόνο τα Γερμανικά στην ιδιοσυγκρασία όλων των παιδιών δημοτικού της πόλης δεν θεωρείται μάλλον σοβαρό ενδεχόμενο.
Μ.Κ.