Ωστόσο, ως ένας από εκείνους τους σημερινές 35άρηδες συν, θεωρώ ότι ένα μεγάλο ποσοστό κινούμαστε στη μετριότητα, σε συμβιβασμούς, ενώ παραμένουμε δέσμιοι παγιωμένων ου μην παρωχημένων αντιλήψεων, επιλογών, συνθηκών και καταστάσεων. Γαλουχηθήκαμε στο να γίνουμε συλλέκτες χαρτιών, απολυτηρίων, πτυχίων, επαίνων και βραβείων προς επίρρωση της υποτιθέμενης κοινωνικής καταξίωσης και αφήσαμε στην άκρη την ψυχοσυναισθηματική μας εξέλιξη, την αυτοβελτίωση διαμέσου της αυτοκριτικής και της ανάληψης ευθυνών.
Ως απότοκο των όσων αναφέρω, υστερούμε σημαντικά στις διαπροσωπικές μας επαφές, κυριευόμαστε από κατώτερα ένστικτα, προτάσσουμε τον παραφουσκωμένο εγωισμό μας σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας και κάνουμε λανθασμένες επιλογές. Δυστυχώς, η δική μου γενιά είναι αυτή που υπερδιπλασίασε τα διαζύγια από τους γάμους, πήρε τη σκυτάλη στο ρουσφέτι από τους παλαιότερους και το έκανε σημαία, τάχθηκε σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα σε φλέγοντα ζητήματα όπως τα εθνικά και το προσφυγικό, μετέτρεψε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε χώρους φιλοξενίας ναρκισσισμού, επιδειξιομανίας και εξουδετέρωσης των υπολοίπων χρηστών και, τέλος, η δική μου γενιά είναι αυτή που επιδίδεται σε αναντιστοιχία λόγων και πράξεων. Μάθαμε στα έτοιμα, τα άφθονα, τα ξεκούραστα και τα εύκολα. Δεν εμβαθύνουμε. Παπαγαλίσαμε μηχανικά ό,τι διδαχθήκαμε και δε στραγγίσαμε το μυαλό μας προκειμένου να μετατρέψουμε τη στείρα γνώση σε τροφή για το κάτι παραπάνω.
Στις συναναστροφές μας φορούμε διάφορα προσωπεία ανάλογα με την περίσταση, μένοντας μακριά από την αυθεντικότητα, την ακεραιότητα του χαρακτήρα και τα αληθινά συναισθήματα. Αναντίρρητα, πίσω απ΄ όλα αυτά κρύβεται ο φόβος, φόβος για να μην παραγκωνιστούμε από τις παρέες, τις σχέσεις, τον εργασιακό μας κύκλο. Κοιτάμε να ενταχθούμε κάπου, ακόμη και να παρεισφρήσουμε, δίχως να αφήσουμε το πράγμα να λειτουργήσει από μόνο του, φυσικά, όμορφα. Σε τελική ανάλυση, δεν μπορούμε να έχουμε την αποδοχή όλων, όπως κι εμείς από μόνοι μας δεν τους αποδεχόμαστε όλους.
Φορούμε παρωπίδες λοιπόν. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να συνομιλήσουμε, να ακούσουμε μια διαφορετική άποψη, την οποία ενδεχομένως να ενστερνιστούμε. Ως άλλοι Ναπολέοντες περιφέρουμε επίπλαστη ευτυχία, επιδεικνύουμε υλισμό σε ένα ρεσιτάλ ρηχότητας, υλισμός που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων προέρχεται από αλλού, από εκεί όπου προσπαθούμε να κρεμαστούμε γιατί ο ίδιος μας ο εαυτός μπατάρει, τρεκλίζει.
Κλείνοντας, είμαι της άποψης ότι όλα αυτά έπρεπε να μοιάζουν μακρινή ανάμνηση για τη γενιά μας, σε χρόνια όπου ο νους είναι ακόμη ακατέργαστος, η εμπειρία βραχύβια, οι παραστάσεις ολιγάριθμες. Το θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι πλέον έχουμε εμείς την πρωτοβουλία των κινήσεων και οφείλουμε να αφήσουμε παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές κάτι ποιοτικό, αυθεντικό και ειλικρινές. Έχω τις επιφυλάξεις μου ως προς αυτό.
Από τον Δημήτρη Πανδρεμμένο
