Η πλέον κραυγαλέα περίπτωση… μαζικής αλλαξοπιστίας ήταν εκείνη της αποστασίας του 1965 (των Ιουλιανών), όταν μία ευάριθμη ομάδα βουλευτών της Ένωσης Κέντρου εγκατέλειψαν το κόμμα τους που κυβερνούσε, για να ανταμειφθούν, άλλοι με το αξίωμα του πρωθυπουργού της μιας εβδομάδας (Γ.Νόβας, Ηλ. Τσιριμώκος, Στ. Στεφανόπουλος) και άλλοι με το αξίωμα του υπουργού. Βέβαια, τότε, ήταν μια ανώμαλη πολιτική περίοδος, με τον ψυχρό πόλεμο στο «φόρτε» του και το Παλάτι-αμερικανικός παράγοντας να κάνουν ό,τι θέλουν, αφού έφτασαν ακόμα στο σημείο να απολύσουν τον πρωθυπουργό του 53% και να ρίξουν την κυβέρνησή του.
Τώρα όμως; Παλάτι δεν υπάρχει πλέον, ούτε ψυχρός πόλεμος μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων, τώρα υπάρχει η μονοκρατορία των ΗΠΑ και η… αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ…
Γιατί, αλήθεια, κάποιοι ματαιόδοξοι αποσκιρτούν για να συνταχθούν πίσω από τον νέο τους αρχηγό; Αναλύοντας αυτές τις ασταθείς προσωπικότητες με τη χαλαρή συνείδηση, θα λέγαμε, πως δεν διαθέτουν στιβαρή δόμηση του συστήματος των αξιών τους, αφού γίνονται θαυμαστές του… θράσους του αρχηγού το οποίο οι ίδιοι δεν έχουν, διέπονται από προσωπική ανασφάλεια-αβεβαιότητα και… πάσχουν από ακατανίκητη επιθυμία ή ανάγκη για πολιτική επιβίωση. Τέτοιοι είναι αυτοί που εγκατέλειψαν το πλοίο που… έγερνε λίγο, για να πηδήσουν στο άλλο, στήνοντας τη «γέφυρα» ή αλλιώς «προοδευτική συμμαχία» και να βοηθήσουν το τότε κυβερνών κόμμα, που βούλιαζε δημοσκοπικά. Ευκαιριακοί πολιτευτές, θλιβεροί εργατοπατέρες (συνδικαλιστές), διατελέσαντες υπουργοί και γραμματείς του ΠΑΣΟΚ είναι τα… πρωτοπαλίκαρα που… ανένηψαν. Απ’ αυτούς, κάποιοι πρόλαβαν, για λίγους μήνες, να ανταμειφθούν με υπουργικά αξιώματα αλλά και να εκλεγούν βουλευτές με το νέο τους κόμμα, αφού τους πατρονάρισε το ίδιο, για να φανεί πως τώρα άλλαξε κι άνοιξε τις… πόρτες του στην άλλη άποψη. Τι ταχυδακτυλουργικό τρικ…
Αυτοί λοιπόν οι θλιβεροί, που βγαίνουν σήμερα και μιλούν για να μας πείσουν πόσο… υγιές είναι το σάλτο μορτάλε τους, αυτοί οι πολέμιοι του κόμματός τους, που τους ανέδειξε στην πολιτική σκηνή, μοιάζουν με τους γενίτσαρους, το μισητό εκείνο στρατιωτικό σώμα σωματοφυλάκων-αυλικών-δούλων του Σουλτάνου, επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας, το οποίο αποτελούνταν κυρίως από ελληνόπουλα που τα άρπαζαν με το παιδομάζωμα, τα εξισλάμιζαν και τα εκπαίδευαν με τέτοιο τρόπο, ώστε να μισούν τους Ελληνες ραγιάδες, ακόμα και τα μέλη των οικογενειών τους.
Για να είμαστε όμως δίκαιοι, οι πολιτικοί αυτοί γενίτσαροι δεν προσχώρησαν στο νέο τους κόμμα με τη βία-προς θεού- αλλά οικειοθελώς, έτσι ακριβώς όπως έκαναν τα παιδιά της Βοσνίας, τον 15ο αιώνα, τα οποία παρουσιάζονταν οικειοθελώς στις τοπικές αρχές, και εξισλαμίζονταν οικειοθελώς (potur oglan), για να προσφέρουν-ως γενίτσαροι-τις υπηρεσίες τους στην αυλή του Σουλτάνου, αλλά και στις μακρινές επαρχίες, ως συνοριοφύλακες.
Η στρατιωτική οργάνωση των Οθωμανών πέρασε από το σύστημα των άτακτων μισθοφόρων-αιχμαλώτων, στους εθελοντές νομάδες-ιππείς και από τους τιμαριούχους ιππείς, στο μόνιμο στρατό των γενιτσάρων, που ήταν πλέον το επίλεκτο σώμα με την προνομιακή μεταχείριση. Στην άλωση της Κωνσταντινούπολης, μέσα στους 150.000 στρατιώτες που την πολιορκούσαν, οι 12.000 φανατισμένοι γενίτσαροι της εμπροσθοφυλακής, διακρίθηκαν για τη «λύσσα» με την οποία πολέμησαν τους βυζαντινούς. Το παλιρροϊκό κύμα των επιθέσεων με τις κραυγές, τα ουρλιαχτά και τις μπάντες (μεχτέρ) των ζουρνάδων και των νταουλιών, έφερναν τους γενίτσαρους σε κατάσταση αμόκ, μέθης και έκστασης. Οι αλαζόνες αλλά και δεινοί αυτοί πολεμιστές, στον καιρό της παντοδυναμίας τους, έκαναν πλέον ό, τι ήθελαν, αφού διόριζαν και έπαυαν υπουργούς κι άλλους αξιωματούχους, στασίαζαν, όταν οι αποφάσεις που παίρνονταν δεν ήταν της αρεσκείας τους, κι έφτασαν ακόμα στο σημείο να καθαιρέσουν και να εκτελέσουν, το 1648, τον Σουλτάνο Ιμπραήμ. ‘Όμως το 1826, ενόψει της αναδιοργάνωσης τους στρατεύματος, οι Οθωμανοί ιθύνοντες, έδωσαν τέλος στους αρνητές αυτών των αλλαγών, αφού τους κατέσφαξαν μέσα στο στρατόπεδό τους, στον χώρο του ιππόδρομου της Κωνσταντινούπολης.
Βέβαια, εμείς, δε μπορούμε να προβλέψουμε ποιο θα είναι το μέλλον των δικών μας που μεταπηδούν τόσο εύκολα από το ένα κόμμα στο άλλο, αλλά τα μηνύματα δεν είναι καλά γι’ αυτούς. Απλά αφού τους χρησιμοποιήσουν ακόμα και για επικοινωνιακούς λόγους, θα τους πετάξουν σαν στυμμένες λεμονόκουπες…
Ύστερα απ’ όλα αυτά, θα σταματήσει ποτέ ο καιροσκόπος, ο ευκαιριατζής, για να το πούμε λαϊκά, να εκμεταλλεύεται τις περιστάσεις και να περιφρονεί θεσμούς, πολίτες, ψηφοφόρους; Όταν πάψει ο μελλοντικός πολιτικός να περιμένει, ως κοινός τυχοδιώκτης, την ευκαιρία να εμφανιστεί στη σκηνή για την προσωπική του μόνο προβολή και βόλεμα, κάτι θα είναι κι αυτό, αφού ο πολιτικός γενιτσαρισμός θα εκλείψει ή έστω θα περιοριστεί αρκετά.
Από τον Τάσο Πουλτσάκη
