Σε όλα τα θέματα, στα δύσκολα και στα εύκολα, φιλότιμο μέχρι βλακείας, με το συμπάθειο δηλαδή, σχεδόν τις περισσότερες φορές. Όπως τώρα και με το μεταναστευτικό ας πούμε. Εδώ δεν είμαστε ικανοί καλά-καλά να διαχειριστούμε τη δική μας τη δυστυχία, με το οικονομικό χάλι που μας πλάκωσε, αυτό το άτιμο το φιλότιμο και η αδυναμία να αυτοπροστατευτούμε, μας ανάγκασε να διαχειριστούμε και τη δυστυχία των δεκάδων χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων, που στριμώχνονται στα νησιά μας και κυριολεκτικά διαλύουν τις τοπικές κοινωνίες...
ΞΕΡΕΙΣ τι είναι να ανοίγεις το πρωί την πόρτα του σπιτιού σου και να βλέπεις στα σκαλάκια, στα πεζοδρόμια και στα σοκάκια, παιδιά πεινασμένα, κουλουριασμένα και τυλιγμένα με χαρτοσακούλες να κρυώνουν και γονείς απογοητευμένους, άρρωστους και ανήμπορους με δάκρυα στα μάτια να εκλιπαρούν για βοήθεια; Μου το έλεγε ο φίλος μου ο Βλάσης που το ζει καθημερινά στη Μυτιλήνη, εκεί που οι ντόπιοι έχασαν κυριολεκτικά την ποιότητα της ζωής τους. Όμως, μου έλεγε και άλλο ένα, πιο πικρό παράπονο. Ότι η υποτιθέμενη αλληλεγγύη του λαού της ενδοχώρας είναι φούμαρα. Είναι παραμύθι η αλληλεγγύη, δεν υφίσταται...
Η ΕΝΔΟΧΩΡΑ στέκεται μουδιασμένη, άπραγη, μπροστά στα δεινά που βρήκαν τους νησιώτες μας από την «εισβολή» άοπλων (ευτυχώς) αλλόθρησκων και αλλοεθνών, κατατρεγμένων (και μη) ανθρώπων, οι οποίοι νόμισαν ότι οι Ευρωπαίοι, οι πολιτισμένοι άνθρωποι, θα τους υποδέχονταν με κατανόηση. Αντ' αυτού, με το κλείσιμο των συνόρων τους, τους περιόρισαν στη νησιωτική ζώνη του «γκρέκο μπουνταλά», με την ελληνική ενδοχώρα να αντιδρά σε κάθε μετακίνηση του προβλήματος στα ηπειρωτικά διαμερίσματα.
ΕΤΣΙ, για όσους δεν θέλουν να εθελοτυφλούν, η απίστευτη δοκιμασία από την εισβολή ξένων στα σύνορά μας, δεν χαρακτηρίζει τη χώρα μας μόνο από την ανοργανωσιά, αλλά δυστυχώς και από μια περίεργη, αταίριαστη με την ιστορία μας, έλλειψη αλληλεγγύης όχι μόνο στους μετανάστες, αλλά και στους κατοίκους των νησιών που φιλοξενούν τη δυστυχία και την ανικανότητα των πολιτισμών της Ευρωπαϊκής Ενωσης να προστατέψουν τα σύνορά της.
ΨΑΧΝΩ τόσο καιρό τώρα να βρω μια τοπική κοινωνία που να δέχτηκε χωρίς ενδοιασμούς και αντίδραση, καταυλισμούς προσφύγων στη γειτονιά τους, στα χωριά τους, στις πόλεις, στην προσπάθεια αποσυμφόρησης που επιχειρείται στα μαρτυρικά νησιά. Δυστυχώς οι πολιτικοί μας ...αλλάζουν πλευρό μπροστά στον κίνδυνο ανάμειξης του πληθυσμού. Οι αδιάκοπες ροές μεταναστών είναι καθημερινότητα πλέον, η Ελλάδα βάλλεται κυριολεκτικά από θαλάσσης, όχι με συμβατικά όπλα αλλά με κάτι χειρότερο. Με ζωντανές -ανθρώπινες ...βόμβες! Και αυτός ίσως είναι ο χειρότερος πόλεμος. Και δυστυχώς για την αντιμετώπιση των χειρότερων, τη λύση δεν μπορεί να βρει από μόνη της η χώρα, αν δεν ακουμπήσει στις συμμαχίες.
Από τον Χρήστο Τσαντήλα
