Αυτές είναι οι δικές μου σκέψεις.
1. Τα πάντα σε αυτόν τον πλανήτη λειτουργούν συνεργατικά. Από το μικρότερο οργανισμό μέχρι την ανθρώπινη "κυρίαρχη" φύση, όλοι είμαστε κομμάτι μιας φυσικής αλυσίδας, μιας βιολογικής ισορροπίας, που έχει όμως εδώ και καιρό σοβαρά διαταραχθεί, με δική μας αποκλειστικά ευθύνη. Αν δεν μας έπεισε το λιώσιμο των πάγων και οι τεράστιες σε έκταση πυρκαγιές σε ολόκληρο τον κόσμο, αυτή η πανδημία είναι μια αυστηρή και οδυνηρή υπενθύμιση και προειδοποίηση ότι ο τρόπος που ζούμε λειτουργεί πλέον εναντίον μας. Και πρέπει επειγόντως να αρχίσει να αλλάζει. Ο χρόνος μας τελειώνει.
2. Η ανθρώπινη φύση επικράτησε και κυριάρχησε στον πλανήτη χάρη στη δυνατότητά της να συνεργάζεται σε μεγάλες ομάδες. Είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε ότι τα μεγάλα παγκόσμια προβλήματα μπορούν να λυθούν μόνο με παγκόσμιες συνεργασίες. Δεν υπάρχουν σύνορα στον πόνο, στον φόβο, στην απόγνωση, στην επιθυμία για ζωή και ελευθερία, στην ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Είμαστε όλοι ένα. Η μοίρα μας είναι κοινή και συνδεδεμένη. Όχι μόνο μεταξύ μας, αλλά με κάθε τι που συνθέτει αυτόν τον όμορφο πλανήτη που αποκαλούμε σπίτι μας.
3. Παρά την εσφαλμένη πεποίθηση που έχουμε όλοι μας ότι σε στιγμές μεγάλων καταστροφών, όπου αλλάζουν οι κανόνες, θα στραφούμε ο ένας στον άλλο για να επιβιώσουμε, τα παραδείγματα από όλο τον κόσμο επιβεβαιώνουν ακριβώς το αντίθετο. Αναζητούμε όλοι τρόπους να βοηθήσουμε, να συνεργαστούμε, να το περάσουμε όλοι μαζί. Και διαπιστώνουμε πόση αγάπη και δύναμη έχουμε μέσα μας και πόσα πολλά και πόσο σημαντικά είναι αυτά που μας ενώνουν σε σχέση με αυτά που μας χωρίζουν.
4. Παρότι σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές θέλουμε να βρεθούμε κοντά στους ανθρώπους που αγαπάμε, να τους αγκαλιάσουμε, να τους πιάσουμε το χέρι, να τους δώσουμε και να λάβουμε κουράγιο, ο ιός μας αναγκάζει να ζήσουμε αυτήν την τραγωδία της κοινωνικής απόστασης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να είμαστε κοινωνικά συνδεδεμένοι με τους αγαπημένους μας και με όσους μάς έχουν ανάγκη. Αξιοποιούμε την τεχνολογία, τη φαντασία και την ευρηματικότητά μας. Και θυμόμαστε πάντα ότι αυτήν η δύσκολη επιλογή της απόστασης είναι μια πράξη αγάπης, κουράγιου και θάρρους να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλον. Και ως τέτοια είναι μια ηρωϊκή πράξη.
5. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Μπορεί να εικάσει, αλλά ποτέ δεν ξέρει τι ακριβώς θα συμβεί, πότε, σε ποια έκταση και με ποια μορφή. Η μόνη ασπίδα σε κάθε νέα παγκόσμια πρόκληση της ζωής δεν απαιτεί μόνο προετοιμασία, που είναι κρίσιμη και απαραίτητη. Κυρίως απαιτεί μια παγκόσμια θεσμική δέσμευση για συνεργασία στην επίλυση και αντιμετώπιση προβλημάτων που μας αφορούν όλους.
6. Όταν τελειώσει όλο αυτό είναι σημαντικό να συμμετέχουμε και να στηρίξουμε οργανισμούς που εργάζονται για έναν καλύτερο κόσμο και για την αντιμετώπιση των οικουμενικών προβλημάτων μας: την κλιματική αλλαγή, τον ηθικό έλεγχο της τεχνολογίας, τα δημοκρατικά δικαιώματα, την έρευνα και την επιστήμη για την υποστήριξη της ανθρώπινης ζωής. Στις εκλογές ας ξεκινήσουμε πλέον να ρωτάμε τους υποψηφίους συγκεκριμένες ερωτήσεις που αφορούν τη ζωή μας κυριολεκτικά. "Τι γνωρίζεις και τι πρόκειται να κάνεις" για θέματα που μας αφορούν όλους πρέπει να είναι η δομή κάθε μας ερώτησης, μαζί με το αίτημά μας για μια σαφή και υλοποιήσιμη απάντηση.
7. Και αυτή τη φορά θα νικήσει η ζωή. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά ας προσπαθήσουμε να της δώσουμε τις καθαρές αναπνοές που της αξίζουν. Για αυτήν και για κάθε πλάσμα σε αυτόν τον πλανήτη που ζει μέσα από αυτές.
Από τον Τάσο Μπάρμπα, εκπαιδευτικό και ερευνητή
