Δεν τελέσατε έγκλημα μόνον διά πράξεως, που μας ψηφίσατε ως ανάξιους διαδόχους επάξιων προγόνων, αλλά και διά παραλείψεως!
Μάλιστα κύριοι, διότι ανεχόσασταν όλα αυτά τα χρόνια, για να μην πω ενθαρρύνατε, το βουλιμικό σαράκι της εξουσίας να κατατρώει το ''τίμιο ξύλο'' της ίδιας σας της συνείδησης, της ψυχής.
Η ηθική κρίση των λαών δεν παρουσιάσθηκε εν μία νυκτί. Εννοείται πως όχι. Τα πάντα ξεκινούν από αξίες. Ο κόσμος άκουγε αξίες και το μυαλό του πήγαινε σε χρηματιστήριο, ομόλογα, τζίρο, ισοτιμίες. Κανενός το μυαλό δεν πήγαινε στην ανθρώπινη τιμή που ποδοπατιέται καθημερινά απ' την ανεργία, την απόγνωση, τη στέρηση ελπίδας.
Το πρόβλημα ξεκινά απ’τη στιγμή που η αξία του κουστουμιού υπερβαίνει την αξία του ανθρώπου που το φορά.
Τις πταίει λοιπόν;
Αυτά τα παιδιά που βγαίνουν κατά 100άδες άνεργα από σχολές; Αυτά τα παιδιά που ως πολιτικοί, τους τάζουμε τον ουρανό με τ’άστρα; Αυτά τα παιδιά που αντί να τους μαθαίνουν για τον ξεριζωμό της Κύπρου, για τη Γενοκτονία των Ποντίων, μελετούν στατιστικά, για την παραγωγή βαμβακιού τη 10ετία του '20;''
''Μ᾿ αυτά και μ' αυτά φτάσαμε πέραν της δουλοπρέπειας, στην ψευδοφάνεια.
Έχουμε τάση να παρουσιαζόμαστε διαφορετικοί απ' ό,τι είμαστε. Να ο ασφαλέστερος δρόμος γι’ αποτυχία, σαν άτομα και σύνολο, από έλλειψη γνησιότητας. Το κακό πάει μακριά.
Όλα, διοικητικά συστήματα, κοινωνικοί θεσμοί, εκπαιδευτικά προγράμματα, από Βαυαρούς και δώθε πάρθηκαν με προχειρότατο τρόπο απ’ έξω. Κόπηκαν και ράφτηκαν όπως-όπως, πάνω σε σώμα μ’άλλες διαστάσεις κι άλλους όρους αναπνοής...
Δεν τα λέω από «προγονοπληξία». Με φανατισμό κήρυξα, να 'χει θέση η Ελλάδα, στο διεθνές πνεύμα, στο ενιαίο ευρωπαϊκό σχήμα. Με μια διαφορά, ο μηχανισμός αφομοιώσεως των στοιχείων της προόδου πρέπει να λειτουργεί σωστά, και να βασίζεται σε γερή και φυσιολογικά αναπτυγμένη παιδεία.
Εδώ δεν υπάρχει καν ο μηχανισμός , πώς να λειτουργήσει;
Εκτός από εξαιρέσεις, η ηγετική μας τάξη, στο κεφάλαιο της ελληνικής παιδείας, έχει μαύρα μεσάνυχτα! Κοιτάξετε προσεκτικά τα έντυπα που εκδίδει, τι προτιμά να διαβάζει, τα διαμερίσματα που κατοικεί, τις διασκεδάσεις που κάνει, τη στάση ζωής.
Ούτε σταγόνα γνησιότητας! Πώς θέλετε, ν' αναθρέψει σωστά τη νέα γενιά;
Από τα πρώτα διαβάσματα που θα κάνει ένα παιδί ως τα διάφορα στοιχεία που θα συναντήσει στο καθημερινό του περιβάλλον, που θα διαμορφώσουν το γούστο του, μια συνεχής και αδιάκοπη πλαστογραφία και τίποτε άλλο!
Θα μου πείτε: είσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, και βλέπεις τα πράγματα από τη μεριά που σε πονάνε. Όχι, καθόλου! Επιτρέψετε μου να επιμείνω.
