Εξ αφορμής αυτής της υπόθεσης (και επειδή θεωρούμε πολύ σημαντικό το ζήτημα της απονομής της Δικαιοσύνης) αξίζει να αναφερθούμε και να εξιστορήσουμε τα περί της ανεξαρτησίας και δέσμιας Δικαιοσύνης, θυμίζοντας πως το βάθρο αυτό της Δημοκρατίας, που λέγεται Δικαιοσύνη, στον «ελεύθερο» πολιτισμένο κόσμο, δεν είναι και τόσο ελεύθερη, τυφλή, και προπάντων ανεξάρτητη, όπως θα έπρεπε, σύμφωνα με τις συνταγματικές μας επιταγές.
Έχοντας στη χώρα μας, μια κορυφαία ιστορική πολιτική σκόπιμη δικαστική υπόθεση, που έγινε κάκιστο σημάδι, στα σπάργανα της Μοραΐτικης επαναστατικής εξέγερσης, κατά της οθωμανικής δυναστείας, από το γένος μας. Θεωρούμε, πως δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στις μεγάλες ιστορικές δίκες του κόσμου για να αποδείξουμε την ανεξαρτησία ή την εξάρτηση της Δικαιοσύνης, όπως: στη Δίκη και την καταδίκη του Σωκράτη στην Αθήνα, στη Δίκη και την καταδίκη του Ιησού της Γαλιλαίας, στη Δίκη και την καταδίκη της Ιωάννας της Λορένης που την οδήγησαν στην πυρά, στη Δίκη του Γαλιλαίου στη Ρώμη, στη Δίκη και την καταδίκη του Ντρέιφους, στη Δίκη και την καταδίκη των Σάκκο και Βισκόντι στη Βοστώνη, κλπ., κλπ. Να θυμίσουμε και να αναφέρουμε μία και μοναδική Δίκη και επιβαλλόμενη καταδίκη από την πολιτεία μας. Να θυμίσουμε τη «Δίκη των Δικαστών», μια αληθινή συνταρακτική υπόθεση, ένα πολιτικό δικαστικό έργο, που γυρίστηκε κινηματογραφική ταινία και παίχτηκε στον ελληνικό κινηματογράφο κατά καιρούς.
Η αληθινή αυτή «Δίκη των Δικαστών», δείχνει περίτρανα, το λειτούργημα της Δικαιοσύνης, ποιοι ελέγχουν και με ποιο τρόπο την επιβάλλουν.
Θυμηθείτε λοιπόν (αυτό το κινηματογραφικό αληθινό έργο) όλα εκείνα τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην υπόθεση αυτή, για να δικάσουν και να καταδικάσουν, δύο μεγάλους και σπουδαίους ήρωες της επανάστασης, του 1821, τον Γέρο του Μοριά, Θ. Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα, σε θάνατο, καταχρηστικά και άδικα.
Θυμηθείτε τις σκευωρίες, τις πλεκτάνες, τις μηχανορραφίες και τις παρωδίες που οργανώθηκαν από την πολιτεία, σε βάρος αυτών των μεγάλων ηρώων μας, σέρνοντας ετσιθελικά και προπηλακίζοντας τους έντιμους και ευσυνείδητους Δικαστές: τον Πολυζωίδη και τον Τερτσέτη, και με την απειλή των όπλων, για να υπογράψουν παρά τη θέλησή τους, την καταδικαστική θανατική ποινή, που ζητούσε η καθεστηκυία τάξη της εποχής εκείνης, με κατασκευασμένα στοιχεία σε βάρος τους.
Θυμηθείτε, στην πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας, το Ναύπλιο, με το περίφημο Παλαμήδι, να γίνεται στα μάτια και στην ψυχή του αγωνιστή Λαού μας, συμφορά που έπεσε στα κεφάλια του γένους μας, με όλα αυτά που μεθοδικά είχε επινοήσει η ντόπια και ξένη πολιτική εξουσία, της αδούλωτης εξεγερμένης ρωμιοσύνης, στο Πελοποννησιακό αυτό διαμέρισμα της Ελλάδας.
Αναφερόμαστε σε μια εποχή και σε μια δικαστική υπόθεση που ταρακούνησε συθέμελα τους επαναστατημένους Έλληνες, κατά της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και λέμε θυμηθείτε, γιατί πιστεύουμε πως σχεδόν η συντριπτική πλειοψηφία του Λαού μας, θα έχει δει την περίφημη αυτή «Δίκη των Δικαστών» κάποια φορά, στη μικρή ή στη μεγάλη οθόνη, με τη σκέψη, πως στο θυμητικό του, κρατάει μια εικόνα της πολιτείας μας, και τον ρόλο που έπαιξε στο δικαστήριο αυτό, που έγινε στο Ναύπλιο το 1834.
Θα μου πείτε κοντεύουμε τα διακόσια χρόνια από τότε, κι όμως δεν άλλαξαν πολλά πράγματα στους λειτουργούς και υπηρέτες της Δικαιοσύνης, ειδικά στα μεγάλα πολιτικά και ποινικά δικαστήρια που γίνονται (όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά σε όλο τον κόσμο), η πολιτεία θέλει τη Δικαιοσύνη, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, να είναι του «χεριού» της.
Πώς μπορούμε να μιλήσουμε λοιπόν για ανεξάρτητη και «τυφλή θεά δίκη» της Δικαιοσύνης, όταν όλα εξαρτώνται από το «δίκαιο του Κρίτωνα» στον κόσμο που ζούμε...; Πώς μπορούμε να μιλήσουμε για ανεξάρτητη Δικαιοσύνη όταν τα μεγάλα οργανωμένα «εξουσιαστικά» συμφέροντα, εξαγοράζουν ανθρώπινες ψυχές και συνειδήσεις παντοιοτρόπως, στις ανθρώπινες κοινωνίες του πλανήτη μας..;
Συμπερασματικά και εν κατακλείδι πρέπει να πούμε πως η όποια παρέμβαση της πολιτικής στο λειτούργημα της Δικαιοσύνης είναι ζημιογόνα και καταχρηστική για τη Δημοκρατία και τον Λαό μας. Το Δίκαιο και η αλήθεια κατακερματίζονται και ενταφιάζονται. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα αυτό και ας είναι Σολομώντας.
Από τον Δημήτρη Τσικούρα, λογοτέχνη
