Καθορίζουν ψήφο, πολιτική στάση και συμπεριφορά με ψυχολογικά και αγελαία ανορθολογικά κριτήρια με ανοϊκό ετσιθελισμό. Έναν άνθρωπο μονάχο δύσκολα τον ξεγελάς. Χιλιάδες μαζί τους συναρπάζεις, καθώς η μάζα δεν έχει λογική. Στο τέλος αυτή παράγει παράλογες εξατομικευμένες συμπεριφορές, όπως η μέθη. Οταν ο νους μονάχος του επεξεργάζεται μια ανόητη πολιτική εξαγγελία, αντιλαμβάνεται πως κάτι πάει στραβά. Δεν νομίζω για παράδειγμα, ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ πίστεψε πως «με ένα άρθρο ενός νόμου θα καταργήσουμε το μνημόνιο», ότι ο ΦΠΑ «δεν διορθώνεται είναι παράλογος και καταργείται». Ούτε πως «κανένα σπίτι δεν θα πέσει στα χέρια Τραπεζίτη», ή πως ο Τσίπρας θα πουλούσε όλα τα κρατικά αεροσκάφη.
Οι Ελληνες πιστεύουν πως για το οικονομικό κατάντημα της Χώρας έφταιγαν τα δύο συστημικά κόμματα, γενικά και αόριστα. Δηλαδή τα κόμματα που οι ίδιοι ψήφιζαν ξανά και ξανά για 40 χρόνια. Κυρίως το ΠΑΣΟΚ. Καθόλου οι ίδιοι. Αν έλεγες σε κάποιον ότι η Ελλάδα μεταξύ 1974 και 2004 δανειζόταν- και αποπλήρωνε κανονικά-κατά μέσο όρο 5,5 δισ. ευρώ τον χρόνο και από το 2005 μέχρι το 2009 22 δισ. τον χρόνο, ή ότι οι μισθοί των Δ.Υ το ίδιο διάστημα αυξήθηκαν κατά 177% (!)και των Ι.Υ. κατά 80%, ενώ στην Ε.Ε μόνον κατά 30%, θα σε αντίκριζε χασκογελώντας και μυρηκάζοντας μύθους, στους οποίους συχνά έχω αναφερθεί, εξακολουθούν όμως να είναι κυρίαρχοι. Απόδειξη, ότι και πριν λίγους μήνες οι ίδιοι Έλληνες συν μερικές χιλιάδες μετανάστες ψήφισαν τα ίδια συστημικά κόμματα, καθώς το 80%, ψηφοφόρων και ένα 40% των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ. Πάλι λοιπόν Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ. Και πάλι το ΠΑΣΟΚ παντού, όπου... σκάει η εξουσία. Πόσες φορές άραγε πρέπει να ειπωθεί ότι είναι πρόσωπα - και όχι εκατομμύρια πολίτες ή χιλιάδες στελέχη χωρίς νευραλγικές αρμοδιότητες- αυτοί που μας έριξαν στα βράχια. Και δυστυχώς είναι πάντα στο ελληνικό πολιτικό προσκήνιο, ακαταμάχητοι και ανίκητοι, σαν τη βλακεία που γύρω μας κυκλοφορεί και με τίποτα δεν νικιέται. Και μιά που ο λόγος για το οδυνηρό πολιτικό ψέμα, που ο πολίτης δεν θέλει ν' απαρνηθεί, αν και γνωρίζει την αλήθεια, ο νους μου πήγε σ' ένα ανέκδοτο, που αναφέρεται στο συναίσθημα, όταν αυτό αρνείται να υποταχθεί στη λογική.
Ερωτευμένος σύζυγος υποψιάζεται ότι τον απατά η γυναίκα του. Βάζει ντέντεκτιβ να την παρακολουθήσει, και ύστερα από λίγες μέρες ο τελευταίος τον ενημερώνει, πως η γυναίκα του επισκέπτεται καθημερινά την ίδια ώρα μια συγκεκριμένη πολυκατοικία στον τάδε αριθμό του δείνα δρόμου. Την ίδια πολυκατοικία τις ίδιες ώρες και μέρες επισκέπτεται και ένας νεαρός κύριος. Του λέει ακόμα πως λίγες μέρες μετά, μπήκε στον διάδρομο της κεντρικής εισόδου και διαπίστωσε από το ασανσέρ, πως τόσο η σύζυγος, όσο και ο κύριος ανέβαιναν χωριστά, αφού έμπαιναν στην οικοδομή, στον ίδιο όροφο: «Νομίζω κύριε-λέει ο ερευνητής, πως η σύζυγός σας έχει σχέση με τον κύριο». Εκνευρισμένος ο σύζυγος απαντά πως όλα είναι σύμπτωση, γιατί στον όροφο υπάρχουν πολλά διαμερίσματα και δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουν οι δυο τους στο ίδιο. Επρεπε να συνεχιστεί η έρευνα. Δέκα μέρες μετά ο ντέντεκτιβ ξαναγυρίζει, και ενημερώνει τον σύζυγο, πως είδε τη σύζυγο και τον άντρα, να μπαίνουν με ξεχωριστά κλειδιά στο ίδιο διαμέρισμα, οπότε δεν χρειάζονταν άλλες αποδείξεις για τον δεσμό που υπήρχε. Ο σύζυγος αντιστέκεται. Επιμένει, πως έπρεπε να μάθει καλά ο άνθρωπός του, αν