αποτελέσματα. Ευσταλής και γεροδεμένος μεσήλικας τότε, διατηρούσε ακόμα, εκτός από καλή υγεία, και ακμαίες δυνάμεις για συγκροτημένη διαχείριση της κτηματικής κυρίως περιουσίας του. Καλλιεργούσε 250 οικογενειακά και άλλα 300 περίπου, έως και 400 κατά καιρούς μισθωμένα κτήματα με ποικιλία καλλιεργειών. Είχαμε κουβεντιάσει συχνά για τα προβλήματα στον πρωτογενή τομέα και είχα εισπράξει διαφορετικά πράγματα από τα αφηγήματα των αγροτικών κινητοποιήσεων ."Εσύ -μου είχε πεί μια φορά- ξέρεις πώς ξεκίνησα στα 20 χρόνια μου. Ο πατέρας είχε 35 στρέμματα ξηροχώραφα, και μ' αυτά δεν έβγαινε μεροκάματο. Ημασταν έξι άνθρωποι. Δουλεύαμε όλοι, εκτός από τ'ανήλικα, σ' όποια δουλειά τύχαινε. Η μάνα στα βαμπάκια, τότε που δεν υπήρχαν οι συλλεκτικές, και μετά στο τελευταίο χέρι. Ο πατέρας ξεφόρτωνε στον Συνεταιρισμό. Εγώ πήγαινα βοηθός στις θεριστικές. Έμαθα κι από μηχανήματα. Άνοιξα ένα μικρό συνεργείο για επισκευές στο χωριό. Έβγαλα καλά λεφτά, κι αγόρασα τα πρώτα χωράφια... Με τον καιρό πούλησα την επιχείρηση, και με τα λεφτά που πήρα, έκανα ό,τι έχω. Δόξα τω Θεώ, δεν στερηθήκαμε. Αποκαταστήσαμε και τις αδελφάδες, που μέχρι την παντρειά δούλευαν κι αυτές μετά το σχολειό. Τα καλοκαίρια, όπου έβρισκαν... Πολλές φορές κοντά στη μάνα." Αυτός ήταν ο επισκέπτης μου. Και τι ήθελε; Να φροντίσω με τα "μέσα" που (δεν) διέθετα, να τακτοποιηθεί ο νεαρός 28άρης χαϊδεμένος γιος του στο Δημόσιο! Ο νεαρός μάλιστα είχε σπουδάσει και γεωπονία στη Βουλγαρία. Δεν πίστευα, ό,τι άκουγα. Εξακόσια στρέμματα καλλιέργειες με γεωπόνο γιο, που ήθελε διορισμό, ήταν -...πώς να το γράψω- εξωπραγματικό για μένα. Έμεινα σιωπηλός και τον κοίταζα. Τι να του πρωτοπώ, και πώς να κακοκαρδίσω έναν καλό πατέρα, που γνώριζα εδώ και δεκαετίες. Δεν μπορούσα να θίξω, τόσο τον ίδιο (καλή του πια η ώρα), ούτε και τον γιο, που ήξερα, ότι τούχε ιδιαίτερη αδυναμία. Αρκέστηκα ευγενικά ν' απαντήσω, πως δεν είχα την ελάχιστη δυνατότητα να βοηθήσω, και δεν επιθυμούσα να δώσω υποσχέσεις, που δεν θα τηρούσα. Στο τέλος μισοαστεία-μισοσοβαρά του είπα, να προσπαθήσει να βρει τον βουλευτή του (σχεδόν κάθε Ελληνας έχει κι από έναν ή περισσότερους. Μήπως γράφει ονοματεπώνυμο το ψηφοδέλτιο;). Η μικρή ιστορία έχει και συνέχεια. Κάποια στιγμή ο νεαρός έγινε κάπου οκταμηνίτης. Πήρε μια ανανέωση, και ύστερα ακόμα μία. Ώσπου με το Διάταγμα Παυλόπουλου (Π.Δ.164/04 ΦΕΚ 134/19.7.2004) η σύμβασή του έγινε αορίστου χρόνου. Στην Ελλάδα τη φαιδρά, η σύμβαση αορίστου χρόνου ισοδυναμεί με μονιμότητα. Κανένας δεν απολύεται, ας είναι και ξυλοσχίστης. Είπατε κάτι για το ΑΣΕΠ του Πεπονή; Ξεχάστε το! Όπως το ξέχασαν και οι καλοί μας πολιτικοί, με κορυφαίο ηγέτη τους τον κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αν ενδιαφερθείτε για τη συνέχεια της μικρής μας ιστορίας, ίσως ρωτήσετε, ποιοι καλλιεργούσαν και καλλιεργούν τα κτήματα μετά την απώλεια του κτηματία πατέρα. Ο,τι δεν πουλήθηκε, νοικιάσηκε. Κάτι λίγα τα φροντίζει μια οικογένεια μεταναστών υπό την… υψηλή εποπτεία του επιστήμονα Δ.