ΑΠΟ τον Απρίλιο του 2010, που ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, άνοιγε την πόρτα της Ε.Ε. στο ΔΝΤ, μέχρι σήμερα έχουν συμπληρωθεί πέντε χρόνια. Εξαιρουμένης της 7μηνης «ελπίδας» που όλο ερχόταν και τελικά δεν έφτασε ποτέ από «την πρώτη φορά αριστερά» των συγκυβερνώντων Αλ. Τσίπρα και Παν. Καμμένου, ο ελληνικός λαός για πολλοστή φορά οδηγείται ξανά σε κάλπες, με τις εκλογές να ξεπερνάνε τα επεισόδια των σίριαλ του Φώσκολου.
Είναι αλήθεια πως ιστορικά έχουν τη σημασία τους, τόσο οι εκλογές του Ιανουαρίου όσο και το δημοψήφισμα του Ιουλίου, αλλά κατά τα άλλα, πέντε χρόνια τώρα οι πολίτες παραμένουν θεατές στο ίδιο έργο, με «εναλλασσόμενους» πρωταγωνιστές αλλά στον ίδιο πάντα ρόλο. Αφού οι κάλπες τυπικά θα επιλύσουν το πρόβλημα της «σταθερής» πολιτικής κατάστασης καθώς, κύριος σκοπός της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης είναι η ανάδειξη κυβέρνησης που θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα το συμφωνηθέντα με τους δανειστές, το τρίτο μνημόνιο δηλαδή.
Μετά την ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στα κόμματα των επώδυνων μνημονίων για μισθωτούς και συνταξιούχους, απομένει απλά να αποδειχθεί ποια θα είναι τα κόμματα αυτά που θα συμμετάσχουν στη νέα κυβέρνηση. Οι ΑΝ.ΕΛ. το δηλώνουν ήδη...
Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν παραιτήθηκε γιατί δεν τα κατάφερνε – αν και έπρεπε να «ξεκαθαρίσει» το τοπίο - αλλά γιατί οι πολίτες πρέπει να «εμπεδώσουν» το νέο μνημονιακό καθεστώς. Στο μεταξύ ο αποπροσανατολισμός αποτελεί σταθερά, των διεκδικητών.
Ποιον πολίτη ενδιαφέρει άραγε, αν ο Ευάγγ. Μεϊμαράκης της ΝΔ κρατήσει μιάμιση ή δυόμισι μέρες τη διερευνητική ή αν ο Παν. Λαφαζάνης της «Λαϊκής Ενότητας» («ΣΥΡΙΖΑ 2» όπως τους βάφτισε το ΚΚΕ, ένεκα της ιδεολογικής καθαρότητας) εξαντλήσει το τριήμερο.
Μικροπολιτική και τακτικισμοί (σ.σ. ο κ. Λαφαζάνης απευθύνθηκε στην πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, για να πούνε τι;) δίνουν και παίρνουν, όταν όλοι αντιλαμβάνονται ότι μέλημα των νέων κυβερνώντων είναι η εφαρμογή του 3ου μνημονίου, άσχετα με την εναλλαγή των πολιτικών προσώπων στα αξιώματα.
Δεν ορρωδούν προ ουδενός. Αρα «ορθά» ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αντιπαρατίθενται ακόμη και με αφορμή το δράμα των προσφύγων. Φυσιολογικό αφού η ΝΔ ψαρεύει στα θολά δεξαμενών όπως της «Χρυσής Αυγής» (σ.σ. συνομιλητές επί πρωθυπουργίας Αντ. Σαμαρά) και των άλλοτε... αντιμνημονιακών, Ανεξάρτητων Ελλήνων του εσχάτως και ωόπληκτου Παν. Καμμένου.
Φαυλότητα. Πλην των ιδίων, υπάρχει πολίτης που «καίγεται» για το ποιος βουλευτής θα μπει σε εκλόγιμη θέση της λίστας; Ο πολίτης που θα κληθεί να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, που αναμένει τα νέα φορολογικά χαράτσια, που αναμένει τις νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, που φοβάται τις νέες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, που απορεί με τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιου πλούτου (και πόσα ακόμη θα δούμε) από το σωτήριο 3ο μνημόνιο που υπέγραψε ο κ. Τσίπρας, θα «νοιαστεί» για τα ψηφοδέλτια;
Μα ούτε μια συγγνώμη γι’ αυτή την πολιτική στροφή; Αλλά δικαίως θα πείτε πως από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε (και το πολιτικό) φιλότιμο. Αναλαμβάνουν λέει την πολιτική ευθύνη, μετάλαβαν δηλαδή και αμαρτία ουκ... (έχει, έχουν).