υπήρχε ερωτική σχέση μεταξύ των δύο, επειδή μέσα στο διαμέρισμα μπορεί να υπήρχε φιλική οικογένεια, ή κάποιος άρρωστος, που η σύζυγος προσέφερε φιλανθρωπικό έργο, και ο άντρας ήταν μάλλον γιατρός, που πήγαινε, να εξετάζει τον ασθενή». Θέλω πλήρεις αποδείξεις για την ερωτική σχέση άνθρωπε» λέει στον ερευνητή εκνευρισμένος. Φεύγει ο άνθρωπος και ξαναγυρίζει μετά λίγες μέρες με νέα στοιχεία αυτή τη φορά. «Aκούω λοιπόν λέει ο σύζυγος». Να σας πω κύριε-απαντά ο ντέντεκτιβ-Αφού παρακολούθησα το ζευγάρι, κάθισα έξω από την πόρτα του διαμερίσματος. Σε λίγη ώρα άκουσα ερωτόλογα, λέξεις που δεν μπορώ να σας πω… αλλά τα έχω όλα ηχογραφήσει, και σας παραδίνω την κασέτα. Ύστερα βογγητά, και μετά πάλι δυνατά ερωτικά βογγητά, ανάμεικτα με αντρικά και γυναικεία ερωτόλογα. Έτριζε δυνατά το κρεβάτι. Σείονταν η πολυκατοικία. Άνοιγαν πόρτες από άλλα διαμερίσματα στον διάδρομο...». Εκεί σταματάει απότομα ο ντέντεκτιβ, καθώς φανερά θυμωμένος ο σύζυγος, πετάει την κασέτα στο πάτωμα, πετάγεται όρθιος με γουρλωμένα μάτια από την καρέκλα, που καθόταν, και λέει με οργισμένη φωνή στον εμβρόντητο άνθρωπο απέναντί του. «Δεν μου λες άνθρωπέ μου. Διείσδυση είδες; Δεν είδες. Τι είδους έρευνα έκανες;».
Μόλις συγκροτήθηκε η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου (παρεμπιπτόντως, τσιλιβίθρα έγινε ο Πάνος τελευταία), αντί να έλθει η «ελπίδα « που διατυμπάνιζε από τον Οκτώβριο του 14 ο ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε να ξηλώνεται, πριν αλέκτορα φωνήσαι, ολόκληρο το αφηγηματικό κοστούμι των εξαγγελιών για την εξαφάνιση του χρέους, του ΕΝΦΙΑ, του μισθού των 741 ευρώ, της 13ης σύνταξης, του σκισίματος των μνημονίων και ολόκληρου του κοστουμιού της Θεσσαλονίκης. Η αποκάλυψη των ψεμάτων στο μεγαλείο της. Αλλά τι; Τον Σεπτέμβριο του 15 μετά την colotoumba και την υπερψήφιση ενός τρίτου αχρείαστου μνημονίου για δάνειο 86 δισ. ευρώ (με τους δυσμενέστερους από κάθε άλλο μνημόνιο οποιουδήποτε Κράτους) δεν ξαναψηφίστηκαν οι Τσίπρας και Καμμένος; Και στις εκλογές του ΄19 όλες οι δυνάμεις, που οδήγησαν την Ελλάδα στον διεθνή διασυρμό, δεν υπερψηφίστηκαν από τους Έλληνες; Είναι η απόδειξη, ότι ο Λαός αυτός γνώριζε, πως τα ψέματα δεν περιείχαν κόκκο πιθανότητας υλοποίησης. Όμως έπρεπε να επιβεβαιωθούν οι μάταιες ψευδαισθήσεις του εσωτερικού κόσμου, μεγάλης μερίδας αυτού του Κόσμου, που ζήτησε ν' αλλάξουν όλα, χωρίς να το πιστεύει στο βάθος. Ικανοποιήθηκε και μόνον που καταργήθηκε η τρόικα, και βαφτίστηκε «θεσμοί», και που οι εκπρόσωποι των τελευταίων αυτών δεν θα πήγαιναν στο εξής στα Υπουργεία, αλλά στο Χίλτον. Εκεί τους επισκέπτονταν στα δωμάτιά τους οι Ελληνες Υπουργοί (ναι, ναι) όπου είχαν τραπέζια με το πρωινό τους οι τροϊκανοί. Ο,τι εξευτελιστικότερο για τους ίδιους και τη χώρα.
Το εξάμηνο του 15 ξεχάστηκε. Ο αφανισμός των ελληνικών Τραπεζών ξεχάστηκε κι' αυτός. Αυτό το εξάμηνο, όπου παίχτηκε η Ελλάδα στα ζάρια, αποσύρθηκαν από το τραπεζικό σύστημα περισσότερα χρήματα από κάθε άλλη εποχή της ελληνικής οικονομικής ιστορίας. Από τα 160 δισ. που υπήρχαν τέλος του '14, στα τέλη Ιουνίου του '15 είχαν απομείνει 122 δισ. ευρώ. Εκεί έκλεισαν οι Τράπεζες. Ρώτησα πριν καιρό γνωστό μου καθηγητή Πανεπιστημίου στην Αθήνα, να σχολιάσει αυτή τη διαρροή κεφαλαίων. Και να η απάντηση. «Και λοιπόν; Τι έγινε;». Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα, γιατί δεν έχασε ο Τσίπρας. Τότε και... τώρα.
Γράφει ο «Όμηρος»
(omhros.el@gmail.com, fb: Ομηρος Ελευθερία)
