Υπάρχει ένας απλός τρόπος να παρατηρήσει κανείς ένα κοινωνικό φαινόμενο, αν θέλει να το δει με ένα κριτικό μάτι. Ο τρόπος αυτός είναι να το θεωρήσει σαν έναν τοίχο που περιφράσσει μια έκταση, ένα είδος φράχτη. Μέσα από τον φράχτη, είναι εκείνοι που έχουν εγκλωβιστεί σ’ αυτόν και αγωνίζονται με όλες τις δυνάμεις τους να τον υπερπηδήσουν. Έξω από τον φράχτη, όσοι κατάφεραν να τον υπερπηδήσουν και να ξεφύγουν προς την ελευθερία τους.
Έτσι τώρα συμβαίνει και με την πανδημία. Ο φράχτης είναι ο φονικός ιός. Μέσα σ’ αυτόν, μετρώντας τις δυνάμεις της, εγκλωβισμένη βρίσκεται μια ολόκληρη ανθρωπότητα που αγωνίζεται να βρει τρόπους να ξεφύγει. Τρύπες στον φράχτη, δυνατά κοντάρια για την υπερπήδησή του, νέες ιδέες, τεχνικές ανοχής της νέας πραγματικότητας, όλα μπαίνουν στο τραπέζι των συζητήσεων. Αμήχανη η ανθρωπότητα, ενώ ποτέ δεν έχει συνταχθεί για να πραγματώσει ένα κοινό όραμα, επιβεβαιώνοντας το απολύτως βιολογικό του είδους της, προσπαθεί να συστρατευθεί σύσσωμη, απέναντι σε έναν μικροσκοπικό εχθρό που επιτίθεται εναντίον του βιολογικού μας είδους και του προκαλεί σημαντικές απώλειες. Οι ανθρώπινες ζωές χάνονται, τα χρηματιστήρια, μέτρο δύναμης των οικονομικά ισχυρών καταρρέουν και οι παλιοί εχθροί, ανταγωνιστές στον στίβο της οικονομικής επιβίωσης ενώνουν τις δυνάμεις τους για να προστατέψουν τις ανθρώπινες ζωές και τις οικονομίες.
Ο αγώνας σκληρός, ο ιός ανθεκτικός και δυνατός, μα η ανθρωπότητα μέσα και παρά τις τάσεις αυτοκαταστροφής της, επιστρατεύει τη μεγαλύτερή της δύναμη, την επιστήμη, αυτή που ανύψωσε το ανθρώπινο είδος πάνω από τη βιολογική του φύση, για να νικήσει τον νέο εχθρό. Θα τα καταφέρει; Είμαι σίγουρος πως ναι. Η μάχη είναι σκληρή, ζωές θα χαθούν, απώλειες θα υπάρξουν, μα τα όπλα της επιστήμης είναι δυνατά και έχουν αποδειχθεί σ’ όλη την ιστορία του ανθρώπινου είδους αποτελεσματικά. Σε λίγο καιρό, μετά από μια σκληρή μάχη, ο μικροσκοπικός εχθρός δεν θα μπορεί να φτάσει στον φράχτη και οι φυλακισμένοι, κουρασμένοι από τον πόλεμο θα σηκώσουν τα μάτια τους στον ουρανό και θα χαμογελάσουν, βλέποντας τον φράχτη να χαμηλώνει και την ελευθερία να προβάλλει ξανά απαλλαγμένη από τα σύννεφα του φόβου.
Τότε, πιθανώς να μπορέσουν να δούνε και τους άλλους. Αυτούς που είναι έξω από τον φράχτη. Τους κατοίκους της ιστορίας λίγα χρόνια μετά, τα γεννημένα και αγέννητα παιδιά και τους ενηλίκους. Στα μάτια των έξω ο θαυμασμός και η απορία. Τι συνέβη, πώς οι μέσα άφησαν και έγινε αυτό, πώς τελικά κέρδισαν και αυτή τη μάχη; Οι μέσα βλέπουν τους έξω και διασταυρώνουν τα βλέμματά τους με απορία. Το ξεπεράσαμε και αυτό, είμαστε δυνατοί λένε κάποιοι και χαμογελούν υπερήφανα και αυτάρεσκα. Τι συνέβη, πόσο αδύναμοι είμαστε, πώς φτάσαμε ως εδώ αναρωτιούνται κάποιοι άλλοι και κατεβάζουν το βλέμμα με αγωνία.
Αργά αργά οι μέσα θα κοιταχθούν όλοι μεταξύ τους και θα ξανακοιτάξουν προς τη μεριά του φράχτη. Για κάποιους από τους μέσα οι έξω υπάρχουν ακόμη, είναι εκεί. Για κάποιους άλλους χάθηκαν.
Από τον Διαμαντή Κωτούλα
