Tι είναι αυτό που ζούμε λοιπόν; Ποιος δεν το έχει σκεφτεί; Ποιος δεν το έχει νιώσει σαν εφιάλτη, σαν κεραυνό εν αιθρία; Και που ξαφνικά θα λήξει απότομα και τότε θα είναι όλα «όπως πριν»; «Ολα καλά»; Και βέβαια όχι. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, όλα θα είναι διαφορετικά. Όπως και με τη δεκάχρονη κατασκευασμένη οικονομική κρίση που ζούμε πραγματικά ακόμη στο πετσί μας.
Η ζωή μας άλλαξε αστραπιαία δραματικά, όπως σχεδόν πάντα έτσι γίνεται στις ανθρώπινες κοινωνίες ιστορικά. Αλήθεια, ποιος θα το πίστευε ότι μέσα σε μια νύχτα θα σταματούσε στην ουσία κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, οικονομική, κοινωνική, και θα έμπαιναν ολόκληρες πόλεις στην αρχή, ολόκληρα κράτη στη συνέχεια σε καραντίνα;… Και όμως έγινε. Ακριβώς με έναν απίστευτο τρόπο και ρυθμό, όπως γίνεται εκεί που ξεσπά κάποιος πόλεμος και αναγκάζονται οι άνθρωποι να φύγουν για να γλιτώσουν και να σωθούν από τα δεινά που προκαλούν οι πολεμικές καταστροφές – όπως συμβαίνει με τους πρόσφυγες εμπόλεμων χωρών. Μόνο που εδώ τώρα, δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε αυτό. Πρέπει να μείνουμε και να μαντρωθούμε μέσα στα σπίτια μας με όποιες συνέπειες και αν προκύψουν στο παρόν και στο μέλλον στις ζωές μας.
Όλα τα σημάδια προϋπήρχαν και όλα αυτά που βιώνουμε σήμερα έχουν κατά καιρούς ειπωθεί, επισημανθεί, με ποικίλους τρόπους, από διακεκριμένους επιστήμονες, εδώ και πολλά χρόνια. Οι κυβερνήσεις όμως των κρατών τα αγνοούσαν και εξακολουθούν να αγνοούν τους ανιδιοτελείς κορυφαίους επώνυμους και ανώνυμους «φαροδείχτες μελλοντολόγους» επιστήμονες του πλανήτη, που με γλαφυρό τρόπο παρουσιάζουν τα όσα συμβαίνουν και θα συμβούν στον παγκόσμιο ορίζοντα, αν δεν παρθούν δραστικά μέτρα από τις κυβερνήσεις των χωρών – κρατών του πλανήτη εδώ και τώρα, να μην πούμε ότι θα έπρεπε αυτό να είχε γίνει χτες…
Ο υπερπληθυσμός της γης και μάλιστα ο υπερπληθυσμός των αστικών κέντρων, ιδίως των μεγαλουπόλεων, έπαιξαν βασικό ρόλο στην ιλιγγιώδη μετάδοση του ιού, της φοβερής και θανατερής αυτής επιδημίας που ζει σχεδόν ο κόσμος όλος, χωρίς σταματημό, με χιλιάδες κρούσματα και νεκρούς παγκόσμια.
Μόλις το 2007 για πρώτη φορά οι κάτοικοι των πόλεων είναι πλέον πολλαπλάσια περισσότεροι από τους κατοίκους της υπαίθρου (όπως γνωρίζουμε) εξαιτίας των λανθασμένων πολιτικών της αστυφιλίας που εφαρμόστηκαν δεκαετίες, από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Μέχρι χτες μια μεγάλη μερίδα των πολιτών μιλούσαν για τα κακά που επιφέρει το δημόσιο σύστημα υγείας. Μέχρι χτες όμως, γιατί ως γνωστόν, όταν έρθει η δύσκολη στιγμή τότε πάνε κατά μέρος οι ιδεοληπτικές φανφάρες περί ρύθμισης των αγορών και ξαφνικά ακούμε: «η υγεία πάνω απ’ όλα», να βρίσκει τη σωστή θέση στο λεξιλόγιο και του πλέον άκρατου νεοφιλελευθερισμού που επαγγέλλεται η σημερινή κυβέρνηση.
Αυτή η επιδημία του κορονοϊού, που έγινε πανδημία σήμερα, αφού εξαπλώθηκε παντού, σχεδόν σε όλο τον πλανήτη της υδρογείου, μας πάει και σε άλλες πολύ μακρινές εποχές της αρχαιότητας, στο 431 π.Χ. με τον τριαντάχρονο Πελοποννησιακό Πόλεμο και μας ξαναφέρνει στη μνήμη τον φοβερό εκείνο λοιμό που αποδεκάτισε το 1/3 με 1/4 του πληθυσμού της Αθήνας. Και που και αυτός ήταν «ξενόφερτος» (όπως μας λέει ο μεγάλος ιστορικός Θουκυδίδης), αφού ξεκίνησε από την Αιθιοπία, πέρασε από την Αίγυπτο, τη Λιβύη, με κατάληξη την Αθηναϊκή Δημοκρατία του Περικλή και το 427 – 426 να τον θανατώσει κι αυτόν. Θυμηθείτε…
Έτσι, στις μέρες που θα μείνουμε στο σπίτι, καλό θα ήταν μαζί με το μαγείρεμα και τις αναρτήσεις των πιάτων μας στα σόσιαλ μίντια, να σκεφτούμε. Να συλλογιστούμε τι είναι τελικά αυτό που αξίζει πραγματικά στη ζωή μας. Είναι η ιδανική στιγμή να σωπάσουμε λίγο απ’ όλα και να αναρωτηθούμε πώς τελικά τον θέλουμε τον κόσμο μας; Θέλουμε να δουλεύουμε (φτάνει να έχουμε δουλειά) ολοζωής δίνοντας τις εξοντωτικές καθημερινές μάχες και να μην φτάνουν τα έσοδά μας να ανταποκριθούμε στις απαραίτητες βιοποριστικές μας ανάγκες;…
Μετά από μια τέτοια ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας δεν είναι περίεργο που δεν μπορέσαμε να περιορίσουμε ένα τέτοιο γεγονός σε παγκόσμια κλίμακα; Τι είναι επιτέλους αυτές οι περιβόητες αγορές που ρυθμίζουν πάντα τις τύχες των ανθρώπων;…
Σκέψου απλά ότι, όταν τελειώσει όλο αυτό, πάλι από εσένα θα ζητήσουν να «κάνεις θυσίες» για τις απώλειες που είχε η οικονομία…
Από τον Δημήτρη Τσικούρα, λογοτέχνη
