Ετσι είναι. Όπου φως, υπάρχει χαρά και αγαλλίαση ψυχής. Όπου σκότος, ίσον φόβος. Αυτή την αγαλλίαση φέρνει και η Γέννηση του Χριστού στους πιστούς.
Το δένδρο και η Φάτνη, στέλνουν τα μηνύματά τους και φέτος σε διερχόμενους και μικρούς προσκυνητές. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος κατά χάρη Θεός!
Ο Κύριος γεννιέται μακριά και πέρα από "πολιτισμικό" ως τελευταίος των ανθρώπων.
Κανείς δεν του προσφέρει φιλοξενία και παραμένει ξένος μέχρι τη Σταύρωσή του!
Με τη Γέννησή Του, αναλαμβάνει όλα τα ανθρώπινα, πείνα, δίψα, πόνο, δάκρυα και θάνατο εκτός από την αμαρτία. Συμπάσχει με κάθε άνθρωπο και ταυτίζει τον εαυτό Του με τον "συνάνθρωπο", αφού λέει πως ό,τι κάνουμε σε συνάνθρωπό μας, το κάνουμε στον ίδιο τον Χριστό.
"Ο Θεός επτώχευσε" λένε οι άγιοι πατέρες και εμπλούτισε ο άνθρωπος. Έφερε νέο τρόπο σκέψης και μελέτης ανθρώπινων συμπεριφορών και δράσεων. Νέο τρόπο ζωής και για αυτό δημιούργησε εχθρούς και πρώτα - πρώτα την εξουσία που βλέπει στη Γέννησή Του, κίνδυνο των συμφερόντων της, και για αυτό ζητά τη θανάτωσή Του. Και αφού τούτο δεν επετεύχθη, όπως η ιστορία λέει, εξοντώνουν με τους διωγμούς τους Χριστιανούς ακόμα και σήμερα.
Οι ηγέτες του κόσμου όμως θα πρέπει να κατανοήσουν ότι η Ειρήνη και η Αδελφοσύνη των λαών και η ευημερία τους δεν επιβάλλονται με το ξίφος και τα οπλικά συστήματα, αλλά εμπεδώνονται με την αγάπη και την ειρήνη που ο Χριστός μας δίδαξε, με το "απολωλό πρόβατο", τον "Άσωτο Υιό", τον "Καλό Σαμαρείτη", την Ανάσταση του Λαζάρου, τη συγχώρεση και τη λυτρωτική αγάπη με το "Ποτήριον της Θείας Κοινωνίας".
Αυτό ελπίζουμε και αισιοδοξούμε να γίνει πραγματικότητα γιατί η Ορθοδοξία δεν είναι ουτοπία. Φαίνεται δύσκολο γιατί οφείλεις από ψεύτης να γίνεις αληθής, από άδικος, δίκαιος και αντί οργής και μίσους να προσφέρεις αγάπη για να νιώσεις τη χαρά της μοιρασιάς και της προσφοράς. Να αποφεύγεις τον θυμό γιατί αυτός είναι η ρίζα του κακού στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Δυστυχώς, οι μικροεπιθυμίες της ζωής για πλουτισμό και καλοπέραση, έγιναν ιδανικά και στόχος ζωής. Εκεί φαίνεται πως είναι αγκυροβολημένη η καρδιά μας. Για αυτό και δεν υπάρχει χώρος να γεννηθεί μέσα μας ο Χριστός.
Η Εκκλησία μας, όμως, δεν θα πάψει να μας καλεί να "διέλθωμεν εώς Βηθλεέμ" με μοναδικά δώρα τη μετάνοια και τη συγγνώμη. Να αποβάλλουμε τον "παλαιό άνθρωπο και να ενδυθούμε τον "καινόν άνθρωπο", τον ανακαινισμένο που δεν κυριαρχείται από σαρκικές επιθυμίες και αγωνίζεται για την εν Χριστώ Ζωή!
Αλήθεια, σκεφτήκαμε ποτέ
Τι σημαίνουν τα Χριστούγεννα για μας;
Τι είναι ο Χριστός για τον καθένα μας;
Ποια "ανακαίνεση", μπορώ άραγε να κάνω στον εαυτό μου;
Τι θεωρώ "παλαιό" και πώς μπορώ να απαλλαγώ από τον μανδύα του και να ενδυθώ την "καθαράνη στολήν της ψυχής;". Το σκέφτηκα ποτέ σοβαρά;
Ας ψάξει ο καθένας μόνος του, αρχίζοντας πρώτα - πρώτα από τον εαυτό του, με την ευχή να φωτιστεί η ψυχή του από το φως της Βηθλεέμ.
Τα Χριστούγεννα -γιορτή ανακαίνεσης του ανθρώπου- δεν μπορεί να είναι μόνο "γρουνοχαρές", διασκέδαση, καλοπέραση και ταξίδια. Είναι και πνευματικά Χριστούγεννα. Θέληση απαιτείται για να τα βρει και να τα ζήσει. Η ευτυχία μας βρίσκεται και στα λίγα.
"Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος
να 'ναι ήμερος, να 'ναι άκακος
λίγο φαΐ, λίγο κρασί
Χριστούγεννα και Ανάσταση!"
(Οδ. Ελύτης)
"Καλά Χριστούγεννα"
Του Δημητρίου Νταφούλη, επίτ. σχολικού συμβούλου
