Μέχρι τότε, για τις εκλογικές αναμετρήσεις ίσχυε το ενιαίο ψηφοδέλτιο, που είχε ως αποτέλεσμα να μην εκπροσωπούνται στα διοικητικά συμβούλια όλες οι ιδεολογικές τάσεις μεταξύ των εργαζομένων.
Άρπαξαν, γι’ αυτό, την ευκαιρία και ίδρυσαν παρατάξεις όλες αυτές οι τάσεις, μεταξύ των οποίων και η φιλελεύθερη κεντροδεξιά, που πολιτικά καλύπτονταν απ’ το κόμμα της Ν.Δ., αλλά στην αρχή, τουλάχιστον, δεν είχε καμιά σχέση μ’ αυτή, γιατί προέκυψε, ως ανάγκη, με πρωτοβουλία των εργαζομένων και όχι με άνωθεν καθοδήγηση. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός, ότι, σιγάσιγά, ξεφύτρωσαν, σαν τα μανιτάρια, συνδικαλιστικά σωματεία φιλελεύθερης ιδεολογίας, αλλά με διαφορετικά ονόματα το καθένα.
Στο χώρο των καθηγητών, π.χ., που λόγω ιδιότητος γνωρίζω καλά, εμφανίστηκαν παρατάξεις με ονόματα, όπως ΔΗ.ΚΙ., ΔΗ.Κ.Α., Δ.Α.Κ.Μ.Ε., Δ.Α.Κ.Ε. και πολλά άλλα, ενώ στο Ν. Λάρισας εμφανίστηκε η ΑΔΕ.Σ.ΠΑ., ήτοι, η ΑΔΕ.σμευτη Σ.υνδικαλιστική ΠΑ.ράταξη. Κάποια στιγμή έγινε αντιληπτό, ότι ήταν απαραίτητη η ενιαία έκφραση και, γι’ αυτό, το 1985 πραγματοποιήθηκε σύσκεψη συνδικαλιστικών στελεχών σε γνωστό ξενοδοχείο της Αθήνας, στην οποία και συμμετείχα, προκειμένου να υπάρξει συντονισμός κινήσεων προς αυτή την κατεύθυνση. Τότε, εκτός των άλλων, προκρίθηκε και το όνομα Δ.Α.Κ.Ε. για όλους. Έτσι, η ΑΔΕ.Σ.ΠΑ. καθηγητών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Λάρισας, παρά τις αντιρρήσεις μου, άλλαξε όνομα και φέρει, έκτοτε, το όνομα Δ.Α.Κ.Ε.(Δημοκρατική Ανεξάρτητη Κίνηση Εκπαιδευτικών).
Σ’ ό, τι με αφορά, τώρα. Υπήρξα ένα απ’ τα ιδρυτικά στελέχη της ΑΔΕ.Σ.ΠΑ. και συνέβαλα, ουσιαστικά, προκειμένου να πετύχει στους σκοπούς της καλύπτοντας, κυρίως, την ιδεολογική της έκφραση, παρότι δεν είχα ούτε συνδικαλιστική εμπειρία, ούτε κομματική εξάρτηση, όντας μόνο ψηφοφόρος και όχι κομματικό στέλεχος της Ν.Δ., αφού, ως δημόσιος υπάλληλος, απαγορευόταν κάτι τέτοιο. Είχα διορισθεί, άλλωστε, το 1977 και, μέχρι τότε, δεν είχα εμπλακεί στους αγώνες, ούτε του φοιτητικού κινήματος, ούτε στους κομματικούς, παρότι είχα, ήδη, διαμορφωμένες θέσεις για πολλά θέματα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της πενταετίας 19771982,συμμετείχα, ανελλιπώς, στις επανειλημμένες απεργιακές κινητοποιήσεις του κλάδου, ενώ, ύστερα από δεκαπενθήμερη συμμετοχή, έγινα απεργοσπάστης στη μεγάλη απεργία του 1980, όταν διαπίστωσα, ότι ο αγώνας αυτός γινόταν, κατά βάση, για να φύγει η Δεξιά από την εξουσία.