Οδηγούμαστε λοιπόν στις κάλπες, με αναστημένη τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που διά της λήθης ξέχασαν ότι τον περασμένο μόλις Ιανουάριο, κατάπιαν τη γλώσσα τους από τη θέση που τους κατέταξαν οι ψηφοφόροι. Δεν μπορούσαν να περπατήσουν στον δρόμο, από τις αποδοκιμασίες των πολιτών, κρύβονταν σε «ασφαλή περιβάλλοντα» τηλεοπτικών δελτίων και σήμερα, εμφανίζονται ως «δικαιωμένοι»! Κουρτίνα ή Ζονγκ;
Ωρα είναι να εμφανισθεί και ο ΛΑΟΣ και η ΔΗΜΑΡ. Παρεμπιπτόντως το «σημερινό» ΠΑΣΟΚ της Φώφης Γεννηματά, στην Ελλάδα ζούσε τα προηγούμενα χρόνια; Ωραία τα λένε οι άνθρωποι δηλαδή, εξ ου και η απορία.
Η μεγαλύτερη ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, πέραν της εξαπάτησης των ψηφοφόρων με βάση πάντα τα όσα υποσχόταν τον περασμένο Ιανουάριο, δεν αφορά στο γεγονός ότι «η αριστερά έχασε μια ακόμη ευκαιρία» ή ότι «και οι αριστεροί αποδείχθηκαν το ίδιο με τους άλλους» κλπ, αλλά με ευθύνη του, με ευθύνη μιας κυβέρνησης που αυτοσυστήνεται ως αριστερή, θα φτωχοποιηθεί ακόμη περισσότερο ο μισθωτός, θα διαλυθεί η κοινωνική συνοχή, θα «ερημοποιηθεί» η χώρα.
Εκτός εάν ξεχνάμε πως οι νέοι απόφοιτοι αναζητούν δουλειά οπουδήποτε στο εξωτερικό ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον, με εφόδια την πολυγλωσσία και τα μεταπτυχιακά. Μια χώρα που δανείζεται διαρκώς για να αποπληρώσει δάνεια (σ.σ. ποιος νοικοκύρης θα το έκανε αυτό;) χωρίς παραγωγική βάση και με τον πρωτογενή τομέα να τίθεται υπό διωγμό, με πρόσχημα τη φορολόγηση.
Εκτός εάν πιστέψουμε πως η αύξηση του ορίου ζωής του «φρέσκου» γάλακτος, θα ενισχύει την ελληνική κτηνοτροφία. Την πτώση των τιμών που υποσχόταν η ΝΔ, δεν την είδαν ακόμη οι καταναλωτές.
Με αυτή τη δημόσια παιδεία, τη δημόσια υγεία και τελικά με τη γνωστή σε όλους κομματοκρατούμενη δημόσια διοίκηση, ποιος πολίτης πιστεύει, ότι η «ελπίδα» του 3ου μνημονίου θα έρθει; Αστεία πράγματα, γελοία ψεύδη.
Αν δεν επανεκλεγούν οι ΑΝ.ΕΛ., δεν τίθεται θέμα αφού... ρέει πρόθυμα «Το Ποτάμι». Στο μεταξύ όλα τα προαναφερόμενα κόμματα ενώ αλληκατηγορούνται, ενώ αλληλοκαταγγέλλονται, πρόθυμα ψηφίζουν τα μέτρα και όλοι μαζί δείχνουν τον Τσίπρα ως υπεύθυνο. Θα πέρναγε το 3ο μνημόνιο στη Βουλή, αν δεν το ψήφιζε η παριστάνουσα τη μωρή παρθένα, αντιπολίτευση; «Αναγκάσθηκαν» βλέπετε για τη σωτηρία της χώρας. Μονόδρομος.
Κοινοβουλευτική (ΚΚΕ, «Λαϊκή Ενότητα») και εξωκοινουλευτική (ουκ έστιν αριθμός) αριστερά, είτε διατηρήσουν τις δυνάμεις τους – είτε τις αυξήσουν, θα χρεωθούν άδικα, την «απιστία» του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος έχασε πλέον και το άλλοθι του «πρότερου έντιμου (πολιτικού) βίου». Ασε που μια γνήσια ηγεσία της αριστεράς των μαρξισμού – λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, δεν μπορεί να συνεργασθεί με ρεφορμιστές, οπορτουνιστές, ρεβιζιονιστές, μαοϊκούς, τροτσκιστές κλπ. Άλλο η ενότητα του λαού και, άλλο η... ιδεολογική καθαρότητα.
Τέλος πάντων, όταν εξαντληθούν τα τριήμερα των διερευνητικών εντολών, όταν ολοκληρωθούν οι επαφές της απερχόμενης προέδρου της Βουλής, σε αυτές τις ελάχιστες ημέρες της προεκλογικής περιόδου, οι φερόμενοι ως επικρατέστεροι της διακυβέρνησης ή ως αυριανοί συνεργάτες (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ) θα εξηγήσουν στους πολίτες πώς μεταφράζεται η νέα συμφωνία στην τσέπη τους, στο μέλλον των παιδιών τους; ‘Η θα τσακώνονται απλά, για τα μάτια του κόσμου, για το ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα μια... χειρότερη κατάσταση;
Β. ΚΑΚΑΡΑΣ
