Η Πατριαρχική οικογένεια, όπου ο πατέρας ήταν πάντοτε η έκφραση του ορθού, η αυστηρή Παιδεία, με έμβλημα τη «βίτσα» και η μετριοπάθεια της κοινωνικής ζωής, έβαζαν το παιδί σε δεύτερη μοίρα. Σήμερα τα παιδιά μας, βιώνουν μια έντονη επίδραση της οικογενειακής ζωής, καθώς και του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος. Δεν μένουν αλώβητα απ’ ό,τι τα ευτελίζει. Στην οικογένεια τα κοινωνικά ρεύματα, μπαίνουν ποταμηδόν. Οι γονείς μεταφέρουν στα παιδιά τους, φόβο και πανικό, που απορρέουν από τραχύτητα της πραγματικότητας. Άλλοι γονείς γίνονται φορείς της καταστροφολογίας, της ψυχικής κάμψης ή της αδιαφορίας. Η έντονη προστατευτική τάση των γονέων, ενοχλεί τα παιδιά και τα κάνουν να αντιδρούν. Όλα αυτά επηρεάζουν δυσμενώς τα παιδιά και τα εκτρέπουν σε συμπεριφορές βίαιες.
Το παιδί μέσα στην οικογένεια, νιώθει ισότιμο με τα άλλα μέλη. Μετέχει των συζητήσεων. Εκτίθεται σε αντιμαχόμενα ρεύματα. Μορφώνει τη δική του γνώμη, προφανώς λανθασμένη, λόγω μη ωρίμανσής του. Επιλέγει ατραπούς δικούς του. Αυτά δημιουργούν εντάσεις ενδοοικογενειακές. Συγκρούσεις ανάμεσα σε γονείς και παιδιά. Γίνονται συνήθως, απαιτητικά και ερειστικά. Η καταναλωτική κοινωνία. Η χαλάρωση θεσμών και αξιών. Η καλπάζουσα τεχνολογία. Και κυρίως η καλπάζουσα εκμετάλλευση των παιδιών από συμφέροντα και σκοπιμότητες κομματικές, καταδεικνύουν ένα ευρύ φάσμα, καταδολίεσης των παιδιών μας. Κάθε κόμμα έχει τη Νεολαία του. ΕΟΝ-ΕΠΟΝ-ΠΑΣΚ-ΟΝΝΕΔ-ΚΝΕ-ΣΥΡΙΖΑΙΚΗ-ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΩΝ-κ.λπ. Λέτε για καλό; ΌΧΙ!
Σήμερα τα παιδιά μας έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους μεγάλους. Στις αντιδράσεις των γονιών απαντούν με το «Ας μη γεννούσατε». Ένα παιδί μπορεί να καταγγείλει τους γονιούς του στην Αστυνομία για βιαιοπραγία. Κλάψτε τον άνθρωπο. Παλιότερα επικρατούσε μια διαβάθμιση στην παιδική και εφηβική ηλικία. Ο Μικρός, ο Μεγάλος, ο Ώριμος. Σήμερα όμως δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός. Έχουμε τα άδολα παιδιά, τα αγαθά, που συνήθως γίνονται λόγω απειρίας ευάλωτα, σε διάφορες παγίδες. Έχουμε όμως και παιδιά ανήλικα, διεστραμμένα και παραστρατημένα. Λειτουργούν κι αυτά σαν έφηβοι. Αφήνουν την έκδηλη αγαθότητά τους και την παιδική τους γλυκύτητα και τσουπ από τούτον τον παράδεισο, στρατεύονται στον Παράδεισο της ανομίας και της παραβατικότητας. Τα παιδιά όσο κι αν θέλουν να φανούν μεγάλοι, να χειριστούν μολότωφ και φωτιές ή να ενταχθούν στους Ρουβίκωνες, δεν μπορούν. Η ψυχοσωματική και πνευματική τους κατάσταση, ο συναισθηματισμός, οι φυσικές τους αναστολές. Όλα τους ευρίσκονται σε ανάπτυξη, που δεν τα επιτρέπει να διαχειρίζονται δύσκολες καταστάσεις γι’ αυτά. Γι’ αυτό εύκολα γίνονται ευάλωτα κι εθίζονται στην τυφλή βία. Αν τα ρωτήσεις, τι θέλουν και τι επιδιώκουν με τη βία, σίγουρα δεν θ’ απαντήσουν ή θα ψελλίσουν κάποιο «κλισέ», που τους έμαθε το Κόμμα.
Ποιος θα μας βοηθήσει στα καρκινώματα αυτά; Η κοινωνία αδρανεί εμφατικά. Εκτός απ’ τον Αθλητισμό και το Κατηχητικό, όλοι οι άλλοι σιωπούν. Ούτε ένας όμιλος ή ένας Σύλλογος να τα περιμαζέψει, ώσπου να διαβούν, στην κρίσιμη εφηβεία.
Δάσκαλοι και καθηγητές δεν τολμούν να κάνουν κάτι, γιατί σίγουρα θα κατηγορηθούν και θα διαπομπευθούν. Η θέση τους είναι δύσκολη. Απομένει λοιπόν μόνη η Οικογένεια, να επωμισθεί σοβαρά την Εθνική Παιδαγωγία. Οι γονείς έχουν άμεσο συναισθηματικό δεσμό με τα πλάσματά τους. Πάντα χωρίς βία, με μετριοπάθεια και με αγάπη. Με ενημέρωση χωρίς ακρότητες και με ψυχολογική επικοινωνία. Το παιδί, που γίνεται ευάλωτο θύμα εκμετάλλευσης, ανάλγητων απανθρώπων, δεν χάνει μόνο την παιδική του χάρη και φυσικότητα. Γίνεται σιγά, σίγουρα, ο εκκολαπτόμενος δυστυχής ενήλικος, αντικοινωνικός και επικίνδυνος. Αναμφίβολα, ως παραβάτης των κοινωνικών θεσμών, θα γυροφέρνει στις φυλακές.
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