Η απεργοσπασία μου αυτή, μάλιστα, έγινε αφορμή και αιτία να γίνω συνδικαλιστής, ενεργός επί μία οκταετία, (19821990), συμμετέχοντας στο Δ.Σ. της τοπικής Ε.Λ.Μ.Ε. με διάφορες ιδιότητες, όπως και μ’ αυτή του προέδρου της, (19881990), παίρνοντας, ακόμη, μέρος σε πέντε εκπαιδευτικά συνέδρια και υπηρετώντας τη Δ.Α.Κ.Ε. καθηγητών Λάρισας απ’ τη θέση, είτε του γραμματέα, είτε του προέδρου της, επί μακρόν.
Αυτό συνέβη, γιατί μετά τη λήξη της μεγάλης απεργίας του 1980, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση απεργών στην αίθουσα του Δημοτικού Ωδείου, προκειμένου να συζητηθεί, γιατί απέτυχε η απεργία. Σ’ αυτή τη συγκέντρωση έδωσα κι εγώ το δικό μου "παρών" εκπροσωπώντας τον εαυτό μου, προκειμένου να εξηγήσω τους λόγους της απεργοσπασίας μου και πώς πρέπει να γίνονται οι αγώνες. Όταν, όμως, ανέβηκα στο βήμα και πρόλαβα να πω, ότι ήμουν απεργοσπάστης, προπηλακίσθηκα σε τέτοιο βαθμό, ώστε αναγκάσθηκα να εγκαταλείψω την αίθουσα. Ό,τι, όμως, δεν κατάφερα να πω στο Ωδείο, το είπα στην αίθουσα του κινηματοθεάτρου ΔΙΟΝΥΣΙΑ και χειροκροτήθηκα.
Δύο χρόνια αργότερα, καθιερώθηκε η απλή αναλογική και κάποιες παλιές καραβάνες του χώρου της Δεξιάς, ορισμένοι εκ των οποίων είχαν λερωμένη τη φωλιά τους λόγω προτέρου πολιτικού και συνδικαλιστικού βίου, δραστηριοποιήθηκαν και μύησαν στη σκέψη για δημιουργία συνδικαλιστικής παράταξης. Μυήθηκα και εγώ, όχι για το παρελθόν μου, αλλά για το θάρρος ή, καλύτερα, για το θράσος μου να ομιλώ σε συνελεύσεις κάνοντας αντιπολίτευση στην κυρίαρχη, μέχρι τότε, ιδεολογική τάση των "προοδευτικών" δυνάμεων. Χρησιμοποιώ, δε, το ρήμα μυήθηκα, γιατί όλες οι κινήσεις και οι συσκέψεις γινόντουσαν κρυφά, αφού, εκείνη την εποχή, λόγω κομματικού φανατισμού και λόγω παντοδυναμίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν ήταν λίγοι, όσοι φοβόντουσαν να εκδηλωθούν και να εκφρασθούν, πολύ δε περισσότερο να ασκήσουν κριτική στην κυβέρνηση.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες καταρτίσθηκε το πρώτο ψηφοδέλτιο της ΑΔΕ.Σ.ΠΑ. με οκτώ υποψηφίους, και αποτέλεσε, με το ποσοστό της, την έκπληξη των εκλογών του 1982 εκλέγοντας δύο απ’ τους πέντε συμβούλους του Δ.Σ. της Ε.Λ.Μ.Ε. Έτσι, η αφεντιά μου μαζί με τον γνωστό γυμναστή κ. Θωμά Αγγελακόπουλο βάλαμε, τότε, στις ράγες το τρένο της Δ.Α.Κ.Ε. καθηγητών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Λάρισας και, έκτοτε, αυτή δίνει τις μάχες της.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
