τελείωσε εδώ. Στο αστικό, κόσμος πολύς και η ανθρωπιά χαμένη στον συνωστισμό. Οι παρακαθήμενοι, οι πιο πολλοί μεγάλης ηλικίας, αδυνατούσαν να του προσφέρουν θέση και οι λίγοι νεότεροι ή δεν έβλεπαν ή αδιαφορούσαν στη θέα της βασάνου που γεννούσε η αδυναμία του γέροντος να σταθεί όρθιος. Το τρέμουλο γινότανε όλο και πιο εμφανές με εντονότερη την αστάθεια των κάτω άκρων, που προμήνυε την τελευταία πράξη του δράματος. Την καταδείκνυε η απελπισία και η ωχρότητα του προσώπου. Που πρόδιδαν την επικείμενη κατάρρευσή του. Που όμως δεν ήρθε. Γιατί ξεπρόβαλε μια σπίθα ανθρωπιάς. Μια αχτίδα φωτός που διέλυσε το σκοτάδι της αδιαφορίας και απανθρωπιάς, παρά την πυκνότητα, τον συνωστισμό, την καταπόνηση που τις δυσκόλευαν. Κι ήταν ατόφια, καθαρή, νεανική, από τα μπροστινά καθίσματα του λεωφορείου. Από έναν άνθρωπο που παρά την ανεπαρκή ορατότητα… διέκρινε με τα μάτια της καρδιάς του, τον ανήμπορο υπερήλικα και έσπευσε να τον βοηθήσει. Σύρθηκε με δυσκολία και επιμονή στο πίσω μέρος του οχήματος, τον πλησίασε και με εκφραστικά μάτια και πλατύ χαμόγελο του λέει: «παππού έλα να καθίσεις…». Και υπομονετικά τον έφερε στο κάθισμα. Τον κοίταξε με στοργικό βλέμμα και ικανοποίηση, ενώ ο γέροντας συνεχώς τον ευχαριστούσε… Τα αισθήματα των επιβατών γεμάτα προβληματισμό και απορία, δεν μπορούσαν να το συνειδητοποιήσουν πως ένας άνθρωπος διαφορετικός στην εξωτερική του εμφάνιση από τους άλλους, τους «κανονικούς», θα μπορούσε να προβεί σε μια τέτοια πράξη αγάπης και προσφοράς. Πως ένας νεαρός με πυκνά μούσια, με χέρια στολισμένα με αλυσίδες και βραχιόλια, με λαμπερά και πολύχρωμα κρεμαστά σκουλαρίκια, με περίεργη μπλούζα και περίτεχνα τατουάζ με νεκροκεφαλές, ινδιάνους, άγνωστα πρόσωπα και στιχάκια εξέπεμπε τόση δύναμη ανθρωπιάς. Και όμως αυτή η αντιαισθητική και αποκρουστική για τους πολλούς εμφάνιση έκρυβε μέσα της κάτι το πολύ ευγενικό. Που σε μας τους «κανονικούς» αφήνει ένα δίδαγμα: Να μην βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα για τους περαστικούς γύρω μας. Γιατί καμιά εξωτερική επιλογή δεν μπορεί να αποκλείσει τον άνθρωπο από το να συμπεριφέρεται με αγάπη και σεβασμό στους άλλους. Γι’ αυτό, λοιπόν, εμείς οι άλλοι οι «κανονικοί» ας δείχνουμε λίγη κατανόηση σε όποιον δεν ταυτίζεται με το εγώ μας. Ας πάψουμε να παριστάνουμε τους αλάθητους και ας προσφέρουμε λίγη αγάπη παραπάνω. Σαν αυτήν που έδωσε ο πρωταγωνιστής του επεισοδίου στο αστικό λεωφορείο. Έτσι θα λυτρώσουμε τον εαυτό μας από συμπεριφορές που οδηγούν σε βεβιασμένους και ψευδεπίγραφους χαρακτηρισμούς. Και το σημαντικότερο θα καταστήσουμε σαφές ότι οι χριστιανικές και ηθικές αξίες πηγάζουν μέσα από την ψυχή του καθενός και όχι από την εξωτερική του εμφάνιση. Αυτό το δίδαγμα εκπέμπει η πράξη του «παράξενου» νεαρού προς τη νοσούσα κοινωνία μας, την πάσχουσα βαρέως από το μικρόβιο της υποκρισίας, της ιδιοτέλειας, της ματαιοδοξίας… Αυτόν τον ρύπο της ψυχής πρέπει να αποβάλει ο καθένας μας και να ενδυθεί τον μανδύα των χριστιανικών και ηθικών αξιών. Οι μόνες ικανές να τον οδηγήσουν σε ατομική, οικογενειακή, κοινωνική ειρήνη και πρόοδο. Απόσταγμα αυτών των αξιών ήταν και η πράξη, εντός του αστικού λεωφορείου, του «ιδιόμορφου» στην εμφάνιση νεαρού. Η οποία αποτελεί παράδειγμα προσφοράς ελπίδας και ζωής στον συνάνθρωπό μας. Ευχόμαστε ο καινούριος χρόνος να είναι γεμάτος από τέτοιες ανθρώπινες και ελπιδοφόρες δράσεις.
Από τον Κων/νο Τσιρονίκο
