Το ξέρουμε επίσης, άριστα, ότι οι μάζες τρέφουν έναν φετιχισμό των στερεοτύπων, έτσι ώστε μέσα από μιαν αέναη διαδικασία ανατροφοδότησης ιδεοληψιών και προκαταλήψεων σχηματίζουν μέσα τους εικόνες, οι οποίες καταντούν να εξωτερικεύονται ως ταμπού.
Έτσι μπορεί κανείς να εξηγήσει τις απειράριθμες ιστορικές αδικίες που έχουν γίνει και εξακολουθούν να γίνονται σε βάρος ιστορικών προσωπικοτήτων, που θυσιάστηκαν για το κοινό καλό, με επακόλουθο από τους μεν συγχρόνους των να διωχθούν ανελέητα μέχρις εξοντώσεως, από δε την «Ιστορία» στη συνέχεια να πεταχτούν στα Τάρταρα της υστεροδυσφήμισης τυλιγμένοι με το αποτρόπαιο και ρυπαρό σάβανο που ταιριάζει στους προδότες, τους εγκληματίες και πάσης φύσεως κακοποιούς. Τους εχθρούς της κοινωνίας, της ηθικής, του δικαίου… Επίσης, είναι συχνό φαινόμενο στις σελίδες της «Ιστορίας» κάποιοι εν ζωή σαν τους τελευταίους, μετά θάνατον να εμφανίζονται ως ενάρετοι, πατριώτες, αγωνιστές του δικαίου, υπέρμαχοι της ελευθερίας…
Η περίπτωση του Οδυσσέα Ανδρούτσου είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές. Κοντεύουν 200 χρόνια απ’ την ειδεχθή δολοφονία του πάνω στην Ακρόπολη των Αθηνών. Για την αλήθεια της δολοφονίας αυτής άραγε πόσοι Έλληνες γνωρίζουν;
Και η εκπαιδευτική μας «Ιστορία» έκτοτε γαλούχησε γενιές και γενιές Ελλήνων με μια θολή εικόνα ενός Ανδρούτσου αγωνιστή σ’ ένα χάνι της Γραβιάς! Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Ένα απλό συμβάν δηλαδή, αποκομμένο από τόπο και χρόνο δίχως να ξέρουμε τι προηγήθηκε, τι έγινε, τι επακολούθησε, ποια η σημασία του.
Για το ότι ο άνθρωπος αυτός πότε με το όπλο, πότε με το σπαθί, πότε με τη συνεννόηση ή με τα ξεγέλασμα του αντιπάλου κρατούσε τους Τούρκους μακριά απ’ τις επαναστατημένες περιοχές ή με δολιότητα τους γύριζε πίσω, και χάρη στις ενέργειές του, την παλληκαριά, την ευστροφία και τη στρατηγική του ιδιοφυία από το 1821 έως το 1825 οι Τούρκοι είχαν αδειάσει την Ανατολική Στερεά και την Αττική, η «Ιστορία» μας εθελοτυφλεί.
Αφήνει όμως ανεξέλεγκτους και τους επιτρέπει να γράφουν αντί με μελάνι με δηλητήριο πάνω στο χαρτί οι πάσης φύσεως ιδιοτελείς κατήγοροί του. Βεβαίως. Με τη διαιώνιση του ιστορικού ψεύδους καλλιεργείται η εθνική συνείδηση! Η αποκάλυψη όμως της αλήθειας ξεσκεπάζει το πέπλο του μύθου κι αφήνει να φανεί ωμή η σαπρότητα και η ιδιοτέλεια των πάσης φύσεως εθνοκάπηλων, πατριδοκάπηλων, αριβιστών, αμοραλιστών και προδοτών που είχαν επενδύσει πάνω στην επανάσταση για να αναδειχθούν οι ίδιοι μέσα από τη θυσία των αγωνιστών.
