Το τέλος της Ευρώπης;

Από τον Κων/νο Βαϊούλη,
επικεφαλής της «Λαρισαίων Κοινόν»,
δημοτικό σύμβουλο

Τα γερά θεμέλια και η ποιότητα των οικοδομικών υλικών δίνουν τη βεβαιότητα της ασφάλειας του οικοδομήματος και των διαμενόντων σε αυτό. Δίνουν όμως μια ακόμη, πολύτιμη, αίσθηση: εκείνη της συνέχειας, της προοπτικής, ότι πρόκειται για μόνιμη

κατοικία, ότι το οικοδόμημα που έγινε θα διαρκέσει τόσο στη φθορά του χρόνου, όσο και στις μη προβλεπόμενες με ακρίβεια, δοκιμασίες του περιβάλλοντος.
Αυτή την απλή, εμπειρική αλήθεια (θέλουν να) αγνοούν οι «ευρωπαϊστές», εγχώριοι και μη. Παρακάμπτουν ως… λεπτομέρεια την ουσιώδη έννοια του «θεμελίου» και επιχειρηματολογούν με ιδεοληπτικές κατασκευές, θεωρώντας το υπαρκτό και θεμελιωμένο Έθνος ως «ιδεολογική κατασκευή». Μας μιλούν για «ευρωπαϊκό αξιακό σύστημα», τον «Ευρωπαίο πολίτη» κόντρα στον «επαρχιωτισμό» του Έθνους – Κράτους, την πλήρη εκκοσμίκευση πασπαλισμένη με «ελευθερίες» και «δικαιωματισμό».
Μας λένε ότι μόνο μέσα στην Ευρώπη μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την όποια κρίση, την όποια δοκιμασία, όχι ο καθένας μόνος του. Ο «ευρωσκεπτικισμός» μάς λένε δεν δίνει λύσεις, εντείνει το αδιέξοδο, μόνο «ευρωπαϊκά» μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στις «ευρωπαϊκές δοκιμασίες». Μόνο που οι αληθινά μεγάλες δοκιμασίες που υποστήκαμε και υφιστάμεθα, τόσο η πρόσφατη οικονομική κρίση, το «προσφυγικό» όσο και η θεομηνία του κορονοϊού που βιώνουμε, καθιστούν το τελευταίο επιχείρημα κακόγουστο αστείο.
«Ευρωπαϊκή απάντηση» ποτέ δεν υπήρξε, σε οποιαδήποτε «πρόκληση που αφορά όλους», ούτε θα υπάρξει. Η «Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» δεν έχει απλώς πρόβλημα, δεν υφίσταται καν. Η όποια βοήθεια στη χειμαζόμενη από τον κορονοϊό Ιταλία δεν είναι το αποτέλεσμα της «ευρωπαϊκής απάντησης» στις «κοινές προκλήσεις», η όποια βοήθεια έρχεται από… τρίτες χώρες! Η Γερμανία αρνείται -μέχρι στιγμής- το «ομόλογο- corona bond» για την αντιμετώπιση του ιού και βρήκε ευκαιρία για την επιβολή «νέου τύπου» Μνημονίων. Οι υπόλοιποι όμως «εταίροι» με επικεφαλής τη Γαλλία του Μακρόν, (μεταξύ των οποίων και η δική μας Κυβέρνηση) αντιδρούν και καλούν τη Γερμανία «να συνετιστεί». Ανοησίες. Η Γερμανία σε κάθε «ευρωπαϊκή κρίση» βρίσκει την ευκαιρία να βγάζει λεφτά.
Όπως εύστοχα επισημαίνει η Νεφέλη Λυγερού (Πρώτο Θέμα 31/03/2020): «Κάποιοι οικονομολόγοι χαρακτήρισαν την επιμονή της Μέρκελ να μην λειτουργήσει συλλογικά ως αυτοκτονικό ιδεασμό. Σ’ αυτές τις συνθήκες, χωρίς αμφιβολία, η στάση της απογυμνώνεται από επικοινωνιακά ευρήματα και ιδεολογικά στερεότυπα. Το εφιαλτικό παρελθόν της Γερμανίας επανέρχεται σαν σκιά στον ευρωπαϊκό ουρανό».
