Άξιο αναφοράς είναι το σχόλιο του βουλευτή του Σύριζα Π. Πολάκη, ο οποίος, τονίζοντας ότι αποστολή της Παιδείας είναι η διαμόρφωση ταξικής συνείδησης, μας θύμισε ότι θα πρέπει σαν λαός να προσέχουμε πού δίνουμε τον σταυρό μας. Νοσταλγός του Στάλιν; Προφανώς, αλλά θα πρέπει κάποιος να του θυμίσει ότι αυτά τα διλήμματα στην Ελλάδα απαντήθηκαν εδώ και κάποιες δεκαετίες. Η κ. Ρεπούση μίλησε για το πώς εκλαμβάνεται η ιστορία στον δυτικό πολιτισμό αλλά πάλι η χείριστη σχέση της αριστεράς με το έθνος δεν της επιτρέπει να δει τον ρεαλισμό του πράγματος. Ακολούθησαν σχόλια και κριτικές ανθρώπων που η κοινή τους συνιστώσα δεν είναι ιδεολογική ή πολιτιστική. Λάθος. Αυτό που μοιράζονται είναι η παντελής άγνοια των γεωπολιτικών εξελίξεων, των συνθηκών που διαμορφώνονται και της προσπάθειας περιχαράκωσης της αυτοτέλειας ενός έθνους-κράτους. Αυτό, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο προϋποθέτει το «ομόηθες, το ομόθρησκον, το ομόαιμον, το ομόγλωσσον».
Σε αμφιθέατρα μιας άλλη εποχής, τέτοιες έννοιες φάνταζαν απίστευτα αναχρονιστικές, απομεινάρια της «απάτης» της Βεστφαλίας, που οι ηγεμόνες μας ανάγκασαν να περιοριστούμε στα σύνορα μιας τυχαίας γεωγραφικής περιοχής. Χρόνια ανέμελα που διαβάζαμε The European και διαβαίναμε τη Μάγχη με το Eurostar, χορτάτοι από τη νεοφερμένη ευρωπαϊκή μας ταυτότητα. Δυό-τρεις δεκαετίες μετά, η Ευρώπη έχει αλλάξει, ο δυτικός κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με νέες απειλές και προκλήσεις, και όσοι μένουν προσκολλημένοι στα εγχειρίδια του παρελθόντος εκτίθενται. Ο πολιτικός ρεαλισμός έχει κυριαρχήσει στην παγκόσμια σκακιέρα και οι κινήσεις πρέπει να είναι προσεκτικές καθώς το ζητούμενο, η επιβίωση είναι μια άκρως πολύπλοκη διαδικασία. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη «ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του». Και λοιπόν, αναρωτιέται κάποιος, τι σχέση έχει η Ιστορία που θα διδαχθεί το παιδί μου στο σχολείο με τη διεθνή υπόσταση της χώρας; Μακροπρόθεσμα, μεγάλη. Είμαστε μια μικρή χώρα, με μειωμένη τη σκληρή μας ισχύ, δίπλα σε έναν αποδεδειγμένα αναθεωρητικό γείτονα και πασχίζουμε σε καθημερινή βάση να μην απωλέσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Με όρους απόλυτης ειλικρίνειας, κάνουμε σπιθαμές πίσω εδώ και χρόνια. Αν επιτρέψουμε την εθνική και θρησκευτική μας αλλοτρίωση να συνεχιστεί, η αποτρεπτική μας δύναμη θα υποστεί ένα ακόμη πλήγμα. Δεν είναι τυχαίο ότι χώρες δυνατότερες από εμάς που κατοικοεδρεύουν σε πιο ήσυχες γειτονιές δίνουν έμφαση στην εθνική και θρησκευτική τους υπόσταση. Ένα όλο και πιο επιθετικό Ισλάμ θα επικρατήσει άνετα σε μια άθρησκη - διεθνιστική κοινωνία.
Πολλά έχουμε να μάθουμε από την ιστορία μας, ακόμη περισσότερα από την εντρύφηση στα εγκληματικά λάθη που διαπράξαμε τον τελευταίο αιώνα. Δεν αναφέρεται κανείς στο Υπουργείο Παιδείας σε ακραίες αντιλήψεις ούτε βέβαια περιμένει τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Το να μάθουν τα παιδιά να είναι Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι δεν είναι σκοταδιστικό μεσαιωνικό πισωγύρισμα της υπουργού Παιδείας. Διαμορφώνεται ένα μακρόπνοο σχέδιο διαιώνισης της Ελληνικής ταυτότητας, κάτι που θα πρέπει να ενταχθεί στις άμεσες ανάγκες της χώρας, ίσως και πάνω απ’ αυτές του στρατιωτικού εξοπλισμού.
Από τον Ηρακλή Γερογιώκα