Όλα τα άλλα κακά που θα μπορούσα να καταγγείλω – η έλλειψη ουσιαστικής αποκεντρώσεως και αυτοδιοικήσεως, η έλλειψη προγραμματισμού για την πλουτοπαραγωγική ανάπτυξη της χώρας, ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο ασκείται η εξωτερική πολιτική – είναι ζητήματα βαθύτερης ελληνικής παιδείας!
Μόνον αυτή μπορεί να προικίσει έναν ηγέτη με την απαραίτητη ευαισθησία, ώστε ν’ αποδώσει το ήθος του λαού.
Γιατί αυτός ο λαός έχει φτιάξει ό,τι καλό υπάρχει – αν υπάρχει κάτι καλό σ᾿ αυτόν τον τόπο!
Κι αυτός, στις ώρες του κινδύνου, και στο πείσμα της συστηματικής ηττοπαθείας των αρχηγών του, αίρεται, χάρη σ᾿ έναν αόρατο, ευλογημένο μηχανισμό, στα ύψη που απαιτεί το θαύμα!''
Είναι λυπηρό, μα θα το πω: ο Ελληνισμός, για την ώρα τουλάχιστον, πέτυχε ως γένος, αλλ᾿ απέτυχε ως κράτος!
Παρακαλώ νύχτα μέρα τον Θεό, και το μέλλον, να με διαψεύσουν" ( Ελύτης).
''Τρέμουμε, κυριολεκτικά, φοβόμαστε για το μέλλον! δεν πάμε πλέον μπροστά, αλλά χειρότερα και πίσω. Σκοτεινιά, καταχνιά, απογοήτευση, ψυχοπλάκωμα, δρόμος ανηφορικός, νεκρές αξίες, ανέλπιστο μέλλον, αβέβαιο παρόν. Όλα τα κακά της μοίρας, φορτωμένα από δω και μπρος στους απογόνους μας, τη νέα γενιά.
Κυβερνήσεις πάνε κι έρχονται, με υποσχέσεις για καλύτερες ημέρες, που όμως αργούν, ή δεν έρχονται ποτέ, με παρηγοριά τις «καλύτερες ημέρες». Του παρελθόντος, όχι του παρόντος και του μέλλοντος.
Ουδείς γνωρίζει, πόσο θα κρατήσει. Τα μνημόνια και οι κωλοτούμπες όλων των κυβερνήσεων πλήγωσαν βαριά την ελληνική κοινωνία που για μια ακόμα φορά, χωρίς δυνατούς μπροστάρηδες παλεύει να ορθοποδήσει...'' (Χ. Τσαντήλας).
Η Ελλάδα είναι χώρα μικρής κλίμακας και οι γνωριμίες όλων με όλους εμποδίζουν την ψυχρή αποτίμηση πολιτικών, έργων, και πράξεων. Τρέφεται έτσι η πολιτική συμπάθεια ή αντιπάθεια. Αν αυτό δεν σπάσει και δεν αναγνωρίσουμε πολλούς τρόπους, πολιτικής και διανοητικής δράσης, θα κινούμαστε γύρω από εύκολες αντιπολιτεύσεις κι απολογητικές κυβερνήσεις. Aυτό θέλουμε; Aυτό απαιτεί η δημοκρατία από τους διανοουμένους;» (καθηγητής Ν. Σεβαστάκης).
Ανήμερα του Πολυτεχνείου, γράφω τούτες τις γραμμές, μα θα το παρακάμψω. Γι' αυτή την πορτοκαλί αμερικανική επανάσταση (φαίνεται παράξενο μα στον ''Ταχυδρόμο'' του Καϊρου, Τρίτη 3η Ιουλίου του '73 δημοσιεύεται η απόφαση της αμερικανικής γερουσίας να δρομολογήσουν πολιτικές αλλαγές στην Ελλάδα) θα τα πούμε του χρόνου, αν είμαστε ζωντανοί.
Τα πράγματα φίλες και φίλοι δεν είναι ρόδινα. Πάντα οι ξένοι διευκολύνονταν να πατάνε σε μίση και πάθη. Υποδαύλιζαν το σαράκι της διαίρεσης, προς αλληλοεξόντωση. Όσο βλέπω παλούκια σε δεξιούς κι αριστερούς διαδηλωτές ανησυχώ. Κατά Ennio Flaiano: «Οι φασίστες χωρίζονται σε 2 κατηγορίες: σε φασίστες και αντιφασίστες» (συγγραφέας και σεναριογράφος ταινιών του F. Fellini). Μακάρι να κάνω λάθος...
