Λέξεις, οι οποίες αποκρυσταλλώνουν στο μέγιστο και είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το εν έτει 2019 πολιτικό μας γίγνεσθαι. Προκειμένου όμως να «ριζώσουν» και να μην αμφισβητηθούν για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες, χρειάστηκε δυστυχώς να περάσουν μέσα από τις «συμπληγάδες πέτρες» της τραγωδίας του «Αττίλα» και της επτάχρονης δικτατορίας. Στις 23 Ιουλίου 1974, η δικτατορία της 21ης Απριλίου στην Αθήνα κατέρρεε υπό το βάρος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να ορκίζεται την επομένη πρωθυπουργός της Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας, αποκαθιστώντας τη Δημοκρατία στον τόπο που τη «γέννησε». Αυτή η ιστορική στιγμή αποτέλεσε την αρχή αυτού που σήμερα αποκαλείται Μεταπολίτευση. Την περίοδο δηλαδή, μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών και την αλλαγή του πολιτεύματος σε Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Με τις εκλογές να διεξάγονται ομαλά το 1974, το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντά του είχε νικήσει. Τα επόμενα χρόνια αφιερώθηκαν στην εμπέδωση των δημοκρατικών αξιών, στην ομαλή λειτουργία του κοινοβουλευτισμού, στην κατάργηση των διακρίσεων μεταξύ των πολιτών και φυσικά στη δημιουργία των κατάλληλων προϋποθέσεων για ευημερία, πρόοδο και ανάπτυξη. Και πράγματι, στα χρόνια που ακολούθησαν, η Ελλάδα, με την ενίσχυση της διεθνούς της θέσης, την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή «οικογένεια», αλλά και στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση, απέδειξε πως η Δημοκρατία, με την αποκατάστασή της, αποτέλεσε το κατάλληλο υπόστρωμα στήριξης προκειμένου να ενισχυθεί ο διαρκής και καθημερινός αγώνας για την προάσπιση και εξέλιξη του πολιτισμού μας. «Πράγματα» που ηχούν όμορφα, αλλά δεν επιτυγχάνονται αυτόματα και πολλές φορές μετατρέπονται σε ερωτηματικά, όπως συνέβη στα χρόνια που ακολούθησαν το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης το 2008.
45 χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και δέκα σχεδόν χρόνια στη δίνη των κρίσεων, μας δίνεται σήμερα η καταλληλότερη ευκαιρία να εντάξουμε στον δημόσιο διάλογο το όραμά μας για την Ελλάδα. Να συζητήσουμε επιτέλους το πού επιθυμούμε να βρίσκεται η χώρα σε 20 – 30 – 40 χρόνια. Με την ιστορία πλέον να κινείται ταχύτατα, την επιστήμη και την τεχνολογία να μας προσφέρουν νέες δυνατότητες, οφείλουμε να φανούμε τολμηροί. Με τη Δημοκρατία να συνεχίζει να αποτελεί το κατάλληλο υπόστρωμα στήριξης, και με τις «μάχες» του νου, της τεχνολογίας, της καινοτομίας να βρίσκονται πλέον μπροστά μας, ας πάψουμε να ενδιαφερόμαστε μόνο σε θεωρητικό επίπεδο για το δημοκρατικό αγαθό. Ας δημιουργήσουμε τις κατάλληλες δομές, ώστε οι πολίτες να μάθουν να σκέφτονται, να κρίνουν και να κρίνονται. Διότι η Δημοκρατία δεν είναι μια διαδικασία όπου ο λαός απλά ψηφίζει. Η Δημοκρατία απαιτεί πάνω απ’ όλα πειθαρχία στους κανόνες πολιτισμού. Προσηλωμένοι λοιπόν στον δρόμο που με κόπο μας «ανοίχτηκε» πριν από 45 χρόνια, ας δημιουργήσουμε την κοινωνία στην οποία όλοι θα επιθυμούμε να έχουμε μία θέση.
Από τον Αναστάσιο Καραχριστιανίδη, φοιτητή Νομικής στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου
