Απαράβατες αρχές αυτές και για τον Χριστιανισμό και φυσικά το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τα άλλα θρησκευτικά δόγματα.
Ο Χριστιανισμός, όσο κι αν δεν έλυσε κανένα από τα μεγάλα προβλήματα που τη λύση τους επαγγέλθηκε, γιατί ούτε όλος ο κόσμος έγινε «μία ποίμνη» ούτε η αγάπη επικράτησε στον χριστιανικό κόσμο, ούτε οι εντολές του στην πράξη είναι απαράβατες βάσεις του κοινωνικού βίου, ωστόσο είναι ένας μεγάλος σταθμός της ιστορίας των μεσογειακών λαών.
Όποια θέση κι αν παίρνει κανείς απέναντι στον Χριστιανισμό, κι όσο ελευθερόφρονας κι αν είναι, δεν μπορεί να μην παραδεχτεί πως έχει μεγάλο ενδιαφέρον η μελέτη και η έρευνα της ιστορίας των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού και κυρίως η γέννηση και η επικράτησή του. Αν και πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια από τότε, η θρησκεία αυτή παρουσιάζει ακόμη μεγάλη ζωτικότητα και σε πολλές χώρες η οργάνωσή της – η χριστιανική εκκλησία – έχει βαθιές ρίζες μέσα στην κοινωνία και επηρεάζει μεγάλα στρώματα του πληθυσμού της γης. Κάθε λοιπόν πολεμική ενάντια στη χριστιανική εκκλησία και κάθε έλεγχος των δογμάτων της χριστιανικής θρησκείας ποτέ δεν μπορεί να ‘χει πραχτικά αποτελέσματα, αν δεν στηρίζεται πρώτ’ απ’ όλα στη γνώση των όρων που γέννησαν και επέβαλαν τον Χριστιανισμό.
Γι’ αυτό καθετί που μας βοηθάει να εμβαθύνουμε στα αίτια που δώσανε εξαιρετική θέση στην ασήμαντη αρχικά αίρεση της Γαλιλαίας και την κάνανε το κέντρο της γιγάντιας πολιτικοκοινωνικής ζύμωσης στη Μεσόγειο, πάντα παρουσιάζει επικαιρότητα και πάντα έχει μεγάλη σημασία.
Ταξιδεύοντας επί σειρά ετών – λόγω επαγγέλματος – στους Αγίους Τόπους, με απασχόλησε πολύ σοβαρά το ζήτημα των θρησκειών του κόσμου.
Για την επικράτηση και την καθιέρωση του Χριστιανισμού, στους πρώτους δύο τρεις αιώνες, η ιστορία μάς καταμαρτυρεί και μας διδάσκει τα φοβερότερα και πρωτόγνωρα γεγονότα που γνώρισε ο κόσμος τότε. Ενώ οι θεοί του Ολύμπου και της Ρώμης παρήκμαζαν και αργοπέθαιναν στη συνείδηση και στη φιλοσοφία της μακραίωνης ρωμαϊκής εποχής, γεννιούνται οι νέοι θεοί της Ανατολής που αρχίζουν να καταχτούν τη Δύση. Η φυσική εξελικτική πορεία των πραγμάτων φέρνει μαζί της τις μεγάλες συγκρουσιακές αλλαγές, του παλιού με τον καινούριο κόσμο. Απομακρύνει τον πολυθεϊσμό της αρχαιότητας και αρχίζει να βάζει τους νέους θεούς στη ζωή του ο άνθρωπος, που πρωτοφανερώθηκαν στους μεσογειακούς λαούς. Οι αντιμαχόμενες κοινωνικές μάζες συγκρούονται θανατερά και οι θρησκευτικοί πόλεμοι για τη νέα τάξη θεϊκών πραγμάτων κοκκινίζουν τη μεσόγειο θάλασσα από τους ποταμούς των αιμάτων.
Πριν ακόμη η Ρώμη γίνει κοσμοκράτειρα, τον καιρό που οι Μακεδόνες είχαν καταχτήσει την Ανατολή, οι θεοί του Ολύμπου μάζευαν τις αποσκευές τους για να εγκατασταθούν στα αρχαιολογικά μουσεία της παγκόσμιας ιστορίας.
Και μέσα από τις χιλιάδες θρησκεύτηκες ιστορίες που γράφτηκαν για το ζήτημα αυτό του Χριστιανισμού, από αμέτρητους συγγραφείς της ανθρωπότητας, από τον Ιώσηπο Τάκιτο μέχρι τον Γιάννη Κορδάτο τον Θεσσαλό, με το δίτομο έργο του «Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός», που έγινε αιτία για να γραφεί το κείμενό μας αυτό, φτάνουμε στον τέταρτο αιώνα της χρονολογίας μας, για να γιορτάσει ο χριστιανικός κόσμος το 325, για πρώτη φορά τα πολύπαθα εκείνα Χριστούγεννα, τη γέννηση του Ιησού της Ιουδαίας, που είναι στο θρησκευτικό εορτολόγιο, μία από τις τρεις μεγαλύτερες θρησκευτικές γιορτές του χρόνου, όπως γνωρίζουμε. Δηλαδή, το Πάσχα (που γιορτάζονταν και κατά τα προχριστιανικά χρόνια) η Κοίμησης της Θεοτόκου (της Παναγίας που γιορτάζεται τον Δεκαπενταύγουστο) και τα Χριστούγεννα που πήραν τη θέση της «γιορτής του ήλιου» που γιορτάζονταν στις 25 του Δεκέμβρη.
Καλά Χριστούγεννα, Χρόνια Πολλά και Καλή χρονιά!
Από τον Δημήτρη Τσικούρα, λογοτέχνη
