Της μετακίνησης βουλευτών από έναν κομματικό οργανισμό σε άλλον. Κι αυτό δεν θα είχε και τόση σημασία αν δεν συνέβαινε κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής περιόδου. Γιατί εξαφανίζει μικρές κοινοβουλευτικές ομάδες, μεταβάλλει τον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων και δημιουργεί ανομοιογενείς και ύποπτες πλειοψηφίες. Και το χειρότερο προδίδει τη λαϊκή εντολή.
Η κατάσταση αυτή καθίσταται εντονότερη και μονόδρομη κατά τη διάρκεια προεκλογικών περιόδων με μετακινήσεις στελεχών… από αδύναμους κομματικούς χώρους προς ισχυρούς. Αποτέλεσμα της συμπεριφοράς αυτής είναι η εξάλειψη των ιδεολογικών γραμμών, η καταπάτηση των καταστατικών αρχών και αξιών, η προσβολή του κομματικού πλουραλισμού, η λαϊκή απαξίωση, η παρακμή.
Αιτία του φαινομένου αυτού η έλλειψη πολιτικής παιδείας. Η οποία οδηγεί στην ιδιοτέλεια που μπορεί να επιτύχει, μέσω της αποστασίας, την αποφυγή ή επιβολή πρόωρων εκλογών, τη μη απώλεια βουλευτικών εδρών ή υπουργικών θώκων, την επανεκλογή σε ενδεχόμενη αναμέτρηση. Μη αναλογιζόμενοι οι δημιουργοί των καταστάσεων αυτών τα μη αναστρέψιμα και εθνικώς επιζήμια αποτελέσματα που είναι δυνατόν να υπάρξουν.
Από τα παραπάνω αντιλαμβάνεται κανείς ότι η χειρότερη μορφή πολιτικής αποστασίας είναι αυτή που προδίδει τη λαϊκή εντολή. Γιατί εμπαίζει τον λαό. Αφού Βουλευτές εγκαταλείπουν κόμματα για τα οποία ψηφίστηκαν. Και μάλιστα κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής περιόδου. Για να περισώσουν το πολιτικό τους μέλλον. Προφασιζόμενοι το γνωστό επιχείρημα της διαφωνίας με την ακολουθούμενη πολιτική του κόμματος και ό,τι άλλο μπορεί να υποστηρίξει την ανέντιμη και ιδιοτελή πράξη τους.
Δυστυχώς, μια τέτοιας αγριότητας αποστασία λαμβάνει χώρα επί των ημερών μας. Αλλάζοντας τον συσχετισμό των κομματικών δυνάμεων με αποτέλεσμα την ψήφιση κρισίμων εθνικών θεμάτων, όπως των σχετιζομένων με το σκοπιανό. Κι’ όλα αυτά θυσιάζονται στον βωμό του πολιτικού συμφέροντος. Του βουλευτικού θώκου και του πάθους για την εξουσία. Με όλα τα συνεπακόλουθα που εκθέτουν ανεπανόρθωτα το πολιτικό μας σύστημα.
Αυτόν τον πολιτικό νενεκισμό που ενδημεί στην πατρίδα μας πρέπει να εξαλείψουμε. Με θεμελιώδεις αλλαγές που θα δομήσουν ένα καινούριο πολιτικό σύστημα πάνω σε γερές βάσεις. Σε αξίες που δεν θα σκουριάζουν, γιατί θα υποστηρίζονται από αυστηρούς δεοντολογικούς κανόνες, οι οποίοι θα προστατεύουν αυτό από νοσηρές πρακτικές που δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτισμική μας κληρονομιά. Για να πάψουμε επιτέλους να εκτρέφουμε πολιτικούς που απαξιώνουν και προδίδουν τη λαϊκή εντολή. Αυτούς πρέπει ν’ απομονώσουμε πολιτικά, ενισχύοντας έτσι το κύρος και την αξιοπιστία των κοινοβουλευτικών μας θεσμών.
Από τον Κων/νο Τσιρονίκο
