ΤΟ έλεγα ως απίθανο σενάριο σε φίλο μου, που κι αυτός πιστεύει ότι στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας όλα μπορεί να συμβούν, για να με ρωτήσει αμέσως με ειρωνία: «κι ύστερα, ξέρω... ξύπνησες». Του λέω λοιπόν έχω αηδιάσει με όλο αυτό το προβλεπόμενο εκλογικό αποτέλεσμα, ότι αρχίζει και μου τη δίνει η υπεραισιοδοξία των περισσότερων υποψήφιων βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διότι όλο αυτό το σκηνικό που παρακολουθούμε από την τηλεόραση μου κάνει με πολεμική ταινία εποχής... «γιουρούσι για την εξουσία». Ή αλλιώς, έλα και την πήραμε την πόλη... Πήραν φόρα δικέ μου του λέω, δεν προφταίνουν οι ραφτάδες να φτιάχνουν κοστούμια βουλευτικά και υπουργικά!
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ όμως, γιατί άραγε να βιάζονται τόσο πολύ να μας κυβερνήσουν ξανά εκείνοι που περίπου πριν μια πενταετία μας κυβερνούσαν παρέα με τους πράσινους του ΠΑΣΟΚ; Τη μόνη λογική εξήγηση που βρίσκω είναι μήπως, λέω γω τώρα, μήπως θέλουν να επανορθώσουν για τα μνημόνια που υπέγραψαν κι αυτοί και τα μέτρα που πήραν και βύθισαν σε πέλαγος απελπισίας τους Έλληνες; Ή μήπως νομίζουν ότι η χώρα βρίσκεται σε πιο ομαλούς δρόμους από τότε που παλεύει να βγει από τον βούρκο της κρίσης και των δανείων και έτσι θα μπορέσουν αυτή τη φορά να χαρούν και να ασκήσουν πραγματικά εξουσία, δίχως δεσμεύσεις, δίχως εντολές και δίχως οι αποφάσεις τους να χρειάζονται την έγκριση των δανειστών;
Ο,ΤΙ πάντως και να είναι, η εξουσία είναι γλυκιά. Όλοι θα την κυνηγήσουν. Κερδισμένοι και χαμένοι, όλοι θα βολευτούν. Είναι ένα παιχνίδι εναλλαγής στην κυβέρνηση, για δύο παίχτες. Πρώτα αυτοί, ύστερα σειρά οι άλλοι. Και ξανά εναλλαγές, μεταξύ τους μια οι μεν, μια οι δε. Οι ψηφοφόροι αντέχουν ακόμα. Δεν βαρέθηκαν να ακούν τις υποσχέσεις των σωτήρων, φαίνεται τους πείθουν, παραδόθηκαν αμαχητί σε μια παράδοση εναλλαγής πολιτικών και πολιτικών, οι αντιστάσεις κάηκαν, οι ελπίδες εξανεμίστηκαν, η ουσία είναι ότι έτσι ή αλλιώς, μια δεκαετία για όλους πήγε στράφι. Είθε να δούμε καλύτερες ημέρες μετά και από αυτή την εκλογική αναμέτρηση.
Από τον Χρήστο Τσαντήλα