Υ.-Π.Ε!. Η πιο πάνω αφήγηση είναι πέρα για πέρα αληθινή. Σαν τέτοια δεν χρειαζόταν να τη γράψω, αν από μόνη της δεν αναδείκνυε άλλου είδους αλήθειες. Από αυτές που φωτογραφίζουν την ελληνική πραγματικότητα μέσα από τις πολυεπίπεδες στρεβλώσεις της. Αρχίζοντας από τη μεταπολεμική υπερπροσπάθεια των φτωχοπρόδρομων πατεράδων και παππούδων της γενιάς του ’70, αυτής του ’80, και φτάνοντας στο σήμερα, αντικρύζουμε τη φθίνουσα πορεία αξιών και προταγμάτων. Την υποβοήθηση μέχρι και υποκίνηση της αξιακής καθόδου από την ίδια την Πολιτεία και τους Θεσμούς της. Τις ατομικές αδράνειες επιγόνων άξιων προγόνων. Το πανεπιστημιακό σύνδρομο των νεοελλήνων, με την παραγωγή χαρτιών ακόμα και από βαλκάνιες χώρες, την ώρα που η ελληνική αγορά δεν μπορεί να απορροφήσει τους κατόχους τους. Γιους και κόρες επιστήμονες (και των πρώην ΤΕΙ πλέον), κι ας είναι στούρνοι στα γράμματα τα παιδιά μας. Κι ας έχουν άλλες λαμπρές δεξιότητες, που η οικογένεια και το ελεεινό εκπαιδευτικό σύστημα καταπνίγουν, αντί να αξιολογούν και να αναδεικνύουν. Τα νέα παιδιά που παίρνουν ένα χαρτί, αρνούνται να μπουν στον πρωτογενή παραγωγικό τομέα. Τον θεωρούν ως ανάξια λόγου απασχόληση. Το μέγα πλήθος των νέων για σιγουριά ζωής επιζητεί θέση στο Δημόσιο, ακόμα κι αν υπάρχουν δικές τους δουλειές, που αρνούνται όμως να κάνουν. Τις θεωρούν ανασφαλείς και κατώτερες της αξίας τους. Τις αφήνουν στα χέρια των μεταναστών, που έχουν κατακλύσει τα τελευταία 25 χρόνια την Ελλάδα. Ψάξτε να βρείτε Έλληνα ή Ελληνίδα στις καλλιέργειες, στις συγκομιδές, στα βοηθητικά αγροτικά και άλλα επαγγέλματα. Σχεδόν αδύνατο. Από την άλλη, ψάξτε να βρείτε Αλβανούς, Βούλγαρους, Πακιστανούς, Αφρικανούς, Παλαιστίνιους, Φιλιπινέζους και άλλους από το 1,2 εκατομμύριο ξένους που εργάζονται στην Ελλάδα στις δεκάδες χιλιάδες καφετέριες, ταβέρνες, χώρους έτοιμου φαγητού, ή τόπους διασκέδασης. Δεν θα βρείτε. Οι άνθρωποι εργάζονται στη χώρα (των ισάριθμων Ελλήνων και Ελληνίδων ανέργων) που έχει 17% καταγεγραμμένη -τον περασμένο Ιούλιο- ανεργία! Είμαστε η πρώτη χώρα στην Ε.Ε με την μεγαλύτερη σήμερα ανεργία νέων, παρότι σχεδόν 400.000 από αυτούς εγκατέλειψαν την Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια. Γίναμε παγκοσμίως γνωστοί ως χώρα του καφέ με τη γνωστή... πρωτεύουσά της. Παράγουμε διαρκώς Σχολές και Τμήματα, την ώρα που ελληνικές Επιχειρήσεις δεν βρίσκουν εξειδικευμένα εργατικά χέρια. Εδώ θα χαλαρώσω τον αναγνώστη με μια παρένθεση: Νεαρές καλλονές κάπως τα βολεύουν, όπως μου το θύμισε ένα σκαμπρόζικο ανέκδοτο, που θα το γράψω, για να ξεφύγω κι εγώ από τα σοβαρά. Πολυεθνική Εταιρεία στην Αθήνα ζητά προσωπική γραμματέα για τον Γενικό Διευθυντή της. Την ημέρα των συνεντεύξεων παρελαύνουν στους εξεταστές νέοι και νέες, που στο τέλος της συνέντευξης ενημερώνονται, πως θα τηλεφωνηθούν για το αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή εμφανίζεται νεαρή καλλονή..."Γνωρίζετε ξένες γλώσσες;" τη ρωτά ένας της Επιτροπής."Οχι" η απάντηση.."Έχετε γνώσεις υπολογιστών;" τη ρωτά άλλος. Και πάλι όχι η απάντηση. "Εχετε προεργασία ή πτυχίο;" τη ρωτάει ο τρίτος. Και πάλι όχι η απάντηση. Τότε σηκώνεται ο πρόεδρος της επιτροπής και λέει με στόμφο."Προσλαμβάνεσθε δεσποινίς από σήμερα. Εδώ θα τα μάθετε όλα και γρήγορα. Συγχαρητήρια." Η κούκλα ρωτάει για τον μισθό, και της απαντά "Ο,τι προβλέπει ο Νόμος". Αντιδρά η κοπελιά ζητώντας περισσότερα. "Και πόσα θέλετε αγαπητή μας;" τη ρωτά ο Πρόεδρος των "εξεταστών". Και η απάντηση : "Για πρώτο μισθό θέλω πέντε χιλιάδες ευρώ, και βλέπουμε." Κόκαλο ο άνθρωπος ,"Μα.. δεσποινίς τόσα λεφτά δεν παίρνει ούτε ο κ. Γενικός, και θα τα πάρει η γραμματέας του;". Πέφτει για λίγο σιωπή στην αίθουσα, και έρχεται μετά η... πληρωμένη απάντηση της νεαρής." Έ! Τότε.. να χαίρεστε τον Γενικό σας"! Τα αστεία και τα ανέκδοτα υπήρξαν ανέκαθεν λυτρωτικά για τον ψυχισμό μας σε δύσκολες ώρες. Η προσοχή, ο διάλογος και οι πολιτικές δράσεις όμως πρέπει να εστιαστούν στα πολύ σοβαρά θέματα της κοινωνικής και πολιτικής ανάκαμψης. Στην ανάδειξη πρώτιστα της εργασιακής ηθικής, που λείπει, αρκετές φορές δραματικά. Λέξεις όπως "ευθύνη, συνέπεια, τιμωρία, πρόστιμο ή απόλυση" έχουν εξαφανιστεί από τον χάρτη του Δημοσίου. Στην αναμόρφωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που χειμάζεται. Στην κινητικότητα και τη διαφανή αξιολόγηση των εργαζομένων παντού, όπου λειτουργεί ο γενικός δημόσιος τομέας. Και επιτέλους στην εξαφάνιση από τον πολιτικό χάρτη της μονιμοποίησης των εκτάκτων, επειδή αποτελεί κορυφαία στρέβλωση. Πλήττει την αξιοκρατία. Υποθάλπει τη διαφθορά. Γιγαντώνει το Δημόσιο. Διαφθείρει συνειδήσεις. Δημιουργεί ανήθικες εξαρτήσεις. Καθηλώνει την παραγωγικότητα της Διοίκησης και την Οικονομία... Είναι η επιτομή της ελληνικής παθογένειας. Επ' αυτού... παγερή σιωπή ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ. Υστερόγραφο. Οι προσωρινά εργαζόμενοι, πρέπει να είναι προσωρινά. Οι ανανεώσεις είναι πολιτικό εφεύρημα, με θύματα τους εργαζόμενους, που καταντούν όμηροι πολιτικών σκοπιμοτήτων και άμοιροι ευθυνών. Εξηγούμαι, για να μην παρεξηγούμαι. Επειδή θάλλει η -κάποτε δυστοπική- φλυαρία, όσων πικραίνουν οι αλήθειες.
Γράφει ο «Ομηρος»