Κάποιος Δ. Σουρμελής, Αθηναίος και σύγχρονος του Ανδρούτσου, κοτζαμπάσης και Τουρκολάτρης, με τη φιλοδοξία να γίνει ιστορικός, πήρε κι έγραψε τα μύρια όσα, εναντίον του πολεμάρχου, επειδή ο Οδυσσέας ταυτόχρονα με τους Τούρκους αργά και σταθερά ξεπάστρευε έναν – έναν τους «Χριστιανούς Πασάδες» που κατατυραννούσαν τον λαό! Άρα ο Σουρμελής έπρεπε να αμυνθεί και να λειτουργήσει εναντίον του Ανδρούτσου, προτού τού πάρει το κεφάλι και το βιός.
Γι’ αυτό συντάχθηκε με τον Γκούρα, γι’ αυτό προσκύνησε τον Κωλέτη και τον Μαυροκορδάτο. Κι αυτόν τον Σουρμελή τον μιμήθηκαν αρκετοί. Ακόμα κι ο ανατόμος της Ιστορίας ο Κορδάτος 130 χρόνια μετά. Και συνεχίζουν κι άλλοι πολλοί ν’ αντιγράφει ο ένας από τον άλλο τα τρομερά ελαττώματα του Οδυσσέα και να εκθέτουν σε βιβλία, χωρίς όμως να τεκμηριώνουν τις κατηγορίες τους αυτές.
Και ιδού ορισμένες από αυτές που διαβάζουμε: Σκληρός, εκδικητικός, απάνθρωπος, πλιατσικολόγος ληστρικός, φιλοχρήματος, παραδόπιστος, αναρχικός, ρέμπελος, προδότης, τουρκολάτρης, αντίχριστος, επικατάρατος. Και άλλα πολλά. Βεβαίως απ’ όλα αυτά οι κ.κ. κατήγοροί του τίποτα δεν μπόρεσαν και ούτε μπορούν να αποδείξουν. Έπειτα για να αντικρούσει κάποιος και μόνο τις κατηγορίες αυτές θα χρειαστεί να γράψει βιβλία. Η Εθνική δράση αυτού του ανθρώπου είναι τεράστια. Ωστόσο δυο λόγια μόνο θα πρέπει να τα πούμε:
Σκληρός; Ήταν. Απέναντι στους προδότες, τους φιλοτομαριστές, τους αιμοσταγείς κοτζαμπάσηδες.
Φιλοχρήματος; Την τεράστια περιουσία του που είχε πάρει ως προίκα από τον Αλή για τον γάμο του με την Ελένη Καρέλη την ξόδεψε μέχρι γρόσι για τον Αγώνα. Είναι ο μόνος που απ’ τα δάνεια δεν πήρε ούτε λεπτό. Κι αν είχε κρυμμένους θησαυρούς δεν θα άφηνε πάμφτωχη την οικογένειά του.
Τουρκολάτρης; Όλες τις συνεννοήσεις του με τους Τούρκους τις έκανε αφενός για να τους κρατάει μακριά απ’ τις επαναστατημένες περιοχές, και αφετέρου για να τους χρησιμοποιεί εναντίον της καταστροφικής για την Ελλάδα κυβέρνησης. Αλλά για όλα τα «καπάκια» του με τους Τούρκους κρατούσε ενήμερο τον Υψηλάντη και τον Κολοκοτρώνη.
Αντίχριστος; Ο ευτελής Κωλέττης που γνώριζε ότι τον Οδυσσέα δεν μπορεί να τον υποτάξει χρησιμοποίησε εναντίον του και την εκκλησία, για να τον αφορίσει! Και άλλα και άλλα πολλά…
Γενικά: Υπήρξε όχι μόνο εθνικός, αλλά και λαϊκός αγωνιστής, αν και είχε όλες τις δυνατότητες να φύγει μακριά και να ζήσει βίον βασιλικόν. Αλλά και ως αγωνιστής θα μπορούσε να συνεχίσει φορτωμένος δράση και δόξα. Δεν χρησιμοποίησε όμως την υποκρισία και την οσφυοκαμψία. Χτύπησε γροθιά στο μαχαίρι και τελείωσε άδοξα τη ζωή του ως προδότης, αφορισμένος και αδικημένος της Ιστορίας μας.
Για την Ομάδα Ιστορικής Έρευνας «Δημ. Αγραφιώτης»
Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος
