Τα τελευταία όμως χρόνια φαίνεται πως έχουμε αλλάξει ριζικά τα κριτήριά μας για την αξιολόγηση των πολιτικών μας. Θεωρούμε πια ως βασικό κριτήριο αξιολόγησης ενός πολιτικού την ανέξοδη λεκτική ψευτοπαλικαριά του είτε απέναντι στους Ευρωπαίους είτε απέναντι στον πολιτικό του αντίπαλο. Έτσι π.χ. κρίνουμε αρνητικά και δε θεωρούμε σπουδαίο πολιτικό τον Κ. Σημίτη, που για οχτώ χρόνια, χωρίς γλωσσικές επιθέσεις προς κανέναν, οδήγησε την Ελλάδα σε μεγάλη ανάπτυξη. Κατασκευάστηκαν τότε η Εγνατία οδός, η γέφυρα Ρίου –Αντιρρίου, το αεροδρόμιο της Αθήνας, το Μετρό, προετοίμασε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εξαρθρώθηκε η «17 Νοέμβρη» κλπ., αλλά προπαντός μας ενέταξε στη ζώνη του ευρώ, χάρη στο οποίο στα χρόνια της κρίσης (2009-σήμερα) μπορέσαμε να σταθούμε όρθιοι με την υποστήριξη των κρατών της ΟΝΕ. Αντίθετα ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων θεωρεί τον Κωστάκη Καραμανλή, που εδώ και δέκα χρόνια έχει καταπιεί το άλαλο νερό, σπουδαίο πολιτικό (πολιτικό κεφάλαιο για την Ελλάδα τον αποκάλεσε κάποιο πολιτικό τσιράκι του), αν και υπήρξε ο κύριος αίτιος της Οικονομικής κατρακύλας της χώρας.
Θεωρούμε επίσης σχεδόν προδότες τους υπουργούς Οικονομικών Παπαδήμο, Στουρνάρα, Τσακαλώτο, που στα δέκα χρόνια της κρίσης πέτυχαν, εργαζόμενοι σκληρά και προγραμματισμένα, να έρθουν σε συμφωνία με τους δανειστές (υπογράφοντας τα λεγόμενα μνημόνια), ώστε να σταθεροποιηθεί και να αρχίσει να λειτουργεί η ελληνική οικονομία. Ο Παπαδήμος μάλιστα λίγο έλειψε να δολοφονηθεί σε βομβιστική επίθεση.
Η εθνικιστική και λαϊκιστική πολιτική ψευτοπαλικαριά ξεκίνησε το 2010, αμέσως μετά την υπογραφή της πρώτης συμφωνίας της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου με τους δανειστές, που αποκλήθηκε μνημόνιο. Τότε Α. Σαμαράς της ΝΔ και Αλ. Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ ξεσήκωσαν τον κόσμο τους πως για την οικονομική κρίση δεν έφταιγε η κακή διαχείριση της εξουσίας από την κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά το μνημόνιο που υπόγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου, που αυτοί θα το καταργούσαν. Πρόκειται για απόλυτη αντιστροφή της κοινής λογικής. Πολύς κόσμος πίστεψε το παραμύθι. Κι έτσι στις εκλογές του 2012 αναδείχτηκε πρωθυπουργός ο Α. Σαμαράς. Μόνο που υπέγραψε νέο δικό του μνημόνιο, περνώντας έτσι στο μνημονιακό στρατόπεδο.
Ήταν επόμενο όσοι είχαν υιοθετήσει την άποψη, ότι η κατάργηση των μνημονίων οδηγεί στην οικονομική σωτηρία, να στραφούν κυρίως στο ΣΥΡΙΖΑ και σε 2-3 αντιμνημονιακά και αντιευρωπαϊκά κόμματα που είτε υπήρχαν, όπως η Χρυσή Αυγή, είτε τότε δημιουργήθηκαν, όπως οι ΑΝΕΛ. Τσίπρας, Καμμένος και Μιχαλολιάκος για 3 χρόνια έπαιζαν τον ρόλο του αντιευρωπαίου πολιτικού ψευτοπαλικαρά (νταή), ξεσηκώνοντας τον κόσμο και καίγοντας κυριολεκτικά την Αθήνα.
Να σημειωθεί ότι το ΚΚΕ, το κατεξοχήν αντιευρωπαϊκό κόμμα, όλη αυτή την περίοδο δεν επέτρεψε στους οπαδούς του να συμπεριφέρονται ως αναρχικοί χουλιγκάνοι, όπως οι οπαδοί των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και Χρυσής Αυγής. Η αντιμνημονιακή φασαρία των τριών κομμάτων είχε ως αποτέλεσμα το 2015 η Χρυσή Αυγή να εκλέξει βουλευτές, ενώ η παράταιρη σύμπραξη του ακροδεξιού ΑΝΕΛ και του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει τη χώρα μέχρι το 2019. Κι έτσι οι αντιμνημονιακοί ψευτοπαλικαρισμοί από το 2010-2019 ανέδειξαν δύο πρωθυπουργούς, τον Α. Σαμαρά και τον Α. Τσίπρα, και δύο ακροδεξιά κόμματα, με το ΑΝΕΛ μάλιστα να συγκυβερνά. Μόνο που οι Σαμαράς και Τσίπρας, μόλις ανέλαβαν την πρωθυπουργία, το πρώτο που έκαναν ήταν να υπογράψουν μνημόνιο με τους δανειστές.
Η πολιτική όμως λαϊκίστικη ψευτοπαλικαριά την περίοδο αυτή δεν ανέδειξε μόνο κόμματα και πρωθυπουργούς, αλλά και απλούς πολιτικούς, που πουλούν την ψευτοπαλικαριά τους (νταηλίκι) είτε προς τους εσωτερικούς πολιτικούς αντιπάλους, όπως ο Πολάκης και ο Καμμένος, είτε προς τους Ευρωπαίους.
Εκείνος πάντως που ξεπέρασε όλους σε πολιτική ψευτοπαλικαριά προς τους Ευρωπαίους υπήρξε ο πρώτος υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ το 2015 Γ. Βαρουφάκης, συνεπικουρούμενος βέβαια από τον τότε πρωθυπουργό του. Το νταηλίκι όμως αυτό λίγο έλειψε να βουλιάξει την ελληνική οικονομία. Με μια ματιά στο βιβλίο της Ελένης Βαρβιτσιώτη-Βικτόριας Δενδρινού «Η τελευταία μπλόφα» (2019), εύκολα διαπιστώνει κανείς πως για έξι μήνες ο Βαρουφάκης, πηγαίνοντας εντελώς απροετοίμαστος στις συναντήσεις με τους Ευρωπαίους υπουργούς, πουλούσε διάφορους μπαρουφοειδείς εκβιασμούς, επιβεβαιώνοντας το όνομά του ‘Μπαρουφ-άκης’ (‘Πές μου το παρατσούκλι σου να σου πω ποιος είσαι’, λέει μια παροιμία). Και κοκορευόταν μάλιστα γι’ αυτό. Μόνο που αυτοί αγανάκτησαν. Ευτυχώς ο κ. Τσίπρας κατάλαβε το λάθος του και τον έδιωξε ακόμα κι από το κόμμα του, αφού όμως εκβίασε κι αυτός μ’ ένα δημοψήφισμα, που ο ίδιος ανέτρεψε καθιερώνοντας διεθνώς τη λέξη «κωλοτούμπα».
Το πολιτικό νταηλίκι στοχεύει βέβαια στο θυμικό του πολίτη κι όχι στη λογική του. Γι’ αυτό και ο πολιτευτής αυτού του είδους στο λόγο του δεν παρουσιάζει λογικά, μελετημένα και πραγματοποιήσιμα προγράμματα, γιατί περιφρονώντας τους ψηφοφόρους πιστεύει πως από τη μια οι ψηφοφόροι δεν κινητοποιούνται με λογικά επιχειρήματα, κι από την άλλη το πολιτικό νταηλίκι δε χρειάζεται κόπο, μελέτη και προγραμματισμό. Ξεμπερδεύεις βρίζοντας τον πολιτικό αντίπαλο. Αυτό φαίνεται πως έχει στο μυαλό του ο επαγγελματίας νταής της πολιτικής Π. Πολάκης, που παρά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει με μεγαλύτερη ένταση την πολιτική ψευτοπαλικαριά του. Κι από κοντά ο κ. Τσίπρας, που απειλεί να κατεβάσει πάλι στους δρόμους τους κομματικούς του οπαδούς. Μέχρι και στην πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία συμμετείχε, ξεχνώντας προφανώς πως πριν από ένα χρόνο ήταν αγκαλιά με τον πρόεδρο Τραμπ.
Εκτιμούμε, φαίνεται, ακόμα πολύ το εθνικιστικό λαϊκίστικο πολιτικό ‘νταηλίκι’. Ο πολιτικός λόγος της λογικής του Αριστοτέλη δεν έχει φτάσει ακόμα σε μερικά κόμματα και πολιτικούς.
Γράφει ο Γιάννης Μπασλής, δρ.φ.