Ακούγονται ήδη πολλές σοβαρές και θεσμικές φωνές, που ζητούν το μποϊκοτάρισμα των γερμανικών προϊόντων και επιχειρήσεων. Είναι το επόμενο βήμα στην ολοένα και διογκούμενη αντίδραση των πολιτών των υπόλοιπων εθνών-κρατών της Ευρώπης.
Το βλέμμα των άλλων τείνει να γίνει πιο επικριτικό από ποτέ. Είναι σαν να πήρε η πανδημία τα προσχήματα και να αποκαλύφθηκε το πραγματικό πρόσωπο της Γερμανίας.
Η «Ε.Ε» στερείται θεμελίων, ακόμα και «υπερεθνικών» θεμελίων. Δεν κινείται, έστω, στην προοπτική ενός Ευρωπαϊκού imperium, με τη έννοια ενός «Χώρου» που θα έχει δική του γεωπολιτική και θα χρησιμοποιεί το νόμισμά της ως εργαλείο και όχι ως καθυπόταξη των λαών της, που θα έχει αίσθηση ιστορικού πεπρωμένου, που θα ανανεώνεται από τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς και θα ζωογονείται από τους ευρωπαϊκούς πολιτισμούς και δεν θα είναι «Ευραβία», που το αξιακό της σύστημα θα είναι συγκροτημένο και ξεκάθαρο, δηλ. «Ελλάδα και όχι Περσία, Ρώμη και όχι Καρχηδόνα, Χριστιανισμός και όχι Ισλάμ». Σε μια τέτοια Ευρώπη θα ήταν αδιανόητο να υπάρχει τμήμα εδάφους της που είναι κατεχόμενο (το βόρειο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας) και ένα μέλος της, να «πιέζεται» από τρίτους, γιατί έτσι θέλουν οι γεωπολιτικές επιδιώξεις και τα οικονομικά συμφέροντα «της ηγεμονικής δύναμης» και των δορυφόρων της, η οποία επιβάλλει και «συμφωνίες» τύπου «Πρεσπών», γιατί δεν υπάρχει αληθινή ευρωπαϊκή θέληση και τρόπος να επιβληθεί.
Η τραγωδία είναι ότι τα εθνικά κράτη έχασαν ολόκληρα τμήματα της κυριαρχίας τους και είναι απελπιστικά μόνα: η Κυπριακή Δημοκρατία απέναντι στους Τούρκους πειρατές και τα γεωτρύπανά τους, η Ελλάδα μόνη στην οικονομική κρίση, στο «μεταναστατευτικό», στους όποιους απέναντι, από τους Τούρκους μέχρι τους Αλβανούς και τους Σκοπιανούς, η Ιταλία μόνη απέναντι στον κορονοϊό.
Η τραγωδία είναι ότι η εθνική κυριαρχία θυσιάζεται για να συντηρείται ένα club οικονομιστών, τεχνοκρατών και δικαιωματιστών υπό την εποπτεία της «ηγεμονικής δύναμης». Γιατί μια «Ε.Ε.» που δεν είναι Ευρώπη των Εθνών ούτε imperium, είναι καταδικασμένη να «ταυτίζεται» με τα στενά οικονομικά συμφέροντα και τις γεωπολιτικές επιδιώξεις της «ηγεμονικής δύναμης» της Γερμανίας σήμερα, ποιος ξέρει ποιας αύριο.
 Αλλά δεν θα υπάρξει αύριο και αυτό δεν είναι ευχή, ούτε προφητεία. Η οικονομική κρίση υπήρξε η αρχή, νέες προκλήσεις τύπου ιού, το τέλος. Δεν θα υπάρξει αύριο, διότι το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» στερείται θεμελίων. Η μόνη ευχή είναι να μη θα θαφτούν στα συντρίμμια της τα ιστορικά ευρωπαϊκά έθνη.