Κάποια απ΄ αυτά, με τη σφραγίδα της προόδου και της αναβάθμισης της ζωής μας και κάποια άλλα με το αποτύπωμα της καταστροφικότητας και του σκοταδισμού. Συμπληρώνονται σήμερα εννέα χρόνια από το τραγικό εκείνο γεγονός της πυρπόλησης της τράπεζας «Μαρφίν», στην Αθήνα και τον άδικο θάνατο των τριών υπαλλήλων της. Ξεδιπλώνοντας μπροστά μου την εικόνα της ημέρας που τα τηλεοπτικά κανάλια έδειχναν στη χώρα και στον κόσμο ολόκληρο, με πιάνει ίλιγγος και σκοτοδίνη. Εγγίζω το δάκτυλο της επισήμανσης και της προσοχής στη μακροχρόνια εξέλιξη της σύγκρουσης της πολιτείας, με τους αντιεξουσιαστές και τους αναρχικούς. Τους αρνητές του νόμου, με την έννομο τάξη. Της ευνομίας με την ανομία. Συγκρούσεις που δεν επιλύουν τα υπάρχοντα προβλήματα, αλλά διχάζουν τις αντιπαρατασσόμενες πλευρές, την πολιτεία, με τους σκληρούς κήρυκες της ανομίας. Η αντιπαλότητα αυτή, μόνο έχθρα και μίσος δημιουργεί στους αντιμαχόμενους. Ένας αγώνας που φαρμακώνει και πληγώνει τις καρδιές των αντίπαλων στρατοπέδων, που φθάνει να μολύνει το διάβα του πολιτισμού μας και την ίδια την ύπαρξή μας. Τραγικότητα της εποχής. Φαινόμενο των καιρών. Δείγματα κατάπτωσης και νοσηρής ανικανότητας να ξεχωρίσουμε το έννομο από το άνομο. Το κακό από το καλό. Το δίκαιο από το άδικο. Το κανονικό από το αντικανονικό. Οι άνθρωποι συνασπίζονται και συσπειρώνονται μεταξύ τους, όχι για να συναδελφοποιηθούν και να πορευθούν μαζί χερί- χέρι, αλλά για να συγκροτήσουν μια ισχυρή ομάδα, έναντι της νόμιμης κρατικής εξουσίας.
Γυρίζω τον χρόνο προς τα πίσω και σταματώ με πόνο ψυχής και μεγάλο προβληματισμό στην 5.5.2010. Τότε που κάηκαν τρεις συνάνθρωποί μας μέσα στην τράπεζα της «Μαρφίν», στην Αθήνα. Και κινδύνεψαν και άλλοι πολλοί. Σήμερα που θυμούμαι το γεγονός αισθάνομαι αμήχανος. Εκτός από τη θλίψη και τον πόνο που νιώθω, διερωτώμαι: Σήμερα δεν πρόκειται να γίνουν συλλαλητήρια. Συγκεντρώσεις. Ομιλίες. Πορείες. Συναυλίες και κάθε άλλου είδους εκδηλώσεις στη μνήμη των ανθρώπων που κάηκαν μέσα στην τράπεζα. Και όλα αυτά γιατί οι άνθρωποι αυτοί δεν ανήκαν στον αντιεξουσιαστικό και αναρχικό κόσμο. Αν ήταν εκεί, θα είχαμε πορείες, διαδηλώσεις, συγκρούσεις, πυρπολήσεις κτιρίων, οχημάτων και κάθε άλλου είδους άνομες πράξεις. Βλέπετε αυτοί που χάθηκαν στη «Μαρφίν», σήμερα περνούν απαρατήρητοι. Δεν είναι σαν τους άλλους που ορισμένοι φροντίζουν να τους ηρωοποιούν και να τους καθιστούν ινδάλματα μέσα στην κοινωνία. Άσχετα από το γεγονός, του ότι είναι αδίστακτοι και αιμοσταγείς φονιάδες, αθώων ανθρώπων. Άνθρωποι του μόχθου και της σκληρής εργασίας ήταν οι υπάλληλοι της «Μαρφίν» που κάηκαν. Ταγμένοι στη δική μας εξυπηρέτηση. Δεν προκάλεσαν, δεν αδίκησαν, δεν στεναχώρησαν, δεν ήλθαν σε σύγκρουση με το κοινό. Απλοί βιοπαλαιστές. Τυπικοί στο ωράριό τους. Ευγενικοί με το κοινό. Ευπρεπώς ενδεδυμένοι στη δουλειά τους. Άνθρωποι μέσα από την ανθρώπινη μάζα. Παιδιά του λαού και της κοινής κοινωνίας. Αγωνιστές της ζωής με το τόσα πολλά προβλήματά της. Είχαν στόχους. Όνειρα και οράματα. Είχαν μπροστά τους τη ζωή. Άλλοι φρόντισαν να την πάρουν χωρίς λόγο και αιτία. Και τα ερωτήματα. Γιατί αυτοί οι θάνατοι; Γιατί ο σκληρός χωρισμός των ανθρώπων αυτών, από τους οικείους τους; Την κοινωνία; Τον κόσμο; Όσο και αν βιάσουμε το μυαλό μας, τον λογισμό μας, τη λύση δεν θα τη δώσουμε. Μπορούμε όμως να πούμε, ότι καταδικάστηκαν για κάτι που δεν έκαναν. Θύματα της εκρηκτικής έξαρσης των παθών μιάς ξέφρενης αναρχοαντιεξουσιαστικής ηγεσίας και ενός μικρού παθιασμένου όχλου που την ακολουθεί. Οι άνομοι διαχειριστές της ανθρώπινης ζωής ποτέ δεν θα μπορέσουν να κατανοήσουν τη σημασία του αγαθού της ζωής στην κοινωνία. Τη θλίψη και τον πόνο που οι οικείοι ένιωσαν μπροστά στο άψυχο κορμί του αγαπημένου τους προσώπου. Το κύμα βίας που σήμερα ζει η ανθρωπότητα, είναι στοιχείο του αιώνα μας. Κατάλυση της ιερότητας του ανθρώπου. Η πολυμήχανη πολιτική δύναμη που οπλίζει τα χέρια των νέων μας με βόμβες ενάντια στην έννομη τάξη και οι ψευδοεπαναστάσεις των αναρχικών- αντιεξουσιαστών- περιθωριακών που υποθάλπονται στον αιώνα μας, πρέπει να εξαλειφθούν. Και αυτό είναι αποκλειστικό και μόνο έργο της πολιτείας. Ας το αντιληφθεί αυτό. Διαφορετικά φαινόμενα, σαν αυτό της «Μαρφίν», που συγκλόνισε τη χώρα ολόκληρη, πάντα θα υπάρχουν.
Από τον Αθανάσιο Φώτο, επί τιμή δικηγόρο
